Είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια το ελληνικό κρασί και κυρίως οι ντόπιες, οι ελληνικές ποικιλίες του, τυγχάνουν ευρείας αναγνώρισης από τον διεθνή οινικό Τύπο -από έγκριτους γευσιγνώστες και δοκιμαστές, από φερέγγυες και αναγνωρισμένες πένες, από εξιδικευμένα περιοδικά σε όλο τον κόσμο.
Αυτό αρχίζει σταδιακά να εξαργυρώνεται και σε εμπορικές αξίες, μιας και οι έμποροι, οι εισαγωγείς και οι διακινητές κρασιού, δείχνουν να επηρεάζονται θετικά και να αρχίζουν και αυτοί με τη σειρά τους να εκτιμούν τις ελληνικές γηγενείς ποικιλίες. Φυσικά αυτό δεν είναι τυχαίο, αφού όλη η στρατηγική του ελληνικού κρασιού, με αιχμή του δόρατος την προσπάθεια που γίνεται στις ποικιλίες- πρεσβευτές, έχει αποδώσει και με το παραπάνω καρπούς.
Με «πλοηγό» το Ασύρτικο ή τη Σαντορίνη και το ιδιαίτερο τερουάρ του ηφαιστείου, αν προτιμάτε, αλλά και άξιους συμπαραστάτες το Μοσχοφίλερο, το Ξυνόμαυρο της Νάουσας, το Αγιωργίτικο της Νεμέας, το ελληνικό κρασί ανοίγει δρόμους στις διεθνείς αγορές.
Είναι σαφές ότι οι περισσότεροι δοκιμαστές του εξωτερικού, αναφέρονται στις λευκές ποικιλίες μας, υπονοώντας ότι στις κόκκινες -στα κρασιά απαιτήσεων, στα κρασιά παλαίωσης δηλαδή- δεν έχουμε δυνατότητες ή τουλάχιστον δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα. Εξ ου και μας «παίζουν» στις λευκές ποικιλίες. Στα πιο... εύκολα.
Ποια είναι η πραγματικότητα; Βασικά οι διάφοροι «δοκιμαστές» όπως ο Σκουάιρς για το Wine Advocate του Πάρκερ, αλλά και το Wine Spectator αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως…Ψωροκώσταινα που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στον διεθνή οινικό στίβο κόντρα στις διεθνείς ποικιλίες όπως το Cabernet Sauvignon, το Merlot, το Syrah, το Chardonnay, το Sauvignon Blank κ.α. Ο λόγος; Στο παρελθόν δώσαμε πατήματα. Όμως, πια η λογική του φτωχού συγγενή, του Έλληνα που παράγει φθηνά, δεύτερα και υποβαθμισμένα προϊόντα είναι άδικη.
Έχουμε βγάλει πολύ καλά κόκκινα και λευκά κρασιά από σκέτες διεθνείς ποικιλίες, αλλά και χαρμάνια ποικιλιών από διεθνείς και ντόπιες, που έχουν μια μοναδικότητα μέσα τους, όπως συνδυασμοί Cabernet, Merlot, Syrah, Sauvignon, με Aγιωργίτικα, Ξυνόμαυρα, Λημνιά, Μοσχοφίλερα, Μοσχάτα, Ασύρτικα.
Ζούμε σε μια χώρα που καλλιεργεί το αμπέλι, 4000 χρόνια πριν από τον Χριστό, με ένα κλίμα, με ένα τερουάρ, που λες και ο Θεός το έφτιαξε για να καλλιεργείται το αμπέλι και η ελιά. Γιατί λοιπόν δεν «δικαιούμαστε» να μπούμε στον διεθνή στίβο με κρασιά από κοσμοπολίτικες ποικιλίες που καλλιεργούνται στην Ελλάδα;
Σίγουρα είναι ένας δύσκολος στίβος. Σίγουρα δεν πρέπει να αφήσουμε τις γηγενείς ποικιλίες που είναι η αιχμή του δόρατος για το ελληνικό κρασί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε, δεν δικαιούμαστε και δεν έχουμε τα κότσια να παίξουμε και στον γήπεδο των κοσμοπολίτικων ποικιλιών.
Τουναντίον περισσεύει η υποκρισία από μερικούς, που από την μια πρεσβεύουν το δόγμα A.B.C (Anything But Cabernet/Chardonnay) και την ίδια στιγμή δοκιμάζουν, απολαμβάνουν, πίνουν και προωθούν, ως μεγάλα κρασιά φυσικά, όσα προέρχονται από αυτές τις παραπάνω ποικιλίες.
Νομίζω ότι θα πρέπει οι έλληνες παραγωγοί να μπουν στην διαδικασία, να προωθήσουν περήφανα τα κρασιά τους με διεθνείς ποικιλίες και οι φορείς που προωθούν το ελληνικό κρασί, να μη διστάζουν να παίξουν με ποικιλίες και χαρμάνια που θα εκπλήξουν ευχάριστα τους διεθνείς οινικούς ουρανίσκους.
Αυτό αρχίζει σταδιακά να εξαργυρώνεται και σε εμπορικές αξίες, μιας και οι έμποροι, οι εισαγωγείς και οι διακινητές κρασιού, δείχνουν να επηρεάζονται θετικά και να αρχίζουν και αυτοί με τη σειρά τους να εκτιμούν τις ελληνικές γηγενείς ποικιλίες. Φυσικά αυτό δεν είναι τυχαίο, αφού όλη η στρατηγική του ελληνικού κρασιού, με αιχμή του δόρατος την προσπάθεια που γίνεται στις ποικιλίες- πρεσβευτές, έχει αποδώσει και με το παραπάνω καρπούς.
Με «πλοηγό» το Ασύρτικο ή τη Σαντορίνη και το ιδιαίτερο τερουάρ του ηφαιστείου, αν προτιμάτε, αλλά και άξιους συμπαραστάτες το Μοσχοφίλερο, το Ξυνόμαυρο της Νάουσας, το Αγιωργίτικο της Νεμέας, το ελληνικό κρασί ανοίγει δρόμους στις διεθνείς αγορές.
Είναι σαφές ότι οι περισσότεροι δοκιμαστές του εξωτερικού, αναφέρονται στις λευκές ποικιλίες μας, υπονοώντας ότι στις κόκκινες -στα κρασιά απαιτήσεων, στα κρασιά παλαίωσης δηλαδή- δεν έχουμε δυνατότητες ή τουλάχιστον δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα. Εξ ου και μας «παίζουν» στις λευκές ποικιλίες. Στα πιο... εύκολα.
Ποια είναι η πραγματικότητα; Βασικά οι διάφοροι «δοκιμαστές» όπως ο Σκουάιρς για το Wine Advocate του Πάρκερ, αλλά και το Wine Spectator αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως…Ψωροκώσταινα που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στον διεθνή οινικό στίβο κόντρα στις διεθνείς ποικιλίες όπως το Cabernet Sauvignon, το Merlot, το Syrah, το Chardonnay, το Sauvignon Blank κ.α. Ο λόγος; Στο παρελθόν δώσαμε πατήματα. Όμως, πια η λογική του φτωχού συγγενή, του Έλληνα που παράγει φθηνά, δεύτερα και υποβαθμισμένα προϊόντα είναι άδικη.
Έχουμε βγάλει πολύ καλά κόκκινα και λευκά κρασιά από σκέτες διεθνείς ποικιλίες, αλλά και χαρμάνια ποικιλιών από διεθνείς και ντόπιες, που έχουν μια μοναδικότητα μέσα τους, όπως συνδυασμοί Cabernet, Merlot, Syrah, Sauvignon, με Aγιωργίτικα, Ξυνόμαυρα, Λημνιά, Μοσχοφίλερα, Μοσχάτα, Ασύρτικα.
Ζούμε σε μια χώρα που καλλιεργεί το αμπέλι, 4000 χρόνια πριν από τον Χριστό, με ένα κλίμα, με ένα τερουάρ, που λες και ο Θεός το έφτιαξε για να καλλιεργείται το αμπέλι και η ελιά. Γιατί λοιπόν δεν «δικαιούμαστε» να μπούμε στον διεθνή στίβο με κρασιά από κοσμοπολίτικες ποικιλίες που καλλιεργούνται στην Ελλάδα;
Σίγουρα είναι ένας δύσκολος στίβος. Σίγουρα δεν πρέπει να αφήσουμε τις γηγενείς ποικιλίες που είναι η αιχμή του δόρατος για το ελληνικό κρασί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε, δεν δικαιούμαστε και δεν έχουμε τα κότσια να παίξουμε και στον γήπεδο των κοσμοπολίτικων ποικιλιών.
Τουναντίον περισσεύει η υποκρισία από μερικούς, που από την μια πρεσβεύουν το δόγμα A.B.C (Anything But Cabernet/Chardonnay) και την ίδια στιγμή δοκιμάζουν, απολαμβάνουν, πίνουν και προωθούν, ως μεγάλα κρασιά φυσικά, όσα προέρχονται από αυτές τις παραπάνω ποικιλίες.
Νομίζω ότι θα πρέπει οι έλληνες παραγωγοί να μπουν στην διαδικασία, να προωθήσουν περήφανα τα κρασιά τους με διεθνείς ποικιλίες και οι φορείς που προωθούν το ελληνικό κρασί, να μη διστάζουν να παίξουν με ποικιλίες και χαρμάνια που θα εκπλήξουν ευχάριστα τους διεθνείς οινικούς ουρανίσκους.
πηγή: http://www.wine.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου