Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Για την ημέρα της πρωτοχρονιάς


Πρωτοχρονιά

Η Πρωτοχρονιά γιορτάζεται σ’ όλο τον κόσμο με μεγαλοπρέπεια, λαμπρότητα και με διάφορες εκδηλώσεις. Κατά την ημέρα αυτή γίνεται ανταλλαγή επισκέψεων και δώρων και επικρατούν διάφορα έθιμα, όπως της βασιλόπιτας κ.ά., τα οποία μας κληροδότησαν οι Βυζαντινοί πρόγονοί μας, γιατί, σύμφωνα με τις πληροφορίες των αρχαίων συγγραφέων, ούτε οι Έλληνες ούτε οι Ρωμαίοι γιόρταζαν την πρώτη μέρα του χρόνου. Οι δύο αυτοί λαοί που εκπροσωπούν τον αρχαίο κόσμο, συνήθιζαν να γιορτάζουν την πρώτη ημέρα κάθε μηνός. Οι περισσότερες μάλιστα ελληνικές πόλεις δε συμφωνούσαν ούτε ως προς την αρχή του χρόνου. Το ίδιο συνέβαινε και ανάμεσα στους ανατολικούς λαούς.

Η 1η Ιανουαρίου σαν αρχή του χρόνου επικράτησε να γιορτάζεται στη Ρώμη από το 48 π.Χ., την εποχή δηλαδή του Καίσαρα, και πήρε πολλά στοιχεία από τη ρωμαϊκή γιορτή Σατουρνάλια. Από τότε την 1η Ιανουαρίου δέχτηκαν σαν Πρωτοχρονιά όλοι οι λατινογενείς λαοί, καθώς και όλοι οι ρωμαιοκρατούμενοι λαοί.

Η Ορθόδοξη όμως Εκκλησία, της εποχής κυρίως του Μεγάλου Κωνσταντίνου, επειδή ήθελε να χωρίσει τους Χριστιανούς από τους ειδωλολάτρες, απαγόρευε στους χριστιανούς να γιορτάζουν την Πρωτοχρονιά όπως εκείνοι. Τα αποτελέσματα όμως της απαγόρευσης αυτής ήταν πολύ μικρά. Απαλείφτηκαν μόνο τα στοιχεία εκείνα που έρχονταν σε τέλεια αντίθεση προς τη χριστιανική ηθική.

Η Πρωτοχρονιά λοιπόν, όπως αυτή διαμορφώθηκε κάτω από την επίδραση της Εκκλησίας και τη σύνδεσή της με τη γιορτή του Αγίου Βασιλείου, διαιωνίστηκε μέχρι σήμερα σαν λαϊκή γιορτή. Τα σημαντικότερα έθιμα αυτής είναι τα ακόλουθα:
 
· Η διανομή στα παιδιά δώρων, τα οποία οι νοικοκυρές παρασκευάζουν στα σπίτια. Αυτά κυρίως είναι γλυκίσματα, όπως κουραμπιέδες, μελομακάρονα κ.ά.
· Συντροφιές μικρών παιδιών από την παραμονή ψάλλουν τα κάλαντα στα σπίτια και στα μαγαζιά και μαζεύουν φιλοδωρήματα.
· Τα μεσάνυχτα της παραμονής, λίγα δευτερόλεπτα πριν από τις 12, σβήνουν τα φώτα και οι οικογένειες γύρω από το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι ψάλλουν ύμνους, ανταλλάσσουν φιλιά και κόβουν την πατροπαράδοτη βασιλόπιτα. Εκείνος μάλιστα που βρίσκει στο κομμάτι του το νόμισμα, που είναι κρυμμένο μέσα σ’ αυτήν, θεωρείται ο τυχερός της χρονιάς.
· Πολλοί καλούν έναν που να έχει «καλό ποδαρικό» το πρωί της Πρωτοχρονιάς.
· Επίσης δε δίνουν τίποτα έξω από το σπίτι, δε ρίχνουν νερό έξω από αυτό και δεν αναφέρουν ονόματα επιβλαβών ζώων, εντόμων κ.λπ.
 
(Από την εγκυκλοπαίδεια 2002)
 
 
Ο Αϊ Βασίλης

Την ημέρα του αγίου Βασιλείου (πρωτοχρονιά) έχουμε την προσμονή ενός ταπεινού και καλού Έλληνα αγίου με τα μαύρα γένια και το σκούρο φτωχό ράσο, που έρχεται από την Καισάρεια της Καππαδοκίας (Μικρά Ασία) να ευλογήσει τα σπιτικά μας και να πάρει το δικό του κομμάτι από τη βασιλόπιτα (βγάζομε ένα του Χριστού, ένα της Παναγίας, ένα του αγίου Βασιλείου, ένα του φτωχού, ένα του σπιτιού, και μετά τα δικά μας –αν πέσει το φλουρί του Χριστού, της Παναγίας ή του αγίου Βασιλείου, το δίνουμε στην εκκλησία).

Αυτός είναι ο άγιος Βασίλειος, ο φιλάνθρωπος επίσκοπος του 4ου αιώνα μ.Χ., ο άνθρωπος των γραμμάτων ο ταπεινός και θαυματουργός (ένας από τους Τρεις Ιεράρχες), και όχι ο πονηρούλης Santa Claus που εισήχθη από την Αμερική για να διαφημίσει αναψυκτικά και την πραμάτεια των εμπόρων. Καλός είναι κι αυτός (με την άσπρη γενειάδα και το βαθύ γέλιο και την ταλαιπωρία του –λόγω κοιλίτσας– να χωρέσει από τις καμινάδες) αλλά ο δικός μας, ο ρωμιός άγιος, είναι πιο άγιος, πιο βαθύς (σε νόημα), λιγότερο διαφημιστικός αλλά όχι λιγότερο αξιαγάπητος.

Για την ιστορία αναφέρουμε ότι ο Santa Claus, ο ευρωπαϊκός «Πατέρας των Χριστουγέννων», αντιστοιχεί στον άγιο Νικόλαο και για όλες τις χώρες (εκτός από την Ελλάδα) επισκέπτεται τα σπίτια τα Χριστούγεννα. Εμείς τον δεχόμαστε την πρωτοχρονιά, γιατί είναι η μέρα της εορτής του αγίου Βασιλείου, που είναι ο δικός μας «Πατέρας των Χριστουγέννων». Η μορφή του Santa Claus που ξέρουμε πλέον όλοι διαμορφώθηκε από τον αμερικανό σκιτσογράφο Τόμας Ναστ το 1862, με βάση παλαιότερες ευρωπαϊκές παραδόσεις, ενώ το κόκκινο χρώμα της στολής του το πήρε εξαιτίας του κόκκινου χρώματος γνωστού αμερικάνικου αναψυκτικού που χρησιμοποίησε τη μορφή του σε διαφημίσεις. Αρχικά ήταν ντυμένος στα χρώματα του ουράνιου τόξου.
 
(Από το περιοδικό του Ρεθύμνου «Πολιτεία»)
  
Η βασιλόπιτα
 
Η πίτα, που φτιάχνουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και που κόβεται σε πανηγυρική συγκέντρωση των μελών της οικογένειας ή και άλλων συγγενών και φίλων, έχει τις ρίζες της στα αρχαία ελληνορωμαϊκά έθιμα.

Στα Κρόνια (εορτή του θεού Κ(Χ)ρόνου, που λατρεύονταν στην Ελλάδα) και στα Σατουρνάλια (saturnalia) της Ρώμης, έφτιαχναν γλυκά και πίτες, μέσα στα οποία έβαζαν νομίσματα και σε όποιον τύχαινε το κομμάτι, ήταν ο τυχερός της παρέας...

Η ορθόδοξη παράδοση συνέδεσε το έθιμο με τη Βασιλόπιτα. Και η ιστορία της έχει ως εξής. Ο Μ. Βασίλειος, για να προστατεύσει την περιφέρειά του, την Καισάρεια της Καππαδοκίας, από επιδρομή αλλοφύλων, έκανε έρανο και μάζεψε χρυσά νομίσματα και άλλα τιμαλφή, για να τα δώσει στους εχθρούς, ώστε να τους δελεάσει, για να μην λεηλατήσουν την περιοχή του. Ο εχθρός, όμως, τελικά, δεν κατόρθωσε να εισβάλει στην Καισάρεια και τα τιμαλφή έμειναν. Τότε, ο Μ. Βασίλειος είπε να φτιάξουν μικρές πίττες - ψωμάκια, μέσα στις οποίες έβαζαν και ένα χρυσό νόμισμα, ή κάτι άλλο από όλα τα πολύτιμα πράγματα που είχαν μαζευτεί. Οι πίτες αυτές μοιράστηκαν σε όλους και ο καθένας κράταγε ό,τι του τύχαινε. Πάρα πολλά έτυχαν και στα παιδιά...

(Από το βιβλίο «Ήθη, έθιμα και… άλλα» του Τιμόθεου Κ. Κιλίφη)


πηγή: http://dim-rizou.pel.sch.gr/
 

Μαγνησία. Στα λευκά ντύθηκε και η Σκόπελος


 
 

Ευχαριστούμε για την φώτο τον φίλο Κώστα Αντρέου, Pandelis Zeza Chrisofos, Μανώλης Σκιαθίτης


πηγή: http://filoksenos.blogspot.gr/
 

Πιερία. Δολοφόνησαν 2 ελάφια και 2 σκυλιά στο Πάρκο ΤΗΘΥΣ


 
Τη δολοφονία δύο ελαφιών και δύο σκυλιών που ζούσαν στο «Ιχθυοτροφικό - Οικοτουριστικό Πάρκο ΤΗΘΥΣ» στην περιοχή των Νέων Πόρων Πιερίας καταγγέλλει με ανακοίνωση της η διεύθυνση του πάρκου. Σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Κουκάρα, που είναι επιστημονικός υπεύθυνος στο «ΤΗΘΥΣ» ο οποίος μίλησε στο www.zoosos.gr τα δύο ελάφια και τα δύο σκυλιά εξοντώθηκαν σταδιακά πριν από μερικές μέρες και όχι ταυτόχρονα.

Και τα ελάφια και τα δύο σκυλιά τα βρήκαν νεκρά με αφρούς στο στόμα κάτι που είναι ένδειξη δηλητηρίασης. Στα ελάφια δεν έγινε νεκροψία – καθώς αρχικά δεν είχαν υποψιαστεί την πιθανότητα της δολοφονίας – όμως δείγματα πάρθηκαν από τα πτώματα των σκυλιών και έχουν σταλεί για ανάλυση.

Τόσο τα ελάφια όσο και τα σκυλιά, πού ήταν του είδους Ελληνικός Ποιμενικός, ήταν υγιέστατα μέχρι την ημέρα που εντοπίστηκαν νεκρά.

Οι δολοφονίες ξεκίνησαν στις αρχές Δεκεμβρίου και τον τελευταίο σκύλο τον βρήκαν νεκρό στις 24 Δεκεμβρίου.

Στην ανακοίνωση που εξέδωσε η διεύθυνση του πάρκου «ΤΗΘΥΣ» τονίζεται ότι « Ο "Ηρακλής", ο "Άργος" και τα Ελάφια μας αποχαιρέτησαν το 2014, χωρίς τη δική τους θέληση.

Το “Πάρκο ΤΗΘΥΣ” πάντα είχε και έχει να πει κάτι νέο, αισιόδοξο, καινοτόμο, ελπιδοφόρο, επιβεβαιώνοντας την ευθύνη μας και τιμώντας τους επισκέπτες μας, τους φοιτητές, τους μαθητές, τους καθηγητές και τους δασκάλους τους.

Ακόμη και σε δύσκολες στιγμές, όταν λαθραλιεύουν, όταν κυνηγούν, όταν μας κατέστρεφαν τις περιφράξεις και τους ιχθυοφραγμούς, ακόμη και όταν διέρρηξαν το Μουσείο και κατέστρεψαν μέρος του μουσειακού υλικού ή όταν έκλεψαν φωτοβολταϊκά στοιχεία, επιλέξαμε να κρατήσουμε χαμηλούς τόνους και να περιορισθούμε στις καταγγελίες και τις καταγραφές των συμβάντων στην αστυνομία.

Η δολοφονία όμως ζώων, μας επιβάλει ν’ αλλάξουμε τακτική. Τις τελευταίες δεκαπέντε ημέρες, αυτοί οι λίγοι “άγνωστοι”, μας δολοφόνησαν ένα ζευγάρι ελάφια και τα δύο ποιμενικά σκυλιά μας – τα οποία μετά τις κλοπές – προστάτευαν τις εγκαταστάσεις του “Πάρκου ΤΗΘΥΣ”.

Δεν ξέρουμε ποιος είναι ο ρόλος τους, ποιόν και ποιους εξυπηρετούν, ποια είναι τα κίνητρα τους, ούτε εάν ντοπάρονται απ’ αυτούς που βλέπουν, επιδιώκουν και ονειρεύονται τον υγρότοπο, ως φιλέτο επενδυτικών ευκαιριών ή ως ευκαιρία αναδιανομής γης.

Έναν υγρότοπο ενταγμένο στο Εθνικό Δίκτυο Προστατευόμενων Περιοχών, που οι “ίδιοι” στο παρελθόν τον κακομεταχειρίστηκαν, λεηλατώντας τον και τον χρησιμοποίησαν ως χωματερή κάθε είδους υλικών και “άυλων” μπαζών.

Η σιωπηρή αποστασιοποίηση όσων δηλώνουν κατά καιρούς υπερασπιστές του περιβάλλοντος και όσων επικαλούνται αντίστοιχες πολιτικές, όχι μόνο τους εκθέτει, αλλά θα βρεθούν και δέσμιοι των επιλογών τους.

Από τη πλευρά μας έχουμε το κουράγιο να συνεχίσουμε, εμπνεόμενοι από τους επισκέπτες μας (Δείτε εδώ το βιβλίο επισκεπτών του ΤΗΘΥΣ):

Το “Πάρκο ΤΗΘΥΣ”, τον Άργο, τον Ηρακλή και τα Ελάφια θα τ’ αντικαταστήσει.

Με το ανήθικο ανάστημα όσων δολοφόνησαν τα ζώα, όσων λαθραλιεύουν και όσων επενδύουν και υπόσχονται σε “μέλλουσες, άμεσες επενδύσεις τοπικής ανάπτυξης με γέφυρες ή χωρίς γέφυρες”, θ’ αναμετρηθούμε. Ίσως ο νέος χρόνος, να κρύβει εκπλήξεις γι’ αυτούς.

Στους επισκέπτες μας, στους φίλους του “Πάρκου ΤΗΘΥΣ”, σε όσους άδολα και χωρίς υστεροβουλία υπερασπίζονται το περιβάλλον, ευχόμαστε Καλή Χρονιά, με Υγεία και Δύναμη» καταλήγει η ανακοίνωση.


πηγή: www.zoosos.gr
 

Τι αλλάζει στα Καταφύγια Άγριας Ζωής

 

Ο νόμος 4315/2014 που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως την παραμονή των Χριστουγέννων περιλαμβάνει, εκτός των άλλων, και τροποποίηση διατάξεων του ν. 1650/1986 (Α ́ 160), όπως ισχύει, που αφορούν τα Καταφύγια Άγριας Ζωής.

Πιο συγκεκριμένα, με το
άρθρο 59 του ν. 4315/2014 η περίπτωση β′ της υποπαραγράφου 3 της παρ. 4 του άρθρου 19 του ν. 1650/1986, όπως ισχύει, αντικαθίσταται ως εξής:

«β) Μέσα στα καταφύγια άγριας ζωής απαγορεύονται η θήρα, οι αγώνες κυνηγετικών ικανοτήτων σκύλων δεικτών, η σύλληψη της άγριας πανίδας, η συλλογή της άγριας χλωρίδας, η καταστροφή ζώνης με φυσική βλάστηση με κάθε τρόπο, η καταστροφή φυτοφρακτών, η αμμοληψία, η αποστράγγιση, η επιχωμάτωση και η αποξήρανση ελωδών εκτάσεων, η ρύπανση των υδάτινων συστημάτων, η διάθεση ή απόρριψη αποβλήτων, η διενέργεια στρατιωτικών ασκήσεων, η ιχθυοκαλλιεργητική δραστηριότητα, καθώς και η υπαγωγή έκτασης του καταφυγίου σε πολεοδομικό ή ρυμοτομικό σχεδιασμό. Επιτρέπεται η εγκατάσταση παρατηρητηρίων της άγριας πανίδας. Η εκτέλεση λατομικών και μεταλλευτικών δραστηριοτήτων όπως και δρόμων επιτρέπεται, κατόπιν περιβαλλοντικής αδειοδότησης, σύμφωνα με τις διατάξεις του
ν. 4014/2011 (Α ́ 209), όπως ισχύει».

Καταρχήν στην νέα διατύπωση των δραστηριοτήτων που απαγορεύονται μέσα στα ΚΑΖ δεν περιλαμβάνεται η αλιεία. Συνεπώς ο χαρακτηρισμός μιας φυσι­κής περιοχής (χερσαίας, υγροτοπικής ή θαλάσσιας) ως Καταφύγιο Άγριας Ζωής δεν σημαίνει, πλέον, και την απαγόρευση της αλιείας. Μπορεί να ασκείται η αλιεία εντός ΚΑΖ ακολουθώντας τις εκάστοτε ρυθμίσεις που ισχύουν για κάθε περιοχή και εποχή του έτους.

Όσο αφορά την εκτέλεση λατομικών και μεταλλευτικών δραστηριο­τήτων όπως και δρόμων εντός των ΚΑΖ επιτρέπεται, κατόπιν περιβαλλοντικής αδειοδότησης, σύμφωνα με τις διατάξεις του
ν. 4014/2011 (Α′ 209), όπως ισχύει, ενώ πριν επιτρέπονταν εάν είχε υποβληθεί μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων τύπου Α και είχε χορηγηθεί έγκριση περιβαλλοντικών όρων.


Αγώνες Κυνηγετικών Ικανοτήτων Σκύλων

Ο ίδιος νόμος, σε δυο διαφορετικά άρθρα του, αναφέρεται στους αγώνες κυνηγετικών ικανοτήτων σκύλων. Όπως είχαμε γράψει κι
εδώ, με την παρ. 1 του άρθρου 12 επιτρέπεται πλέον η διεξαγωγή αγώνων κυνηγετικών ικανοτήτων σκύλων ιχνηλατών και όχι μόνο δεικτών. Το άρθρο 59, όμως, όπως είδαμε και παραπάνω, απαγορεύει εντός των Καταφυγίων Άγριας Ζωής την διεξαγωγή τέτοιων αγώνων για σκύλους δείκτες, χωρίς να περιλαμβάνει στην απαγόρευση και τους αγώνες σκύλων ιχνηλατών που επιτρέπονται σύμφωνα με το άρθρο 12 του ίδιου νόμου. Έτσι, με το ισχύον καθεστώς, μέσα στα Καταφύγια Άγριας Ζωής απαγορεύονται οι αγώνες κυνηγετικών ικανοτήτων σκύλων δεικτών αλλά δεν απαγορεύονται, αφού δεν αναφέρονται στο άρθρο 59, οι αντίστοιχοι αγώνες σκύλων ιχνηλατών.

 
 

Ιωάννινα. Το 1ο Light Festival στα Βαλκάνια είναι γεγονός!


 
Προβολές σε τυφλές όψεις, δυναμικά φώτα ντύνουν μνημεία
 
Το 1ο Light Festival στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια είναι γεγονός! Το Luminous Ioannina Light Festival, που άρχισε χθες 29 Δεκεμβρίου και συνεχίζεται έως τις 31 Δεκεμβρίου 2014, δημιούργησε μια γιορτή γεμάτη φως για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της πόλης.

Καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό αξιοποιούν τα νέα μέσα και τις νέες τεχνολογίες, δημιουργώντας έργα που αναδεικνύουν τα μνημεία, τις περιοχές φυσικού κάλλους, καθώς και το ιστορικό εμπορικό κέντρο της πόλης.
 
 
Video mappings προβάλλονται σε προσόψεις κτιρίων ιδιαίτερου αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος, κάνοντάς τα να αλλάζουν σχήματα, χρώματα, να γκρεμίζονται και να χτίζονται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Projections «ντύνουν» τυφλές όψεις κτιρίων, μνημεία φωταγωγήθηκαν με πολύχρωμους φωτισμούς τονίζοντας και υπογραμμίζοντας την πολιτιστική τους αξία και light installations (εγκαταστάσεις φωτός) αναδεικνύουν υπαίθριους χώρους της πόλης.

  Το πρωτότυπο και λαμπερό χριστουγεννιαικο δέντρο φιλοτεχνήθηκε από τον Γ. Κεβρεκίδη (Χαλκίδα) στο πλαίσιο του Luminous Festival. Πηγή έμπνευσης για το χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι η γεωμετρική μορφολογία ενός τυπικού χριστουγεννιάτικου δέντρου που σχηματίζει ισοσκελές τρίγωνο, καθώς και άλλα παραπλήσια τριγωνικά σχήματα που συνδέονται συνειρμικά με τα Χριστούγεννα, όπως τα παραδοσιακά μεταλλικά τρίγωνα για τα κάλαντα.  

 
Τα έργα και οι παρεμβάσεις του Luminous - Ioannina Light Festival αποτελούν μέρος μίας ειδικά σχεδιασμένης διαδρομής κατά μήκος της πόλης που ξεκινά από την Κεντρική Πλατεία Πύρρου για να καταλήξει στη γραφική περιοχή της λίμνης Παμβώτιδας, και πιο συγκεκριμένα στην πλατεία Μαβίλη.
 
 
 
 
Ακολουθεί το πρόγραμμα με τους χώρους | σημεία της προβλεπόμενης διαδρομής και τα έργα των συμμετεχόντων καλλιτεχνών:
 
• Κεντρική Πλατεία Πύρρου – Χριστουγεννιάτικο Δέντρο | Καλλιτέχνης: Γ. Κεβρεκίδης [Χαλκίδα]
• Πύργος Ρολογιού [Αβέρωφ]– Φωταγώγηση | Luminous Team
• Τράπεζα της Ελλάδος [Αβέρωφ] – Video Mapping | Καλλιτέχνης: Παναγιώτης Τομαράς [GR|NL]
• Παπαζόγλειος Υφαντική Σχολή [Παπάζογλου] – VideoMapping | Καλλιτέχνες: DaanKars&FrankLos [NL]
• Καφωδείο [Ανεξαρτησίας] – Φωταγώγηση | Καλλιτέχνες: Graam [Ιωάννινα] & Γιάννης Λούκος [Αθήνα]
• Πεζόδρομος Καλλάρη – Projection | Καλλιτέχνης: DanielBerio [IT|UK]
• Κάστρο [Αβέρωφ] – Light Installation | Καλλιτέχνης: Παναγιώτης Τομαράς [GR|NL]
• Πλατεία Μαβίλη – Sculptural Light Installation | Καλλιτέχνης: Mischa Daams [NL]
 
 
πηγή: http://thesprotia-news.blogspot.gr/
 

Σαλαμίνα. Συνάντηση με τον πρόεδρο του Λιμενικού Ταμείου για δενδροφύτευση στην παραλιακή ζώνη

 
 
Σε κλίμα συνεργασίας ολοκληρώθηκε και η δεύτερη συνάντηση του "ΠΕΡΙΒΟΣ" με το Λιμενικό Ταμείο Σαλαμίνας, με αντικείμενο την δενδροφύτευση της παραλιακής ζώνης στην πόλη της Σαλαμίνας. Η συνάντηση έγινε σε συνέχεια ανάλογης επαφής, που πραγματοποιήθηκε τον προηγούμενο μήνα. Τότε είχε παρουσιαστεί η προμελέτη και είχαν οριστεί σε γενικές γραμμές τα χρονοδιαγράμματα. Ο πρόεδρος του Λ.Τ κ. Λένης αποδέχτηκε την προμελέτη και συμφωνήθηκε μετά την ολοκλήρωσή της να την προωθήσει προς έγκριση από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου.

Στην δεύτερη συνάντηση, δόθηκαν οι λεπτομέρειες που απαιτούνταν, ενώ διατυπώθηκε η βούληση από πλευράς κ Λένη για την αγορά φυτών, λιπασμάτων και ότι άλλο χρειαστεί από το Λ.Τ. Αποφασίστηκε επίσης οι φυτεύσεις να ολοκληρωθούν σε δυο φάσεις. Η πρώτη θα περιλαμβάνει την πλατεία αγαλμάτων, το χώρο μπροστά από το Κέντρο Νεότητας καθώς και τον περιβάλλοντα χώρο του αντλιοστασίου. Οι εργασίες αναμένεται να ξεκινήσουν το Φεβρουάριο.

Η δεύτερη φάση θα περιλαμβάνει τα διαζώματα, καθώς και τις δενδροστοιχίες που θα αντικαταστήσουν τους φοίνικες και προβλέπεται να υλοποιηθούν την επόμενη φυτευτική περίοδο.

Πιστεύουμε και ελπίζουμε πως η συνεργασία του ΠΕΡΙΒΟΣ με το Λ.Τ θα αποτελέσει αφορμή για την αύξηση του πράσινου σε κάποιες περιοχές του νησιού μας, γεγονός που θα βελτιώσει την ποιότητα ζωής των κατοίκων.

Δείτε την προμελέτη της δενδροφύτευσης
εδώ.
 
 
 

Ημαθία. Παραμονή Πρωτοχρονιάς στην κατάλευκη πλατεία Σελίου


Με ζεστό κρασί, φωτιά και Άγιο Βασίλη!

Μια όμορφη και χιονισμένη Πρωτοχρονιά περιμένει όσους καταφέρουν να βρεθούν, παραμονή, στο Σέλι. Το Δ.Σ. του Τουριστικού Ομίλου Σελίου μας εύχεται χρόνια πολλά και μας προσκαλεί, παραμονή Πρωτοχρονιάς, στην χιονισμένη πλατεία του χωριού, ώστε όλοι μαζί να υποδεχτούμε το 2015 με ζεστό κρασί και φωτιά που θα μας ζεσταίνει και θα δημιουργεί μια όμορφη ατμόσφαιρα στο κατάλευκο σκηνικό αλλά και την υποδοχή του Αγίου Βασίλη με διάφορες εκπλήξεις για τους μικρούς μας φίλους. Ντυθείτε ζεστά, φορέστε οπωσδήποτε αλυσίδες στα οχήματά σας...
και υποδεχθείτε το νέο χρόνο μέσα σε ένα κατάλευκο τοπίο.
 
 
πηγή: http://www.veriotis.gr/
 

Στη λευκή του έκδοση ο Βόλος μετά από πολλά χρόνια!!!

 

Η χιονόπτωση στην πόλη του Βόλου άρχισε από νωρίς το πρωί, ενώ από το απόγευμα άρχισε να το πιάνει. Το χιόνι πλέον έχει ήδη σκεπάσει τους δρόμους, τα πάρκα, τα αυτοκίνητα και γενικά όλη την πόλη. Το χιόνι έχει αγκαλιάσει τη θάλασσα σε όλο το παραλιακό μέτωπο της πόλης. Σύμφωνα με τους μετεωρολόγους η χιονόπτωση θα συνεχιστεί και αύριο όλη μέρα. Η συγκυρία είναι μοναδική για τους επισκέπτες της περιοχής. Επίσκεψη στον λευκό Βόλο και το βουνό του Πηλίου. Καλή διασκέδαση!



 
 
 

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

Αστικά Τοπία της Μεσογείου. Αφηγήσεις της ανάπτυξης και της κρίσης

 
 
#Δημήτρης Πούλιος, Υπ. Διδάκτορας ΕΜΠ, Σχολή Αγρονόμων και Τοπογράφων Μηχανικών, Τομ. Γεωγραφίας & Περιφ. Σχεδιασμού, Υπότροφος Ιδρύματος Ωνάση
#Ίων Σαγιάς, Επικ. Καθηγητής, Σχολή Αγρονόμων και Τοπογράφων Μηχανικών, Τομ. Γεωγραφίας & Περιφ. Σχεδιασμού.
 
Με κέντρο την κρίση του μοντέλου ανάπτυξης των Ισπανικών πόλεων, το σύντομο αυτό κείμενο προσπαθεί να ανιχνεύσει μια μεθοδολογία ανάλυσης των πολιτικών που οδήγησαν σε αυτή. Αφετηρία μας είναι η προβληματική που έθεσαν οι Brenner & Theodore (2002) για τον «υπαρκτό νεοφιλελευθερισμό» και τους τρόπους με τους οποίους πλαισιώνουν το Αστικό φαινόμενο στον σύγχρονο καπιταλισμό. Σε αυτή τη κατεύθυνση παρουσιάζουμε το Ισπανικό μοντέλο μέσα από το τρίπτυχο path dependency - creative destruction - cities, τις σχέσεις με προηγούμενα μοντέλα ανάπτυξης και τις ιδιαιτερότητες που φέρνουν, την διαδικασία παραγωγής χώρου στο σύγχρονο καπιταλισμό και τέλος την σημασία των πόλεων σε αυτή τη διαδικασία.
 
Με αυτό τον τρόπο αναζητούμε ένα Μεσογειακό «υβρίδιο» των νεοφιλελεύθερων Αστικών Πολιτικών μέσα από τις παραδόσεις της περιόδου του Φράνκο στην Ισπανία και την στροφή προς την αγορά κατοικίας, τον τρόπο με την οποία η Σοσιαλδημοκρατία συνέχισε αυτές τις πολιτικές (1980-1990), τις μεθόδους υλοποίησης στο αστικό περιβάλλον σε πόλεις όπως η Βαρκελώνη. 
 
Επιπλέον, βλέπουμε τη σημασία των πόλεων, του σχεδιασμού και της αρχιτεκτονικής σε όλη αυτή τη διαδικασία. Τέλος μέσα από την κριτική μας προσέγγιση βλέπουμε πώς η σύγχρονη βιβλιογραφία θέτει την προβληματική της γύρω από τα θέματα που παρουσιάσαμε.
 
 
1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ: ΤΑ ΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
 
Την οικονομική κρίση είναι δύσκολο να την αντιληφθείς, έγραφε πρόσφατα ένας αρθρογράφος του New Yorker (Paumgarten 2013). «Το χρέος δεν μοιάζει με τίποτα. Δεν έχει σχήμα. Αλλά με το χρόνο αφήνει ένα σημάδι. Στην Ισπανία, εμφανίστηκε αρχικά με τα άδεια σπίτια, τα μισοτελειωμένα έργα και τις αδρανείς μηχανές. Σήμερα όλη η χώρα είναι ένα μουσείο καταδικασμένων έργων "αξιοποίησης" - ένα σαφάρι λευκών ελεφάντων». Ακόμη πιο δύσκολο είναι να αντιληφθείς την ταχύτητα των μετασχηματισμών. 
 
Πώς, μέσα σε λιγότερο από δύο δεκαετίες η Ισπανία, γίνεται από πρότυπο αστικής αναγέννησης, μοντέλο κατάρρευσης;
 
Τι σημαίνει άραγε αυτό για τις Αστικές Πολιτικές και τις στρατηγικές σχεδιασμού που εφαρμόστηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια; 
 
Είναι η σημερινή κρίση και κρίση των στρατηγικών αυτών, όπως υποστηρίζουν αρκετοί μελετητές (βλ. Arbaci & Tapada-Berteli 2012, Hatherlay 2012, Garcia 2012, Harvey 2011) ή η υπαιτιότητα βρίσκεται αποκλειστικά στην απληστία των τραπεζιτών και στην ασυδοσία των κερδοσκόπων του real estate. 
 
Για να ανιχνεύσουμε τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, πρέπει να δούμε την ευρύτητα του μοντέλου ανάπτυξης στο οποίο αναφερόμαστε. Η περίπτωση των Ισπανικών πόλεων, του "Barcelona Model" ή του "Bilbao Effect", είναι χαρακτηριστική για να περιγράψουμε μια σειρά ευρύτερων μετασχηματισμών που συνέβαιναν στις Ευρωπαϊκές πόλεις και αφορούσαν την κυριαρχία ενός αναδυόμενου τότε νεοφιλελεύθερου προτύπου και ενός Ευρωπαϊκού «τρίτου δρόμου» στο σχεδιασμό και την ανάπτυξη των πόλεων. Προσεγγίζοντας αυτά τα πρότυπα ο πρώτος στόχος είναι να θέσουμε τους προβληματισμούς αναζητώντας νέες μεθοδολογίες ανάλυσης.
 
 
2. Ο «ΥΠΑΡΚΤΟΣ» ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ
 
Η αναζήτηση ενός πλαισίου ανάλυσης της «αναγέννησης» των Ισπανικών πόλεων στα πλαίσια της σύγχρονης νεοφιλελεύθερης αστικοποίησης δεν είναι μια απλή διαδικασία κατηγοριοποίησης με κάποια συγκεκριμένα πρότυπα. 
 
Στη περίπτωση μας η ανάλυση των Brenner και Theodore (2002, Brenner et.al. 2009) για τον «υπαρκτό νεοφιλελευθερισμό» (ac¬tually existing neoliberalism) θεωρούμε ότι θα βοηθήσει την προβληματική μας, ανιχνεύοντας βασικά στοιχεία αυτού που ονομάζεται Ισπανικό μοντέλο. Οι συγγραφείς θεωρούν ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι ένας άλλος «ισμός» αλλά μια διαδικασία συνεχών μετασχηματισμών του σύγχρονου καπιταλισμού (neoliberalization). Έτσι δεν έχουμε να κάνουμε με ένα μοντέλο πολιτικής (one size fits all approach), αλλά με μια πιο πολύπλοκη διαδικασία. Όπως αναφέρουν: «Τα νεοφιλελεύθερα προγράμματα καπιταλιστικών μετασχηματισμών, σπάνια, και ίσως πότε, δεν εφαρμόζονται σε μια καθαρή μορφή, γιατί πάντα εισάγονται σε πολιτικο-κοινωνικά πλαίσια που έχουν σμιλευτεί από προηγούμενες διαδικασίες ρύθμισης, θεσμικές πρακτικές και πολιτικές συνθήκες» (Brenner & Theodore 2002). Ένα άλλο βασικό στοιχείο που θέτουν όπως και μια σειρά άλλων μελετητών (Harvey 1989, Soja 2000,), και προκύπτει από και από την προηγούμενη ανάλυση είναι ότι σε αυτή την «διαδικασία νεοφιλελευθερισμού», σε αντίθεση με ότι κλασικά χαρακτηρίζει την ιδεολογία του, το κράτος παίζει αναβαθμισμένο ρόλο σε τέτοιο βαθμό που σε πολλές περιπτώσεις χωρίς την κρατική παρέμβαση θα ήταν αδύνατο να εφαρμοστούν αυτές οι πολιτικές.
 
Η λογική τους καταλήγει σε τρία βασικά χαρακτηριστικά αυτών που ονομάζουν «τοπία του νεοφιλελευθερισμού»:
 
1. Το πρώτο αφορά αυτό που ονομάζουν ως «μονοπάτι εξάρτησης» (path dependency) ανάμεσα σε υπάρχουσες πολιτικές συνθήκες και τις νέες στρατηγικές. Σε αυτό το πλαίσιο η έννοια του «υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού» αντανακλά την πολυπλοκότητα των σχέσεων και των τρόπων με τις οποίες οι νεοφιλελεύθεροι μετασχηματισμοί αλληλοεπιδρούν με εδραιωμένες χωρικές σχέσεις και πρακτικές, δημιουργώντας νέα δεδομένα.
 
2. Το επόμενο χαρακτηριστικό αφορά αυτό που ο Harvey (1989, 2010) αναφέρει ως «δημιουργική καταστροφή» (creative destruction). Καταστροφή (destruction) υφιστάμενων θεσμικών φορέων και πολιτικών κατευθύνσεων μέσα από μεταρρυθμίσεις στην κατεύθυνση της ελεύθερης αγοράς, αλλά και δημιουργία (creation) νέων μηχανισμών οικονομικής ανάπτυξης, κυριαρχίας των αγορών και εμπορευματοποίησης.
 
3. Τέλος αναφέρονται στην σημασία των πόλεων στην περίοδο του «υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού. Η νέα αυτή συνθήκη δεν έχει να κάνει απλά με τον τρόπο με τον οποίο ο προγραμματικός λόγος του νεοφιλελευθερισμού έχει ενσωματωθεί στις Αστικές Πολιτικές (ιδιωτικοποιήσεις, αστικό μάρκετινγκ, boosterism, εταιρείες αστικής ανάπτυξης κ.α.). Αυτό που θεωρούν σημαντικό οι Brenner και Theodore είναι πρώτων για πρώτη φορά χωρικό-προσδιορισμένες (place specific) οικονομικές στρατηγικές αναδιπλώνονται μέσα σε εθνικά πλαίσια, δίνοντας νέα νοήματα στην έννοια του τοπικού (locality) και του αστικού. Παράλληλα οι πόλεις γίνονται τα σκηνικά όπου οι μετασχηματισμοί του νεοφιλελευθερισμό από το 1970 μέχρι και σήμερα δοκιμάζονται και εφαρμόζονται.
 
Σε αυτά τα πλαίσια η αναζήτηση των «τοπικών νεοφιλελευθερισμών», των ιδιαιτεροτήτων και συνθηκών που τους γέννησαν αποκτά σημαντικό ερευνητικό ενδιαφέρον. Όχι σαν μηχανισμός κατάταξης σε σχέση με ένα κεντρικό μοντέλο ή μια «Αμερικάνικη νόρμα» (Brenner et.al 2009), αλλά σαν μια αναζήτηση μια υβριδικής κατάστασης που θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε ευρύτερους μετασχηματισμούς. Ποιο ήταν λοιπόν το Ισπανικό υβρίδιο, ή περίπτωση, ή μοντέλο μέσα σε αυτά τα πλαίσια?
 
 
3. ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ (path dependency, «δημιουργική καταστροφή» και η σημασία της πόλης)
 
Η υιοθέτηση του σχήματος του «υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού», βασίζεται σε μεγάλο βαθμό και στην πρόσφατη βιβλιογραφία και συζήτηση γύρω από τα μοντέλα που αναπτύχθηκαν στις Ισπανικές Πόλεις. Τρεις είναι οι βασικές αφηγήσεις και παρακάτω θα τις δούμε πιο αναλυτικά:
 
A. Από τους Φαλαγγίτες Αρχιτέκτονες στους Σοσιαλιστές Εκσυγχρονιστές (path de-pendency). Ένα από τα πιο βασικά στοιχεία της ανάλυσης της περίπτωσης εξέλιξης των Ισπανικών πόλεων είναι το ζήτημα των σχέσεων της περιόδου του Φρανκισμού με αυτή της μετάβασης προς τη δημοκρατία (transicion). Οι Lopez και Rodriguez (2011), υποστηρίζουν ότι στην ουσία μιλάμε για ένα μοντέλο, που ξεκινάει από τις μεταπολεμικές μεταρρυθμίσεις του Φράνκο και φτάνει με μετασχηματισμούς μέχρι σήμερα. Κεντρικό στοιχείο σε αυτή την πορεία είναι η σημασία της κατοικίας και γενικότερα της κερδοσκοπίας και διαπλοκής στην ανάπτυξη της. Όπως το έθεσε άλλωστε και ο Φαλαγγίτης Jose Luis Arrese, Υπουργός Κατοικίας του Φρανκο, το 1957: «Είμαστε μια χώρα ιδιοκτητών και όχι προλετάριων» (αν. Lopez & Rodriguez 2011). Αυτό το σχήμα δεν ήταν άλλωστε ξένο και για την υπόλοιπη Νότια Ευρώπη (Allen et.al 2004).
 
Η πετρελαϊκή κρίση της δεκαετίας του 1970 θα βρει την Ισπανία ήδη με ένα μοντέλο βασισμένο στην ιδιοκτησία κατοικίας και τον μαζικό τουρισμό. Το 1982, μετά από μια περίοδο αστάθειας που ακολούθησε τον θάνατο του Φράνκο, το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSOE) θα έρθει στην εξουσία. Τα χρόνια του PSOE θα σφραγίσουν την πορεία των μετασχηματισμών των πόλεων με την πολιτική τους. Για τον Tim Marshall (2000) αυτό είναι ίσως και το βασικό σημείο του «μοντέλου» της Ισπανίας, το πιο πετυχημένο «παράδειγμα εκσυγχρονισμού της σοσιαλδημοκρατίας», που οδήγησε στο «πάντρεμα της κρατικής παρέμβασης με την οικονομική ανταγωνιστικότητα» (McNeill 1999). Ποιος ήταν όμως αυτός ο εκσυγχρονισμός; Υπήρξε στην πραγματικότητα;
 
Η κυβέρνηση του Gonzalez στην πράξη θα συνεχίσει την μακρο-οικονομική πολιτική της δικτατορίας (Lopez & Rodriguez 2011). Χωρίς να έχει καμιά εναλλακτική στην κρίση ανταγωνιστικότητας της Ισπανικής οικονομίας την απάντησε με ακόμα μεγαλύτερη «εξειδίκευση» στους «ανταγωνιστικούς τομείς», το κέντρο ήταν ο μαζικός τουρισμός και η κατασκευή. Αλλά και τα μέσα άσκησης πολιτικής παραμείναν τα ίδια. Οι αρχικός αντι-ΝΑΤΟικός λόγος, η σύνδεση με τα κινήματα πόλης και τα συνδικάτα σύμφωνα με τον James Petras (cited in McNeill 1999) παραμερίστηκε, και έδωσε τη θέση της στις πρωτοβουλίες κατάληψης και διαχείρισης του κράτους. Στο ίδιο πλαίσιο ο Donald McNeill γράφει: «Στην προσπάθεια εδραίωσης της διαδικασίας μετάβασης, τα χρόνια του PSOE χαρακτηρίζονται από τις πελατειακές σχέσεις και το θέαμα, και τα δύο σχεδιασμένα να σφραγίσουν την ηγεμονία του κόμματος στην Ισπανική κοινωνία. Μέσα από ένα πλαίσιο μηχανισμών - δωρεάν διακοπές σε συνταξιούχους, σφιχτό έλεγχο της προσφοράς εργασίας στο δημόσιο τομέα [...] το PSOE θα εδραιώσει την κυριαρχία του στην κοινωνία. Και με το 1992 να είναι η μαγική χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων, της Μαδρίτης ως Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης - και πάνω από όλα - της EXPO στη Σεβίλλη, πολύ ενέργεια αφιερώθηκε στο να δημιουργηθεί η Νέα Ισπανία χτισμένη πάνω στις κοινές αξίες της οικονομικής διεθνοποίησης και της φιέστα.». (McNeill 1999). Το επόμενο βήμα είναι να δούμε πως πραγματώθηκαν αυτές οι αλλαγές.
 
Β. Δημιουργώντας την Νέα Ισπανία (creative destruction). Η διαδικασία των μετασχηματισμών του αστικού περιβάλλοντος στην κατεύθυνση μιας νέας «αστικού τύπου επιχειρηματικότητας» (urban entrepreneurship) είχε τρομερό κοινωνικό κόστος, εντείνοντας τους κοινωνικούς διαχωρισμούς και την άνιση ανάπτυξη (Leontidou 1995). Αυτό το μοντέλο της «δημιουργικής καταστροφής» οδήγησε σε ένα πρώτο επίπεδο στην απομάκρυνση του κράτους από τις περιοχές που είχαν χτυπηθεί από την ύφεση με μια ταυτόχρονη διάλυση των μηχανισμών και δομών κοινωνικής πρόνοιας σε χωρικό επίπεδο, το 1985 η Ισπανία, μαζί με την Ελλάδα και την Πορτογαλία είχαν από τα χαμηλότερα ποσοστά δημόσιων δαπανών για πρόνοια στην Ε.Ε., κάτω του 20% (Brenner & Theodore 2002). Το επόμενο βήμα, που έγινε και με αφορμή την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, ήταν η επαναφορά κεφαλαίων και επενδύσεων σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας αλλά και σε συγκεκριμένες περιφέρειες εγκαθιστώντας νέες μορφές χωρικής ανταγωνιστικότητας σε όλα τα επίπεδα, εντείνοντας όμως και τις χωρικό-κοινωνικές ανισότητες. Το αποτέλεσμα ήταν μια πρωτοφανής για την τότε ΕΟΚ συνύπαρξη μαζικής ανεργίας, που είχε φτάσει το 27% στην Ανδαλουσία, 26.3 στην Εστρεμαδούρα με προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων και επενδυτικό ενδιαφέρον (Leonti-dou 1995, Lopez & Rodriguez 2011). Στο κέντρο αυτής της διαδικασίας βρισκόταν τα αστικά κέντρα και οι πόλεις. Εδώ ταυτόχρονα βλέπουμε και την Ισπανική ιδιαιτερότητα, στη προσπάθεια δημιουργίας ενός Τρίτου Δρόμου στο σχεδιασμό και την Αστική Ανάπτυξη.
 
Γ. Η σπουδαιότητα των πόλεων, αρχιτεκτονική, αστικός σχεδιασμός και η έκρηξη της αστικότητας (importance of cities). Η κεντρικότητα της σημασίας της πόλης και της αρχιτεκτονικής στο διάλογο γύρω από τον μετασχηματισμό των Ισπανικών πόλεων είναι αδιαμφισβήτητη. Εκεί συμπυκνώνονται άλλωστε τα όσα υποστηρίξαμε μέχρι τώρα, καθώς πόλεις όπως η Βαρκελώνη, η Μαδρίτη και το Μπιλμπάο γίνονται τα τοπία πειραματισμών οικονομικών πολιτικών και στρατηγικών εξαιρετικά χωρο-προσδιορισμένων ( place-specific). Τρία βασικά σημεία σε αυτήν την ενότητα καθορίζουν το πλαίσιο των αλλαγών.
 
Το πρώτο αφορά τα χαρακτηριστικά αυτών των μετασχηματισμών στην μορφή της πόλης τα οποία συνεχίζουν στο μοτίβο της «δημιουργικής καταστροφής» που θέσαμε πιο πάνω και εντάσσονται σε μια σειρά Αστικών Πολιτικών και στρατηγικών: Η δημιουργία νέων χώρων κατανάλωσης / Ο ρόλος των megaprojects στην προσέλκυση επενδύσεων και αναδιάρθρωση των χρήσεων γης / Η δημιουργία «εξαγνισμένων» (purified) χώρων και κλειστών κοινοτήτων / η ένταση των χωρικών και κοινωνικών διαχωρισμών μέσω στρατηγικών εξευγενισμού. Σε μικρό ή και μεγαλύτερο βαθμό αποτελούν κεντρικά σημεία της «παλέτας» στρατηγικών που εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται, σε μια γενικότερη κατεύθυνση «αστικοποίησης του νεοφιλελευθερισμού» (Brenner et.a. 2009).
 
Το δεύτερο σημείο είναι ο ρόλος της «Μεσογείου» και των ιδιαίτερων αστικών τοπίων της στο ευρύτερο «φαντασιακό» της σύγχρονης πολεοδομίας και αρχιτεκτονικής. Σε αυτές τις μικρές και μεγάλες πόλεις χτισμένες μέσα σε ένα πλαίσιο ατυπίας, σχεδιασμού - μη σχεδιασμού και παρανομίας (Leontidou 2010), όπου τα ερείπια της ιστορίας αποτελούσαν στοιχείο της καθημερινότητας και της δημόσιας ζωής, πολλοί «ανακάλυψαν» τις ανθρώπινες πόλεις που αναζητούσαν και τις χαμένες κοινότητες. Εκεί ο Cullen (1961) θα έβρισκε την «περιεκτικότητα» που έψαχνε στο τοπίο των πόλεων, οι Rowe & Koetter (1978) την πόλη «Κολάζ» και ο Gehl «την ζωή ανάμεσα στα κτίρια». Επιπλέον τα σχετικά χαμηλά επίπεδα κοινωνικού διαχωρισμού, η ιστορική συνύπαρξη των πολιτισμών με εμφανή τα σημάδια τους στη δημόσια ζωή και η «απουσία» ενός ισχυρού κρατικού ρυθμιστικού ρόλου ήταν ιδανικά χαρακτηριστικά για τις χωρικές αναζητήσεις της περιόδου που μελετάμε. Σε αυτές τις ιδιαιτερότητες θα αναφερθεί ο Peter Rowe (1997) στο βιβλίο του Civic Realism για να υποστηρίξει (με βάση το παράδειγμα της Βαρκελώνης) τα θετικά του διαχωρισμού «αστικής κοινωνίας και της κρατικής παρέμβασης» στην αστική αρχιτεκτονική της δημόσιας σφαίρας. Η Μεσόγειος ήταν μεταμοντέρνα πολύ πριν το μεταμοντερνισμό θα ισχυριστεί η Λίλα Λεοντίδου, ενώ στην ίδια λογική ο αρχιτέκτονας Richard Scoffier (2002) θα βρει στην πόλη των Αθηνών και τον Πειραιά κρυμμένη όλη την σύγχρονη προβληματική για το χώρο, όπως αναφέρει: «Χωρίς καν να το καταλάβει, η άσεμνη κυρία με το μαγιό στον αυτοκινητόδρομο ταχείας κυκλοφορίας που συνδέει τον Πειραιά με το Φάληρο κάνει πράξη την πόλη της ιδιωτικότητας που είχε αναπτύξει η Archigram στη δεκαετία του 60' [...] Στα διαχωριστικά και στις μπάρες των δρόμων, έχουν λαθρά υλοποιηθεί, θα λέγαμε, τα πιο τολμηρά μανιφέστα του Claude Parent και του Paul Vilirio [...] Οι κυριότεροι αθηναϊκοί δρόμοι καλύπτονται από διαφημιστικές αφίσες, οι οποίες μετατρέπουν όλα τα κτίρια σε μηχανισμούς που θυμίζουν τα διακοσμημένα υπόστεγα του Robert Venturis.
 
Το τρίτο σημείο συμπυκνώνει τα δύο προηγούμενα και έχει να κάνει με την Αστική Διακυβέρνηση και πιο συγκεκριμένα στην περίπτωσή μας, με το πώς χρησιμοποίησε η Σοσιαλδημοκρατία την πόλη για να υλοποιήσει ένα τρίτο δρόμο στα πλαίσια της αγοράς. Το Ισπανικό μοντέλο δεν μπορούμε να το δούμε ξέχωρα από αυτό το γεγονός, και εδώ όπως παρατηρούν αρκετοί μελετητές γίνονται οι περισσότερες παρανοήσεις (McNeill 1999, Garcia-Ramon & Albet, 2000). Στην περίπτωση της Βαρκελώνης αυτό είναι χαρακτηριστικό, η «πεφωτισμένη» διακυβέρνηση των Σοσιαλιστών και η συμμαχία τους με την Αριστερά και τα κινήματα πόλης ήταν η διαδικασία που στις αρχές του 1980 έδωσε το έναυσμα για τις πρώτες «σημειακές» παρεμβάσεις στο δημόσιο χώρο, τα αρχικά στάδια αυτού που θα ονομαστεί Barcelona Model. Σε αντίθεση με τις «επιθετικές» νεοφιλελεύθερες πολιτικές που διαμορφώνονταν εκείνη την περίοδο, επιλέχτηκαν τουλάχιστον σε πρώτο στάδιο διαφορετικές στρατηγικές. Η σοσιαλδημοκρατία την δεκαετία του '80 χρησιμοποίηση τις πόλεις, υποστηρίζει ο Donald McNeill (1999), σαν τόπους θριάμβου και γιορτασμού «του εκμοντερνισμού και της αστικότητας». Αυτή όμως, ήταν μια πολύ σύντομη περίοδος, ο φτηνός δανεισμός της δεκαετίας του '90 και οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα εγκαινιάσουν μια νέα εποχή που θα οδηγήσει και στην σημερινή οικονομική κατάρρευση.
 
 
4. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Sunshine & Boosterism
 
Τι ήταν λοιπόν το Ισπανικό Μοντέλο; Σε αυτό το σύντομο κείμενο προσπαθήσαμε με βάση την ανάλυση των Brenner & Theodore (2002) για τον «υπαρκτό νεοφιλελευθερισμό» να το δούμε σαν ένα μοντέλο εκσυγχρονισμού αλλά και συνέχειας των πολιτικών και οικονομικών παραδόσεων της δικτατορίας από την Σοσιαλδημοκρατία. Ένα μοντέλο «δημιουργικής καταστροφής» στη προσπάθεια ανοίγματος στην αγορά και τέλος σαν ένα μοντέλο ανάπτυξης που έθετε τον σχεδιασμό και την πόλη στο επίκεντρο. Με διαφοροποιήσεις η πλειοψηφία των μελετητών πάνω σε αυτά τα ζητήματα τοποθετείται. Το επόμενο ερώτημα όμως στο πλαίσιο των συμπερασμάτων είναι πολύ πιο δύσκολο.
 
Πέτυχε ή δεν πέτυχε αυτό το μοντέλο ανάπτυξης; Και τι σημαίνει αυτό για το μέλλον των Αστικών Πολιτικών; Οι απαντήσεις εδώ είναι πολλές και η κρίση που έχει γεμίσει την Ισπανία με κουφάρια άδειων κατοικιών, ερειπωμένα κτίρια γραφείων και «πόλεις φαντάσματα» δεν είναι κάτι που μπορεί εύκολα κάποιος να το παραβλέψει. Παρόλα αυτά όμως, όπως υποστηρίζει ο John Punter (2012) αναφερόμενος στις επιρροές της Ισπανίας και τη Βρετανική εμπειρία, από πλευράς Αστικού Σχεδιασμού τα νέα τοπία ήταν πολύ καλύτερα σε σχέση από αυτά του παρελθόντος, και η κριτική δεν πρέπει να γίνεται στο σχεδιασμό αλλά στις πολιτικές που οδηγούν στις φούσκες ακινήτων, στην ιδιωτικοποίηση του χώρου και στις στρατηγικές εξευγενισμού. Άλλοι μελετητές τονίζουν ότι όποιες επιτυχίες, έχουν να κάνουν με μια Ισπανική ιδιαιτερότητα και συγκεκριμένα το πολιτικό περιβάλλον που δημιουργήθηκε στα χρόνια της μετάβασης. Όπως αναφέρουν οι Garcia-Ramon & Albet (2000) για την περίπτωση της Βαρκελώνης, η μετάβαση στη δημοκρατία σε συνδυασμό με τα κινήματα πόλης και τις διεκδικήσεις των τελευταίων χρόνων της δικτατορίας, έφερε στο προσκήνιο ένα ιδιαίτερο «κοινωνικό κεφάλαιο» που απαιτούσε ριζικές αλλαγές στη πόλη, σε μια περίοδο (αρχές του 80') που υπήρχε μικρό επενδυτικό ενδιαφέρον. Οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι αυτό δεν έχει καμία σχέση με τις Αστικές Στρατηγικές του 1990 και 2000 (Forum 2004) που αποτελούν μια στροφή σε ξεκάθαρα νεοφιλελεύθερες πολιτικές στο χώρο. Στο ίδιο κλήμα ο Guy Burgel (2007) θα γράψει ότι το μοντέλο της Βαρκελώνης είχε να κάνει με «την προβολή του δημοκρατικού προσώπου της Καταναλανικής πρωτεύουσας» (βλ αντίστοιχα McNeill 1999, Marshall 2000).
 
Η ιδιαιτερότητα αυτή βέβαια δεν μπορεί να κρύψει τους μετασχηματισμούς που έφερε η νέα κατάσταση στις Ισπανικές Πόλεις, που είναι πιο εμφανής στη σημερινή περίοδο της κρίσης. Μια σειρά μελετών υποστηρίζουν ότι οι στρατηγικές αναγέννησης του αστικού περιβάλλοντος, οδήγησαν στην απομάκρυνση των παραδοσιακά εργατικών στρωμάτων που έμεναν στα κέντρα των πόλεων, στην ενίσχυση του κοινωνικού διαχωρισμού. Η αναζήτηση της ετερότητας και της ποικιλομορφίας (diversity), οδήγησε περισσότερο στον αποκλεισμό παρά στην αλληλεγγύη και τη συνοχή. Αυτή ήταν η περίπτωση της Μαδρίτης (Garcia 2012) και κυρίως της Βαρκελώνης. Όπως υποστηρίζουν οι Arbaci & Tapada-Bertelli, τα πετυχημένα μοντέλα κρίνονται από το αν πέτυχαν τους σκοπούς τους και οι πολιτικές με αφορμή την καταπολέμηση της φτώχειας και της αστικής υποβάθμισης που οδήγησαν στην «επανανοηματοδότηση της πόλης μέσα από προγράμματα χωρικής αναβάθμισης που τελικά προσέλκυσαν και ευνόησαν τις ιδιωτικές επενδύσεις και την μεσαία τάξη» (Arbaci & Tapada-Bertelli 2012) δεν μπορούν να θεωρούνται τέτοια. Σε ένα βαθμό την κριτική αυτή την αποδεχόταν και το Δημοτικό Συμβούλιο της Βαρκελώνης. Ο ίδιος ο Pasqual Maragall δήμαρχός της πόλης από το 1982 έως το 1997 αναφέρει σχετικά με τις παρεμβάσεις στην Ci-utat Vella: «Η βασική μας ιδέα ήταν να αφήσουμε κυριολεκτικά τους ανθρώπους εκεί που ήτανε, χωρίς να τους πιέσουμε να φύγουν, που είναι πιο ανθρώπινη και πιο αριστερή πολιτική. Αλλά η διαδικασία για να το κάνεις αυτό είναι μακρά και περίπλοκη, γιατί πρέπει προσωρινά να μεταφέρεις τους ανθρώπους, να ανασκευάσεις τα σπίτια τους και μετά να τους γυρίσεις πίσω. Η μάχη είχε χαθεί από την αρχή, αφού πήρε 8 χρόνια για να 'γυρίσει ο τροχός', και στο μεταξύ μερικοί είχαν πεθάνει και άλλοι είχαν φύγει» (cited in McNeill 1999). Ο Franco La Cecla, ανθρωπολόγος και για μια σύντομη περίοδο συνεργάτης της Barcelona Regional, είναι πολύ πιο απόλυτος στην κριτική του. Στο βιβλίο του Κατά της Αρχιτεκτονικής (La Cecla 2012) γράφει πως η Βαρκελώνη «παραμένει ένα θεμελιώδες παράδειγμα για το μέλλον των ευρωπαϊκών πόλεων: εδώ επιχείρησαν το ξεπούλημα της μεσογειακής κοινωνικότητας και τα κατάφεραν [...] Μια πόλη που ήταν ένα ενδιαφέρον παιχνίδι ξένων και ντόπιων, με ριζωμένες συνήθειες και παρεισφρήσεις, καταδίκασε τον ίδιο της τον εαυτό για χάρη μιας γλυκανάλατης εκδοχής τουριστικού καταναλωτισμού».
 
Καταλήγοντας θα μπορούσαμε να πούμε ότι η περίπτωση των Ισπανικών πόλεων, είναι άλλη μια κατάρρευση της διαδικασίας δημιουργίας μοντέλων και των οικονομίστικων προσεγγίσεων στην ανάπτυξη των πόλεων, αλλά αυτή τη φορά στην εποχή του μετανεωτερικού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Ή ακόμη μια πολύ σύντομη εκδοχή του Sunshine & Boosterism, ενός τοπικού ιδιώματος ενός μοντέλου του Λος Αντζελες, όπως το θέτει ο Donald McNeill (1999). Περισσότερη έρευνα είναι βέβαια αναγκαία για να μελετήσουμε τις προοπτικές αυτών των Αστικών Πολιτικών καθώς και των Μεσογειακών αστικών τοπίων στο νέο σκηνικό της κρίσης. Αυτός που μάλλον φαίνεται να επιβεβαιώθηκε ήταν ο Manuel Vazquez Montalban, ένας από τους πιο δριμείς κατήγορους της Νέας Ισπανίας και πολέμιος των Ολυμπιακών Αγώνων, θα κλείσουμε με τις αγωνίες και τα ερωτήματα του, αναζητώντας παράλληλα την διαφορετική προοπτική: «Πού είναι οι κοινωνικές πολιτικές που θα διέγραφαν της ανισότητες μεταξύ Βορρά και Νότου και βρίσκονται μέσα στην ίδια πόλη; Πού είναι η δέσμευση για τις υποδομές και την πολιτισμική διαφορετικότητα σε αντίθεση με τις σπατάλες; Ποιος θα τιθασεύσει την «αγοραία» πόλη; Αλλά κάποιος δεν μπορεί να γράφει αυτή τη λίστα απογοήτευσης και υποψιών δίχως να καταναλώνεται από τον τρομερό φόβο ότι θα φανεί γελοίος... Όταν το μελλοντικό Ολυμπιακό Χωριό καταλήγει να είναι ένα ακτινωτό κέντρο ανάπτυξης πάνω σε μίλια μετά από μίλια εργατικών κατοικιών, κανείς δεν θα ρωτήσει πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά» (cited in McNeill 1999)


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-Κουμπής Σ, Μουτσόπουλος Θ, Scoffier R. 2002. Athens-Absolute Realism, Ελληνική συμμετοχή στη 8η Διεθνή Έκθεσης Αρχιτεκτονικής Biennale Βενετίας 2002. Εκδόσεις Futu-ra : Αθήνα .
-Burgel, G. 2007. Η σύγχρονη Ευρωπαϊκή πόλη: Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα. Αθήνα : Πλέθρον
-La Cecla, F. 2009. Ενάντια στην Αρχιτεκτονική. Πάτρα: Σο Δόντι
-Allen J, Barlow J, Leal J, et al. 2004. Housing and Welfare in Southern Europe. Oxford: Blackwell.
-Arbaci, S & Tapada-Berteli, T. 2012. "Social inequality and urban regeneration in Barcelona city centre: reconsidering success", European Urban and Regional Studies, 19: 287
-Brenner, N, Theodore, N & Peck, J. 2009. "Neoliberal Urbanism: Models, Moments, Muta¬tions". SAIS Review 29 no1: 49-66
-Brenner, N & Theodore, N. 2002. "Cities and the Geographies of "Actually Existing Neolibe-ralism", Antipode, pp. 349-379.
-Cullen, G. 1961. The Concise Townscape. New York: Reinhold
-Garcia, B. 2012. "Neoliberal Madrid", Presentation in the Workshop Crisis Regimes and Emerging Social Movements in cities of Southern Europe. Athens : NTUA-Antipode
-Garcia-Ramon, M.D & Albet, A. 2000. "Pre-Olympic and post-Olympic Barcelona, a 'model' for urban regeneration today?" Environment and Planning A, volume 32, p. 1331-1334
-Gehl, J. 1979. Life between Buildings. Copenhagen: Danish Architectural Press
-Harvey, D. 2011. "Crisis, Geographic Disruptions and the Uneven Development of Political Responses". Economic Geography, 87(1): 1-22
-Harvey, D. 1989. The Condition of Postmodernity. Oxford: Blackwell.
-Hatherley, O. 2010. A Guide to the New Ruins of Great Britain. London : Verso
-Jameson, F. 1991. Postmodernism, or, The Cultural Logic of Late Capitalism. London: Verso
-Leontidou, L. 2010. "Urban Social Movements in 'Weak' Civil Societies: The Right to the City and Cosmopolitan Activism in Southern Europe, Urban Studies 2010 47 : 1179
-Leontidou, L. 1995. "Repolarization of the Mediterranean: Spanish and Greek Cities in Neo-Liberal Europe", European Planning Studies, Vol.3, No. 2
-Lopez, I & Rodriguez, E. 2011. "The Spanish Model", New Left Review, 69, May - Jun 2011
-Marshall, T. 2000. "Urban Planning and Governance: Is there a Barcelona Model? Interna¬tional Planning Studies, 5 : 3, p. 299-319
-McNeill, D. 1999. Urban Change and the European Left: Tales from the New Barcelona. New York : Routledge
-Paumgarten, N. 2013. "The Hangover: The euro zone's fourth-largest economy has become its biggest liability", The New Yorker, February 25.
-Punter, J (eds). 2012. Urban Design and the British Urban Renaissance. New York : Rout-ledge
-Rowe, P.G. 1997. Civic Realism. Cambridge, MA: MIT Press. Rowe, C & Koetter, F. 1978. Collage City. Cambridge, MA: MIT Press Soja, E. 2000. Postmetropolis: Critical Studies of Cities and Regions. Blackwell : Oxford
 
 
*Το Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας διοργάνωσε Συνέδριο με θέμα "Μεταβολές κι ανασημασιοδοτήσεις του χώρου στην Ελλάδα της κρίσης" στον Βόλο, από 1 έως 3 Νοεμβρίου 2013.Συνεχίζουμε να παρουσιάζουμε τις πάντα επίκαιρες εισηγήσεις του συνεδρίου.


πηγή: http://www.citybranding.gr/


 

Παρουσιάζεται πρόταση ανάδειξης της κοιλάδας των Τεμπών

                        
Παρουσιάζεται πρόταση ανάδειξης της κοιλάδας των ΤεμπώνΤην πρότασή τους για την ανάδειξη της κοιλάδας των Τεμπών, παρουσιάζουν η Περιφέρεια Θεσσαλίας και ο Δήμος Τεμπών. Η παρουσίαση θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014 στις 7 μ.μ., στην αίθουσα του Περιφερειακού Συμβουλίου Θεσσαλίας.
 
Η πρόταση αποσκοπεί στο να αναδείξει τον πλούτο και την αξία της Κοιλάδας των Τεμπών και να την καταστήσει από τόπο διέλευσης σε τόπο προορισμού. Στόχος της πρότασης αυτής είναι η επανενεργοποίηση των ήδη υπαρχουσών υποδομών και η πρόβλεψη ήπιων χρήσεων με απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον για το σύνολο της έκτασής της, με την παράλληλη ανάπτυξη πολλαπλών δραστηριοτήτων.
 
 
 

Άσπρισε ο νομός Καστοριάς

 
 
Όμορφος αλλά και επικίνδυνος λευκός επισκέπτης σκέπασε όλη την περιφερειακή ενότητα Καστοριάς. Από τη γραφική Κλεισούρα μέχρι το κέντρο της πόλης της Καστοριάς όπου στην περιοχή Δαβάκη συγκεντρώθηκαν αρκετοί νεαροί για το καθιερωμένο χάζι των αυτοκινήτων που κάνουν «πατινάζ» στην κατηφόρα των δικαστηρίων. Εκεί και οι άνδρες της τροχαίας να φωνάζουν στους οδηγούς "Όχι φρένο! μην πατάτε φρένο στο χιόνι!
 
 
 
 


 

Ιωάννινα - Τσεπέλοβο. Ένας ακόμη χειμερινός προορισμός στα Ζαγοροχώρια

 
Οι 100 ελληνικοί προορισμοί για φθινόπωρο και για χειμώνα
 
Το Τσεπέλοβο είναι το μεγαλύτερο χωριό σε πληθυσμό της περιοχής του Ζαγορίου και απέχει 51 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα του Νομού, τα Ιωάννινα.
 
Το Τσεπέλοβο υπήρξε το διοικητικό κέντρο του Ζαγορίου από τον 18ο αιώνα και ήκμασε εμπορικά κατά τα οθωμανικά χρόνια ιδιαίτερα λόγω του εμπορίου ξυλείας.

Σήμερα, το χωριό αποτελεί τουριστικό προορισμό κατά τους χειμερινούς μήνες. Έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός, με πολλά από τα κτίρια του να είναι διατηρητέα. Η παραδοσιακή πετρόκτιστη αρχιτεκτονική είναι παρούσα σε όλες τις κατοικίες, στα μονοπάτια και στις εκκλησίες του χωριού.

Στις περιηγήσεις σας θα σας εντυπωσιάσει το πολιτιστικό κέντρο της «Εστίας», ο Ιερός Ναός του Αγίου Νικολάου, που χτίστηκε το 18ο αιώνα, οι Ναοί Κοιμήσεως της Θεοτόκου, Κάτω Παναγιάς και διάφορα αρχοντικά ιστορικών οικογενειών του χωριού.

Στο Τσεπέλοβο θα δείτε και την περίφημη «γέφυρα του Κοκκόρη», που αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της ζαγορίτικης γεφυροποιίας.

Δύο χιλιόμετρα έξω από το χωριό, πάνω από το λεγόμενο φαράγγι «Βικάκι», βρίσκεται η πέτρινη Μονή Ρογκοβού, χτισμένη τα χρόνια 1028-1034 και ανακαινισμένη το 1745.

Οι καλοδιατηρημένες αγιογραφίες και τα ξυλόγλυπτα της εκκλησίας έγιναν σταδιακά κατά τον 18ο και 19ο αιώνα.
 
 
 
  



πηγή: http://anatakti.blogspot.com/
 

Η αναδάσωση, μόνη λύση για το «θερμοκήπιο»

 
 
Μέσα σε μόλις λίγες δεκαετίες στα μέσα του 20ού αιώνα, η Κόστα Ρίκα κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος των πανάρχαιων τροπικών της δασών. Ύστερα όμως από μεγάλη εκστρατεία περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης και αναδάσωσης, το τροπικό δάσος καλύπτει και πάλι πάνω από το ήμισυ της χώρας.

Στον Νότο, η εντατική υλοτομία στη Βραζιλία, που απειλούσε την επιβίωση του δάσους του Αμαζονίου, έχει περιορισθεί σημαντικά, με τη χώρα να συμβάλλει πλέον όσο καμία άλλη στον περιορισμό των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Στην άλλη πλευρά του πλανήτη, στην Ινδονησία, οι τολμηρές προτάσεις των αρχών, με τη στήριξη μεγάλων επιχειρήσεων της χώρας, αναμένεται να οδηγήσουν στον περιορισμό του επικίνδυνου φαινομένου της καύσης των τροπικών δασών για τη δημιουργία εύφορων, καλλιεργήσιμων εκτάσεων.

Στην παγκόσμια μάχη για τον περιορισμό του φαινομένου του θερμοκηπίου, η διατήρηση των τροπικών δασών έχει αποδειχθεί ότι είναι η πιο αποτελεσματική μεσοπρόθεσμη στρατηγική. Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξε ο επιστημονικός κόσμος, έχοντας διαπιστώσει τον κρίσιμο ρόλο που διαδραματίζουν τα δάση στον περιορισμό του διοξειδίου του άνθρακα.

Τα δέντρα των τροπικών δασών είναι έτσι ικανά να δεσμεύουν το διοξείδιο του άνθρακα από τον ατμοσφαιρικό αέρα, αποθηκεύοντάς το στον κορμό τους και στο έδαφος κάτω από τις ρίζες τους. Η καταστροφή των δασών, όμως, με την καύση τους, απελευθερώνει μεγάλες ποσότητες διοξειδίου πίσω στην ατμόσφαιρα, ενισχύοντας το φαινόμενο της υπερθέρμανσης του πλανήτη.

Ο άνθρωπος έχει ήδη καταστρέψει ποσοστό τριών τετάρτων από τα δάση της Γης. Η ενίσχυση της περιβαλλοντικής συνείδησης σε κράτη που μέχρι πρότινος κατέστρεφαν τα δάση τους ενισχύει τις ελπίδες αναγέννησής τους.

Την ίδια στιγμή, ακόμη και μεγάλοι βιομηχανικοί επενδυτές σε κράτη της Αφρικής, όπως οι κινεζικές εταιρείες, έχουν και αυτοί συνειδητοποιήσει την ανάγκη διατήρησης του δασικού πλούτου, επιλέγοντας βιώσιμες λύσεις εκμετάλλευσης και αναδάσωσης.

Παρά ταύτα, περιβαλλοντικές οργανώσεις καλούν σε μεγαλύτερη κινητοποίηση, προειδοποιώντας ότι οι υπάρχουσες πρωτοβουλίες ίσως αποδειχθούν άκαρπες, αν δεν συνοδεύονται από αποφασιστική κρατική δράση σε κάθε χώρα του αναπτυσσόμενου κόσμου.