Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Η τελευταία Πρωτοχρονιά στη Μικρά Ασία


smirni-1a
 
Ένα  κείμενο για μια πρωτοχρονιά στη Μικρασία, για την Τελευταία Πρωτοχρονιά των Ελλήνων στα πάτρια εδάφη αλιεύσαμε από το διαδίκτυο. Είναι ένα κείμενο λίγο παλιό, από το 2008, αλλά αξίζει να διαβαστεί, να μελετηθεί και ίσως να συσχετιστεί με τη σημερινή κατάσταση, την κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας. Μέσα από το κείμενο αυτό και τους παραλληλισμούς που ενδεχομένως φέρνει, σας ευχόμαστε ένα νέο έτος με αλλαγή πορείας προσωπική, οικογενειακή, εθνική. Καλή χρονιά.
 
«Ογδόντα έξι χρόνια από την Τελευταία Πρωτοχρονιά της Μικρασίας, την Πρωτοχρονιά του μοιραίου έτους 1922, ας στρώσουμε τη θύμησή της με ροδανθούς και υάκινθους, αφήνοντας τη φαντασία να μας σεργιανίσει σε παρα­δείσους χαμένους αλλά όχι ξεχασμένους: το Αϊβαλί, τα Αλάτσατα, το Αδραμύτιο και τοΑίδίνι∙ τα Βουρλά, το Δικελί, την Έφεσο και τον Τσεσμέ∙ τη Μενεμένη και τα Μουδανιά∙ το Μαρμαρίσι και τα Μοσχονήσια∙ την Προύσα, την Πάνορμο και την Πέργαμο∙ τη Σινώ­πη, τη Σαμψούντα και την Τραπεζούντα∙ τις Φώκιες και τη Σμύρνη, το “Διαμάντι της Ανατολής”, το “Στέμμα της Ιωνίας” την “πόλη του θρύλου και του πόνου”…
 
Η Σμύρνη, η “γκιαούρ Ισμίρ”, υποδέχεται την Πρωτοχρονιά του ’22 με ευχές στα αρμενικά, τα ιταλικά, τα αγγλικά, τα γαλλικά, τα ολλανδικά και κυρίως στα ελληνικά, αφού η συντριπτική πλειο­ψηφία είναι Έλληνες. Η Σμύρνη με τα τριάντα σχολεία (την Ευαγγελική Σχολή, το Κε­ντρικό Παρθεναγωγείο, το Ομήρειο Ίδρυμα κλπ,), με τα τέλεια οργανωμένα νοσοκομεία (με πρώτο και καλύτερο το Γκραικικόν) και τους αρρώστους που καταφθάνουν από παντού για να θεραπευτούν, με τα δραστήρια φιλανθρωπικά της ιδρύματα (: το Άσυλο των Αστέγων, το Λαϊκό Κέντρο, το Ορφανοτρο­φείο, τη Φιλόπτωχη Αδελφότητα, το Ταμείο Φτωχών, την Αδελφότητα “Ευσέβεια”, το Σύλλογο Κυριών κ.ά.), με τους δημιουργικούς πνευματικούς συλλόγους της (όπως ο Φι­λολογικός Σύλλογος “Όμηρος”, ο Καλλιτεχνικός, ο δημοσιογραφικός κ,ά,), με τα αθλη­τικά σωματεία της (όπως ο Πανιώνιος και ο Απόλλων) και τις λέσχες της, που συγκέντρωναν όλη την “εκλεκτή κοινωνία”, με τα πολυτελή θέατρα (όπως η Νέα Σκηνή, το Θέατρο Σμύρνης, το Σπόρτιγκ Κλαμπ, το Κράιμερ ή το Γκαίυ) και τους δώδεκα κινηματογρά­φους της, με τις κατάμεστες τράπεζες…και προπαντός η ονειροπόλα Σμύρνη με τον απελευθερωτικό ελληνικό στρατό και με τις δεκαέξι πανέμορ­φες ορθόδοξες εκκλησίες της υποδέχεται τον Αϊ-Βασίλη και τον καινούριο χρόνο…
 
Η μητρόπολη Αγία Φωτεινή λαμποκοπά μέσα κι έξω. Ο επιβλητικός μητροπολίτης Χρυ­σόστομος με τα χρυσά άμφια και την πατερίτσα του αστράφτει σαν αληθινός βυζαντινός αυτοκράτορας πάνω στο θρόνο του. Το βλέμμα του όμως είναι βυθισμένο στοχαστικά και ανήσυχα στο μέλλον. Λαλεί χαρμόσυνα το πανύψηλο καμπαναριό της Αγίας Φωτεινής καθώς το μεγάλο βαυαρικό ρολόι του δείχνει ακριβώς 12 κι αντιλαλούν οι καμπάνες των άλλων εκκλησιών απ’ την πόλη και τα μαγευτικά περίχωρά της: το Κορδελλιό, το Αλάμπεη και την Παπασκάλα∙ τα Πετρωτά, την Αγία Τριάδα και το Μερσικλή∙ το Βαϊρακλή και το Δραγάτς∙ το Καρατάσι και το Σαλαγανό∙ την Καλλιθέα (Καραντίνα), την Ενόπη (Γκιοζ Τεπές) και τη Μυρακτή (Κοκάρ-Γιαλή)∙ το Βουρνόβα, το Χατζηλάρ και το Βουνάβασι∙ τον Παράδεισο, το Βουτζά και το Σεβδήκιοϊ…
 
«Τα στενά της σοκάκια, οι φαντασμαγορικοί βερχανέδες της, τα αρχαϊκά της σπίτια, τα καφασωτά παράθυρα, τα αιώνια μπαλκόνια, οι μιναρέδες, τα ψηλά κωδωνοστάσια, οι τρούλοι της, τα σαχνισίδια της μέσα στο τρεμουλιαστό φως των φαναριών της έδιναν στην πόλη μια εντύπωση έντονα ειδυλλιακή, κάποιο μυστικισμό…»(2) πάντοτε. Μέσα όμως στη νύχτα της παραμονής της Πρωτοχρονιάς του ’22 οι μιναρέδες και τα κωδωνοστάσια έμοιαζαν να αποκρεμιούνται σ’ ένα αγκάλιασμα ερωτικό ή θανατηφόρο – δεν ήξερες!
 
«Το Και, το Παραλλέλι, η Μπελαβίστα, οι Βερχανέδες, οι Μεγάλες Ταβέρνες, το Μπουλβάρ-Αλιότι, ο Κουλές, τα Τράσα (…), τα βαποράκια του Κορδελλιού, το τραμ της πλακόστρωτης προκυμαίας που το ‘σερναν άλογα, τα κατάμεστα με εύθυμο κόσμο κέντρα, τα μονά ζυγά φιστίκια, τα “πολιτάκια” με τα σαντούρια, όλα έμοιαζαν σαν εύθυμες κτυπητές κορδέλες που έπλεκαν ένα χαρωπό γαϊτανάκι. Και μέσα σ’ αυτά η μητέρα να μπαινοβγαίνει με τα παιδιά στα καταστήματα και ν’ αγοράζει τη χαρά του περιττού μέσα σε μεγάλα και μικρά πακέτα…».(3)
 
Άσε τι γινόταν με τη βασιλόπιτα. «Η νοικοκυρά έβαζε μέσα το φλουρί. Η ίδια σχεδίαζε δικέφαλους αητούς και διάφορα πλουμιά με καρεφύλλια και μύγδαλα [Συνή­θως πατούσε στη μέση μια ρομβοειδή σφραγίδα με το δικέφαλο αητό, απ' αυτές που σκά­λιζαν οι μοναχοί στο Άγιο Όρος]. Η ίδια σκαρίφιζε με ζυμάρι τη χρονολογία. Σαν τρελά μπαινόβγαιναν τα παιδιά την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Πότε θα ‘ρθει η ώρα να κό­ψουν την πίτα… Να δουν σε ποιον θα πέσει το φλουρί… Πότε θα μοιράσουν τα ρεγάλα και τους μποναμάδες… Κι οι μεγάλοι αγωνιούσαν για τα ρεγάλα. Ήξεραν ότι όλα ήταν αγο­ρασμένα απ’ του Ξενόπουλου, απ’ τον Μπον Μαρσέ, απ’ τα μεγάλα καταστήματα της Σμύρνης. Πάνω στο στρογγυλό τραπέζι της τραπεζαρίας, η γελένη γεμάτη καρύδια, μύ­γδαλα, φουντούκια, “μάνα του Ουρανού”, κουκουνάρια, σταφίδες, σύκα, κουρμάδες, δα­μάσκηνα, λεμπλεμπούδες. Στη μέση ένα αναμμένο κερί, και τα παιδιά να μπαινοβγαί­νουν, να γεμίζουν τις τσέπες και να μασουλίζουν. Δε σταματούσαν τα κάλαντα και οι ευ­χές στην ξώπορτα…».(4)

Βέβαια, «κάθε παλιά Σμυρνιά, την παραμονή στον εσπερινό, έστελνε στον εφημέριο της ενορίας το κόνισμα του Αγίου Βασιλείου με τον άρτον για το Ύψωμα. Και την άλλη μέρα, ξωλείτουργα ο παπάς ήθελε να πάει στο σπίτι να ψάλει το Απολυτίκιον και το Μεγαλυνά­ριον του Αγίου: “Τον ουρανοφάντορα του Χριστού…”. Η νοικοκυρά κρατούσε μια άσπρη πετσέτα ανοιχτή και ο παπάς βαστώντας τον άρτον τον ύψωνε εκ τρίτου αναφωνών: “Μέγα το όνομα…”. “Της Αγίας Τριάδος”, συμπλήρωνε η οικοδέσποινα. “Πάτερ όσιε, βοήθει τους δούλους σου”, ξανάλεγε ο παπάς κι έκοβε ανάλογες μερίδες, ευλογία για τους εορτάζοντας… Στο Γιαμανλάρ νταγ το πρωί της Πρωτοχρονιάς, όταν ξυπνούσαν οι άνθρωποι, ήθελε να κοιτάξουν το βουνό και να ευχηθούν: “Να είναι στερεωμένοι όλο το χρόνο”. Αν το βουνό ήταν χιονισμένο, αυτό σήμαινε ότι ο χρόνος θα τους ήταν ευτυχισμένος…».(5)

Παρόμοιες σκηνές εκτυλίσσονται παντού…
 
Στην Κρήνη (Τσεσμές), μετά το κόψιμο και το μοίρασμα της πίτας, άφηναν όλα τα κομμά­τια της πάνω στο τραπέζι μαζί με γλυκά και νερό, για να κατέβει τη νύχτα ο Αϊ-Βασίλης να φάει και να ξεδιψάσει.(6) Επίσης, έσφαζαν στο κατώφλι της πόρτας μια κόττα ή ένα διάνο “για το καλό”.(7)
 
Στη Χίο της Βιθυνίας, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς ο νοικοκύ­ρης κάρφωνε ένα κλαδάκι ελιάς πάνω στη βασιλόπιτα, που ακουμπούσαν όρθια στον τοίχο και λειτουργούσε ως ειδώλιο του Αϊ-Βασίλη. Πάνω στο κλαδάκι όλα τα μέλη κρεμούσαν τα χρυσά τους (βραχιόλια, αλυσίδες, σκουλαρίκια, δακτυλίδια κ.ά.) και τα άφηναν εκεί όλη τη νύχτα, για να τους φέρει ο Αϊ-Βασίλης ευτυχία.(8)
 
Στις Κυδωνίες (Αϊβαλί) η νοικοκυρά σχημάτιζε με ένα πιρούνι πάνω στην πίτα ένα σταυρό “τσιμπιστό”, για να… βγαίνουν τα μάτια των εχθρών και να μην τους γλωσσοτρώνε, ενώ με ένα κλειδί έκαναν διάφορα πλουμιά για να “κλειδώνεται” το στόμα των εχθρών. (9) Εξάλλου, όποιος κέρδιζε το φλουρί δεν το έπαιρνε. Το εξαγόραζε η νοικοκυρά, γιατί ήταν γρουσουζιά να φύγει από το σπίτι.(10)
 
Στον Πόντο τοποθετούσαν στο εικονοστάσι έξι κλαδιά ελιάς και έξι δάφνης με την ευχή: “ήρθε καλοχρονιά, ας πάει κακοχρονιά”. Επίσης τα κορίτσια έριχναν στη θάλασσα στάρι και αλάτι και έφερναν στο σπίτι θαλασσινό νερό με βότσαλα, που σκόρπιζαν στα δωμάτια, για να έχουν αφθονία αγαθών. Στη Σινώπη, ειδικότερα, κάθε Πρωτοχρονιά κάρφωναν πάνω από το τζάκι ένα νέο κλαδί ελιάς, για να τους δίνει νέα ζωή (11), ενώ όποιος έβρισκε το φλουρί έπρεπε να πάει πρωί πρωί στη βρύση να αφήσει ένα κομμάτι πίτα αλειμμένο με μέλι και βούτυρο, για να εξευμενίσει το στοιχειό που κατοικούσε σ’ αυτή, και να φέρει στο σπίτι ένα κουβά “αγιοβασιλιώτικο νερό” για ανανέωση. (12)
Στα Κοτύωρα καλό σημάδι για την οικογένεια ήταν να πέσει το νόμισμα στην Παναγία, που της “μελετούσαν” και το πρώτο κομμάτι. (l3)
Στην Κασταμονή, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, οι νοικοκυρές εκτός από τη βασι­λόπιτα ετοίμαζαν και τον αϊβασιλιώτικο χαλβά και μάλιστα με ιδιαίτερη φροντίδα, γιατί από την επιτυχία του εξαρτούσαν την τύχη της χρονιάς. Μετά τον Εσπερινό, τέσσερις ομάδες μαθητών με λευκούς χιτώνες, γαρνιρισμένους με θαλασσί χρώμα και με πολύχρω­μα φαναράκια στα χέρια επισκέπτονταν όλα τα σπίτια. Τα κεράσματα ήταν ρακί και μεζέ­δες για τους μεγάλους και ξηροί καρποί ή φρούτα για τους μαθητές. Με τα χρήματα που εισέπρατταν κάλυπταν έξοδα του σχολείου…(14)
 
Έτσι έγιναν όλα, όπως κάθε χρόνο, την Πρωτοχρονιά του 1922. Όμως, μήπως δε σταύ­ρωσαν την πίτα “τρις” με το μαχαίρι; Μήπως δε “μελέτησαν” σωστά τα κομμάτια της; Μήπως δεν πάτησαν σωστά πάνω της τη σφραγίδα και ο δικέφαλος αποτυπώθηκε μονοκέ­φαλος ή ακέφαλος; Μήπως το “φλουράκι” το κέρδισε το Τουρκάκι που παραστεκόταν ή του το “μαρτύρησε” το πονηρό Φραγκάκι; Μήπως δεν πέτυχε ο αϊβασιλιώτικος χαλβάς της Κασταμονίτισσας; Μήπως ξέχασαν να ανανεώσουν τα παλιά κλαδιά ελιάς και δάφνης στα εικονοστάσια τους; Ή μήπως το πρωί της Πρωτοχρονιάς του ’22 πυκνή ομίχλη έκρυβε τη θέα του αχιόνιστου Γιαμανλάρ Νταγ; Μήπως, πάλι, έπιασαν κάποιες κατάρες των Λε­βαντίνων εμπόρων που είχαν θησαυρίσει κάτω απ’ το παλιό τουρκικό καθεστώς των διο­μολογήσεων και τώρα έβλεπαν ότι δεν μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τους Έλληνες; Ή μήπως πίσω απ’ τα καφάσια των παραθύρων τα κατακόκκινα από λύσσα μάτια των Τούρκων “μάτιαζαν” το Ελληνικό στοιχείο, που ζούσε το όνειρο της Ανάστασης; Δεν μπορεί, κά­ποιο κακό σημάδι θα είδαν οι Μικρασιάτες την παραμονή ή ανήμερα της Πρωτοχρονιάς!…
 
Την Πρωτοχρονιά του 1922 η τραγωδία του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας βρί­σκεται σε κορύφωση. Όλα όμως έγιναν όπως κάθε χρόνο στη “Βασιλίδα της Ιωνίας” και τα περίχωρά της. Γιατί, όπως γράφει ο Η. Βενέζης, «Η καταιγίδα, η καταστροφή πλησία­ζαν. Εμείς ήμαστε τότε σχεδόν παιδιά, δεν είχαμε νου και μάτια να δούμε. Αλλά οι πατέρες μας, που είχαν και τα δυο, δεν ήθελαν να δουν. Δεν είχαν μήτε φαντασία. Η ζωή των ελληνικών κοινοτήτων συνεχιζόταν μέσα σε μιαν ατμόσφαιρα ευφορίας – που είναι χαρακτηριστική των απελπισμένων καταστάσεων…».(12) Για κάποιους ασφαλώς στα παρασκήνια ή και στις κερκίδες του παγκόσμιου αυτού θεάτρου όλα αυτά είναι απλώς στοιχεία τραγικής ειρωνείας, αφού το ξέρουν ή το φαντάζονται ότι πρόκειται για την τελευταία Πρωτοχρο­νιά των Ελλήνων στη Μικρά Ασία.
Το τελευταίο, βέβαια, επεισόδιο της τραγωδίας (η «κα­ταστροφή», η «έξοδος») θα παιχτεί «επί σκηνής» τον Αύγουστο του ίδιου έτους…
 
Από τότε οι Ελληνομικρασιάτες, μπορεί να μετρούσαν όπως όλοι οι χριστιανοί το χρόνο με αφετη­ρία τη Γέννηση του Χριστού, ως πρόσφυγες όμως αναμετρούσαν το χρόνο με αφετηρία την αποφράδα εκείνη μέρα του Αυγούστου που οι πύρινες γλώσσες έζωσαν θανατηφόρα τον Ελληνι­σμό της Μικρασίας, αφανίζοντας ένα μεγάλο κομμάτι του και ξεριζώνοντας το υπόλοιπο από τα χώματα όπου για τριάντα ολόκληρους αιώνες ζούσε και δημιουργούσε έργα θαυ­μαστά. Γι’ αυτό και η βασιλόπιτά τους ουσιαστικά ήταν συνδυασμός του “εορτα­στικού” άρτου και του “μελίπηκτου” των αρχαίων προσφορών προς τους θεούς και προς τους νεκρούς αντίστοιχα!…


Υ.Γ. Πριν από 15 χρόνια, παρουσιάζοντας τα έθιμα αυτά στην εκδήλωση κοπής της πίτας του ενιαίου τότε Συλλόγου Μικρασιατών Ρεθύμνου στο Δημαρχείο της πόλης μας, είχα προτείνει να κόβονται δύο βασιλόπιτες, όπως ήταν το έθιμο στην Αρτάκη της Κυζίκου(15): μια «ανεβατή», αφιερωμένη στο Χριστό, τον Αϊ-Βασίλη και τους οικείους και μία «λειπανάβατη», αφιερωμένη στους νεκρούς μας, θαμμένους και άταφους. Πράγματι οι Μικρασιάτες του Ρεθύμνου δεν άργησαν να κόβουν δύο πίτες∙ όχι, όμως, κατά το έθιμο της Κυζίκου αλλά κατά τις ε-πιτα-γές του διχασμού, που του επέτρεψαν να τους κάνει “ποδαρικό”!!…»
 
 
Ι) Ισαβέλλα Μαλόβρουββα, «Σμύρνη, Διαμάντι της Ανατολής. Περιοδεία φαντασίας στην παλαιά Σμύρνη», Μικρασιατικά Χρονικά, τόμος Α’, σελ. 181-184. 2) Διδώ Σωτηρίου, Οι νεκροί περιμένουν, σελ. 54. 3) lφιγένεια Χρυσοχόου, Ξεριζωμένη Γενιά, σελ. 394. 4) Σωκράτης Ρωνάς, «Λαϊκό Μηνολόγιο Σμύρνης», Μικρασιατικά Χρονικά, τόμος Ζ’, σελ. 310. 5) Δημ. Λουκάτος, ” Το έθιμο της Βασιλόπιτας”, Μικρασιατικά Χρονικά, Τόμος Ι΄, σελ. 121. 6) Δημ. Λουκάτος, ό.π., σελ. 123. 7) Γεώργιος Μέγας, Ελληνικαί εορταί και έθιμα λαϊκής λατρείας, Αθήνα 1956, σελ. 61. 8 ) Δημ. Λουκάτος, ό.π., σελ. 124. 9) Γ. Μέγας, ό.π., σελ. 60-61. 10) Δημ. Λουκάτος, ό.π., σελ. 125. 11) Γ. Μέγας, ό.π., σελ. 72. 12) Γ. Μέγας, ό.π., σελ. 70. 13) Λύσανδρος Θεοδωρίδης, «Η Παραμονή του Αγίου Βασιλείου εις Κασταμονήν», Μικρασιατικά Χρονικά, τόμος Β’, σελ. 172. 14) Ηλίας Βενέζης, Μικρασία, Χαίρε, σελ. 37-38. 15) Δημ. Λουκάτος, ό.π.,  σελ. 108.
 
 
 

Η Πρωτοχρονιά σε μικρά χωριά της Ελλάδας!

 
# Ανήλιο Ιωαννίνων
 
Πέρα από την φασαρία των μεγαλουπόλεων, μακριά από την φαντασμαγορία και τα πυροτεχνήματα, τόσο κοντά και συνάμα τόσο μακριά μας, οι ημέρες των εορτών και η Πρωτοχρονιά γιορτάζονται στα μικρά χωριά της πατρίδας μας με έναν διαφορετικό τρόπο, λιτό και αυθεντικό, και συνάμα γοητευτικό και σπάνιο…
 
Χωριά σβησμένα από τον χάρτη, εγκλωβισμένα στα βουνά, καλά κρυμμένα στα δάση ή σε κλειστούς παραθαλάσσιους όρμους, γιορτάζουν την αλλαγή του χρόνου με έναν τρόπο διαφορετικό από τον συνηθισμένο, πιο ανθρώπινο και ζεστό, που ανταποκρίνεται επακριβώς στις θνητές μας απαιτήσεις, απαλλαγμένος από οποιαδήποτε υπερβολή και ασωτία. Είναι εκεί που ο φούρνος ανάβει από τα χαράματα και κάθε λογής νοστιμιά ετοιμάζεται για ψήσιμο. Ζυμωτό φρέσκο ψωμί, κρέατα ντόπια και κουραμπιέδες άφθονοι φουρνίζονται με τρόπο παραδοσιακό,και αποκτούν μια άλλη γεύση, απροσδιόριστη, που ικανοποιεί ακόμη και τους πιο περίεργους και απαιτητικούς ουρανίσκους. Μεταξύ άλλων, γλυκά του κουταλιού, σπιτικά λικέρ, φρούτα και λαχανικά βιολογικής παραγωγής, συνθέτουν ένα πολύχρωμο και αρωματικό σπίτι, με μυρωδιές έντονες και μεθυστικές, που χορταίνουν τα μάτια και αφρατεύουν την ψυχή.
 
Εκτός όμως από το πλούσιο φαγητό, ιδιαίτερη είναι και η ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων. Κιμπάρηδες και μεγαλόκαρδοι, ευγενικοί και χωρατατζήδες, που χαίρονται αληθινά τις μέρες αυτές και βιώνουν τις στιγμές στο κόκκινο. Οι άντρες παίζουν χαρτιά στο καφενείο και συζητούν ώρες ατελείωτες, ενώ οι γυναίκες μαζεύονται στα σαλόνια και στήνουν κουβέντες δίπλα στο τζάκι, έχοντας έναν ελληνικό για συντροφιά. Ο καθένας βρίσκεται στο πόστο του και κανείς δεν παραπονιέται. Όλοι είναι μαζί και αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες συντροφικά, μακριά από τον ωφελιμισμό και την ανιδιοτέλεια. Ιδιαίτερη μάλιστα είναι η στιγμή που ο ταχυδρόμος φέρνει τους μισθούς στο καφενείο. Η ανυπομονησία εκδηλώνεται με ένα πλατύ χαμόγελο, και με μία ανεξήγητη υπερκινητικότητα. Όλοι βιάζονται και αγωνιούν, αλλά μόνο μέχρι να πάρουν το παραδάκι που τους αναλογεί. Και έπειτα, το πάνε σπίτι με χαρά και αισθάνονται πλέον ανάλαφροι και δικαιωμένοι, με τα βουρκωμένα μάτια τους να μαρτυρούν την ψυχή τους. Οι κόποι των προηγούμενων χρόνων απέφεραν καρπούς, και τώρα δικαιούνται να τους απολαύσουν.
 
Τις μέρες αυτές ακόμη, ανασταίνονται περασμένες στιγμές του παρελθόντος και παίρνουν πνοή μέσα από τις διηγήσεις των παππούδων στα μικρά παιδιά. Κατά κάποιο μαγικό τρόπο, τότε ξανανιώνουν και θυμούνται λεπτομερώς αλλοτινές καταστάσεις και γεγονότα, ευτράπελα και μη, που έχουν διδακτικό χαρακτήρα, ενώ συγχρόνως τέρπουν. Μέσα λοιπόν από τις σπίθες της φωτιάς ξεπηδούν και οι μνήμες του χθες, βάζοντας φωτιά στα συναισθήματα και τις εκφράσεις. Πολλές φορές μπορεί να πειραχτεί και κάποια πληγή. Ωστόσο, αυτός ο πόνος δεν καταβάλλει τους ανθρώπους, αλλά τους κάνει πιο δυνατούς και επιβεβαιώνει τη ζωντάνια τους. Και βλέποντας τα όσα πέρασαν, αισθάνονται τυχεροί και ευλογημένοι για την μέχρι τότε έκβασή τους, και κάνουν το σταυρό τους, κοιτώντας το εικονοστάσι στον τοίχο, για να ευχαριστήσουν τους Αγίους τους. Ταπεινοί και συνεσταλμένοι, που σε μαγεύουν με την ηρεμία και την διακριτικότητά τους…
 
Και έπειτα, ο χρόνος αλλάζει, με την κοπή της βασιλόπιτας να επισημοποιεί το γεγονός. Φιλιά και αγκαλιές σκορπίζονται παντού και οι ευχές βγαίνουν από την καρδιά, γεμάτες ειλικρίνεια και αγάπη. Όποιος κερδίσει το φλουρί βέβαια, είναι ο τυχερός της χρονιάς και ένας μικρός μπουλαμάς χρυσώνει τον δρόμο του. Κάπως έτσι λοιπόν, εδώ και χρόνια, αυτοί οι άνθρωποι υποδέχονται κάθε νέο έτος μέσα σε ένα κλίμα χαράς και αισιοδοξίας, ξεχνώντας για λίγο τις δυσκολίες και τα προβλήματα της καθημερινότητας και προτάσσοντας τις επιθυμίες και τις ευχές τους, μέσα σε ένα απατηλό ενύπνιο της ζωής, διεκδικόντας το ανώτατο δικαίωμα όλων, αυτό της ελπίδας.
 
 

Ξεκίνησαν αιτήσεις για τον διεθνή διαγωνισμό ελαιόλαδου MARIO SOLINAS

                               
Ξεκίνησαν αιτήσεις για τον διεθνή διαγωνισμό ελαιόλαδου MARIO SOLINAS Ενημερώνονται οι ενδιαφερόμενοι παραγωγοί ελαιολάδου, Ενώσεις Αγροτικών Συνεταιρισμών, Αγροτικοί Συνεταιρισμοί, επιχειρήσεις τυποποίησης ελαιολάδου και γενικά κάθε ενδιαφερόμενος φορέας ότι επίκειται η διεξαγωγή του Διεθνούς Διαγωνισμού για τα βραβεία ποιότητας εξαιρετικού παρθένου ελαιολάδου «MARIO SOLINAS».

Η καταληκτική ημερομηνία για την υποβολή της αίτησης συμμετοχής και της αποστολής των δειγμάτων ελαιολάδου είναι η 14η Φεβρουαρίου 2014.

Για περισσότερες πληροφορίες παρακαλούνται να επικοινωνούν με το Τμήμα Ελαίας του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων στο τηλ, 210 2124179, φαξ 210 5248013, ηλ. δ/νση ax2u002@minagric.gr, καθώς επίσης και στις Δ/ιευθύνσεις Αγροτικής Οικονομίας & κτηνιατρικής των Περιφερειακών Ενοτήτων, καθώς και στην ιστοσελίδα του Διεθνούς Συμβουλίου Ελαιολάδου (http://www.internationaloliveoil.org/ ).
 
 

Καναδάς. Εντυπωσιακές εικόνες που άφησε πίσω της μια παγοθύελλα

 
Εντυπωσιακές εικόνες που άφησε πίσω της μια παγοθύελλα στον Καναδά (1)
 
Μπορεί η πρόσφατη κακοκαιρία στο Ontario και το Quebec να προκάλεσε πολλά προβλήματα, όμως δημιούργησε και ορισμένες όμορφες εικόνες της φύσης.
 
 
Εντυπωσιακές εικόνες που άφησε πίσω της μια παγοθύελλα στον Καναδά (2)
 
Εντυπωσιακές εικόνες που άφησε πίσω της μια παγοθύελλα στον Καναδά (3)
 
Εντυπωσιακές εικόνες που άφησε πίσω της μια παγοθύελλα στον Καναδά (4)
 
Εντυπωσιακές εικόνες που άφησε πίσω της μια παγοθύελλα στον Καναδά (5)
 
Εντυπωσιακές εικόνες που άφησε πίσω της μια παγοθύελλα στον Καναδά (6)
 
Εντυπωσιακές εικόνες που άφησε πίσω της μια παγοθύελλα στον Καναδά (7)
 
Εντυπωσιακές εικόνες που άφησε πίσω της μια παγοθύελλα στον Καναδά (8)
 
Εντυπωσιακές εικόνες που άφησε πίσω της μια παγοθύελλα στον Καναδά (9)
 
Εντυπωσιακές εικόνες που άφησε πίσω της μια παγοθύελλα στον Καναδά (10)
 
Εντυπωσιακές εικόνες που άφησε πίσω της μια παγοθύελλα στον Καναδά (11)
 
Εντυπωσιακές εικόνες που άφησε πίσω της μια παγοθύελλα στον Καναδά (12)
 
Εντυπωσιακές εικόνες που άφησε πίσω της μια παγοθύελλα στον Καναδά (13)
 
Εντυπωσιακές εικόνες που άφησε πίσω της μια παγοθύελλα στον Καναδά (14)
 
Εντυπωσιακές εικόνες που άφησε πίσω της μια παγοθύελλα στον Καναδά (15)
 
Εντυπωσιακές εικόνες που άφησε πίσω της μια παγοθύελλα στον Καναδά (16)
 
Εντυπωσιακές εικόνες που άφησε πίσω της μια παγοθύελλα στον Καναδά (17)
 
Εντυπωσιακές εικόνες που άφησε πίσω της μια παγοθύελλα στον Καναδά (18)
 

Τα 20 καλύτερα Ελληνικά κρασιά του 2013 στο Oinos

 
wine-glasses1Αυτά είναι τα 20 κρασιά του Ελληνικού αμπελώνα που πήραν τις υψηλότερες βαθμολογίες από την ομάδα του Oinos την χρονιά που πέρασε. Γι' ακόμα μία χρονιά στην πλειοψηφία τους τα κρασιά προέρχονται από Ελληνικές ποικιλίες ή από χαρμάνι στο οποίο συμμετέχουν Ελληνικές ποικιλίες.
 
Η Σαντορίνη μονοπωλεί τα πρωτεία, έτσι και φέτος μια διαφορετική διάσταση αυτού του εξαιρετικού terroir βρίσκεται στην πρώτη θέσητου top 20 στο Oinos.


20. Κτήμα Γεροβασιλείου λευκός 2012





 
20. KITRVS Μαλαγουζιά 2012

 


19. Άνασσα 2009 Mediterra

 

 

18. Κτήμα Γαίας 2001
 
 
 


17. Vacchius Vinum 2003 Κτήμα Χατζημιχάλη Magnum
 

 

16. Άσπρος Λαγός 2010 Οινοποιία Δουλουφάκη




15. Γαία Θαλασσίτης Βαρέλι 2010


 

14. ΟΒΗΛΟΣ ερυθρός 2003 Κτήμα Βιβλία Χώρα

 


13. Chateau Πήγασος 2000



 

12. Κτήμα Άλφα Sauvignon Blanc 2012
 



11. Boutari Legacy 1879

 


10. Επιλεγμένος Οίνος Νεμέα Reserve 2005 Παρπαρούσης
 



9. Emilia Silva 2007

 



8. Κρητικός Μαλβαζίας, Λυραράκης



  

7. Αυλοτόπι 2001 Κτήμα Τσέλεπου
 

 
6. Σταλακτίτης 2005 Κτήμα Φοίβος
 















5. Καβαλιέρος Σιγάλας 2011




4. Μεθ’υμών Όψιμο 2008 ΝΤΟΥΓΚΟΣ
 

 
3. Κτήμα Αργυρού Βαρέλι 2011
 
 

2. Κοκκινόμυλος 2000 Κτήμα Τσέλεπου 

 

1. Νυχτέρι Σιγάλας 2009
 
 
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τους οίνους μπορείτε να συνεχίσετε στο σύνδεσμο http://www.krasiagr.com/?p=56807
 
πηγή: http://www.krasiagr.com/
 

Ο μητροπολιτικός σχεδιασμός της Αθηνάς υπό το πρίσμα της κρίσης και της προωθούμενης θεσμικής μεταρρύθμισης του χωρικού σχεδιασμού

    
PHOTO-1
Η Αθήνα είναι πλέον μια πόλη με εμφανή τα συμπτώματα μιας εντεινόμενης χωρικής και κοινωνικής πόλωσης, ανοιχτή σε ένα αντιοικονομικό πρότυπο οργάνωσης των δραστηριοτήτων και των μετακινήσεων, έχοντας να διαχειριστεί τα απομεινάρια ημιτελών δημόσιων επενδύσεων που δεν απέδωσαν όπως αναμένονταν, και ένα διευρυνόμενο φάσμα κοινωνικών προβλημάτων που αφορούν ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Τα τελευταία βιώνονται άνισα, ιδιαίτερα στο κέντρο της πόλης, όπου τα σημάδια της αστικής κρίσης μαρτυρούν με ξεκάθαρο τρόπο το έλλειμμα χωρικής πολιτικής των τελευταίων δύο δεκαετιών.
 
Παράλληλα σε όλο αυτό το διάστημα η δυνατότητα του να υπάρξει ξανά μια γραμμή πολιτικής η οποία να εκφράζει την επιζητούμενη συσπείρωση των κοινωνικών ομάδων γύρω από ένα κοινό στόχο, μοιάζει ολοένα και πιο δύσκολο εγχείρημα, είτε εξαιτίας του ότι η συνθετότητα των προβλημάτων που καλείται να αντιμετωπίσει ο μητροπολιτικός σχεδιασμός έχει αυξηθεί σημαντικά, είτε επειδή οι δυνατότητες της κρατικής παρέμβασης στο να κατευθύνει τη μελλοντική πορεία ανάπτυξης περιορίζονται για αντικειμενικούς ή ιδεολογικούς λόγους, είτε γιατί η διατύπωση συνθετικών οραματικών συλλήψεων για το χώρο που υποτίθεται ότι εκφράζουν μια συνισταμένη αντίληψη περί «κοινού καλού» γίνεται όλο και δυσκολότερα αποδεκτή ως βάση αφετηρίας συζήτησης.
Από τα παραπάνω είναι προφανές ότι οι συνθήκες υπό τις οποίες κατατίθεται σήμερα το σχέδιο αναθεώρησης του ΡΣΑ είναι αρκετά πιο δυσμενείς από αυτές του 1985 και γίνονται ακόμη δυσμενέστερες με τη συγκυρία της κρίσης και το ειδικό καθεστώς διακυβέρνησης που επιβάλλει το Μνημόνιο. Αυτοί οι παράγοντες επιτρέπουν λίγα περιθώρια αισιοδοξίας απέναντι στους αφηρημένα θετικούς στόχους και τις επιδιώξεις του Σχεδίου, πχ σχετικά με την προώθηση του διεθνούς ρόλου της πόλης, τη βελτίωση της ποιότητας ζωής κτλ.
 

 
Εύλογα ερωτήματα
 
Παράλληλα προκύπτουν εύλογα ερωτήματα όπως, τι νόημα έχει αυτή τη στιγμή ο μακροπρόθεσμος στρατηγικός σχεδιασμός/προγραμματισμός σε μια κοινωνία και σε μια πόλη που βιώνει ένα καθεστώς πλήρους αβεβαιότητας και ασάφειας για το μέλλον της; Πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν ζητήματα παραγωγικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης που ανακύπτουν από την οικονομική συρρίκνωση με εργαλείο τη χωροταξική και πολεοδομική πολιτική όταν ποτέ έως σήμερα αυτή δεν έπαιξε τέτοιο ρόλο ακόμα και κάτω από υγιείς οικονομικές συνθήκες; Σε ποια βάση τοποθετείται η πολιτική καθορισμού ρυθμίσεων για τις χρήσεις γης σε καθεστώς ουσιαστικής κατάρρευσης της αγοράς ακινήτων και συνθηκών μηδενικής ζήτησης; Τι περιθώρια επιλογών έχει άραγε μια κοινωνία να προσδιορίσει το μέλλον της μέσω ενός στρατηγικού σχεδίου, ενώ τελεί υπό το καθεστώς ανελαστικών περιορισμών που επιβάλλονται από ένα εξωτερικό πλαίσιο πολιτικής; Και, καταλήγοντας ίσως στο πιο κεντρικό ζήτημα, με ποιο τρόπο το ΡΣΑ θα μας βοηθήσει στο να αντιμετωπίσουμε την κρίση και τα συμπτώματα της;
 
Αυτό είναι το βασικό πρίσμα μέσα από το οποίο θα πρέπει να αξιολογηθούν οι προτάσεις της μητροπολιτικής πολιτικής και η μεταξύ τους εσωτερική συνάφεια. Μια τέτοια επιχειρηματολογία άλλωστε θα περίμενε κανείς υποθετικά να παρατίθεται εξαρχής στην «εισηγητική έκθεση» που θα έπρεπε να συνοδεύει το Σχέδιο Νόμου δηλαδή τη συνθετική αναγνώριση των προβλημάτων της υφιστάμενης κατάστασης και την αιτιολόγηση του πως το ΡΣΑ ανταποκρίνεται σε αυτά. Θα μπορούσε δε να αφορά σε διαφορετικής κλίμακας και εστίασης ζητήματα, ξεκινώντας από το κατά πόσον το Σχέδιο προάγει ένα διαφορετικό πρότυπο ανάπτυξης που να διαφοροποιείται από το καταναλωτικό πρότυπο των τελευταίων δεκαετιών το οποίο στηρίχτηκε στην προώθηση της οικοδομικής δραστηριότητας ως κινητήριου μοχλού οικονομικής ανάπτυξης, μέχρι και την υιοθέτηση πιο ριζοσπαστικών μέτρων πολιτικής για την αναζωογόνηση του κέντρου της πόλης. Ενδεικτικά έρχεται στο μυαλό μια αμφιλεγόμενη πολιτική που ακολουθήθηκε στην πόλη του Μεξικού, όχι απαραίτητα καταλληλη για να εφαρμοστεί στην περίπτωση της Αθήνας αλλά εξαιρετικά αποτελεσματική, που περιλάμβανε πάγωμα των αδειών για την κατασκευή νέων κατοικιών για 5 χρόνια σε όλη την μητροπολιτική περιοχή πλην του κεντρικού τμήματος της με σκοπό να ανατραπεί η τάση εξόδου πληθυσμού και δραστηριοτήτων προς τα προάστια.
Ένα δεύτερο πρίσμα μέσα από το οποίο θα πρέπει να εξετάσουμε το νέο πλαίσιο μητροπολιτικής πολιτικής για την Αθήνα είναι ως προς την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων της μέχρι σήμερα πορείας εφαρμογής του και την ενσωμάτωση των αναγκαίων προσαρμογών. Αυτό το ερώτημα περιλαμβάνει μια σειρά επιμέρους ζητημάτων που σχετίζονται με το είδος του προωθούμενου σχεδιασμού, τη μορφή του σχεδίου αλλά και τη φιλοσοφία των προωθούμενων ρυθμίσεων. Άραγε το σχέδιο που χρειαζόμαστε πρέπει να έχει την ίδια μορφή με το ΡΣΑ του 85; Θα πρέπει να είναι μεγαλύτερο σε έκταση ή μικρότερο, περισσότερο ή λιγότερο δεσμευτικό; Τέτοια ζητήματα δεν μπορούν να απαντηθούν έξω από την θεώρηση της θέσης του ΡΣΑ εντός του ευρύτερου πλαισίου ρυθμιστικού σχεδιασμού. Από αυτή την άποψη παρουσιάζει ενδιαφέρον το γεγονός ότι η προωθούμενη αναθεώρηση των ΡΣ Αθήνας και Θεσσαλονίκης συμπίπτει με την πρόταση μεταρρύθμισης του θεσμικού πλαισίου του χωρικού σχεδιασμού που αναμένεται να δημοσιοποιηθεί σύντομα.
 
Έτσι λοιπόν, 30 χρόνια μετά την ψήφιση του ιστορικού νόμου 1337/1983 που προσδιόρισε τα επίπεδα του εγχώριου συστήματος του χωρικού σχεδιασμού και τα βασικά εργαλεία εφαρμογής του, μέρος του οποίου αποτελούν και τα ΡΣ Αθήνας και Θεσσαλονίκης, βρισκόμαστε ίσως μπροστά σε μια ανάλογη ιστορική στιγμή που θα πρέπει να προβληματιστούμε ξανά ως προς το τι είδους σχεδιασμό χρειαζόμαστε ως κοινωνία και τι θέλουμε από αυτόν. Μια τέτοια συζήτηση απαιτεί ζυμώσεις που δεν θα πρέπει περιοριστούν «εντός των τειχών» του επιστημονικού κόσμου αλλά να είναι ανοιχτές προς την κοινωνία και τις ανάγκες της. Μπορεί οι σημερινές συνθήκες να μην επιτρέπουν την αισιοδοξία και τον ενθουσιασμό της δεκαετίας του ‘80 με τις μεγάλες υποσχέσεις και τις προσμονές αλλά θα μπορούσε να οικοδομηθεί με πιο προσεκτικά και μετριοπαθή βήματα προς την δύσκολη αρχή ενός νέου ξεκινήματος.
  
ΘΑΝΟΣ ΠΑΓΩΝΗΣ
Λέκτορας, Τομέας Πολεοδομίας και Χωροταξίας,
Σχολή Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ  
 
πηγή: http://oikotrives.wordpress.com/
 

Το Κάστρο της Πάφου μέσα από το φακό του Ανδρέα Ευλαβή!!!

 
 
 
 
 

Κορινθία. Η εκκλησία ''θάφτηκε'' στις λάσπες

 
 
Μεγάλη καταστροφή έπαθε ο δρόμος που συνδέει την Κορινθία με την Αττική, από την βροχή που έπεσε στην περιοχή πριν από δύο ημέρες. Ο δρόμος Σχίνος - Αλεποχώρι - Μέγαρα, σε πολλά σημεία έμεινε ο μισός εξαιτίας των κατολισθήσεων που προκάλεσε η έντονη βροχόπτωση. Ήταν τέτοια η καταστροφή σε σημείο που τα μπάζα και οι λάσπες σκέπασαν εκκλησία στο ύψος του οικισμού “Βαμβακιές”. 
 
 
 

Πρόταση για ποδηλατόδρομο στο δρόμο Καρδίτσα-Δέλτα

   
 Από τον κ. Τσαντήλα προς τον αρμόδιο Αντιδήμαρχο
 
Ενώ ο Δήμος Καρδίτσας διαθέτει σημαντικά κονδύλια για δημιουργία δικτύων ποδηλατοδρόμων, απουσιάζει η συνεργασία της Τεχνικής Υπηρεσίας της πρώην Νομαρχίας με την τεχνική υπηρεσία του Δήμου Καρδίτσας, σε μια σειρά έργων, όπου τον πρώτο λόγο έχει η Περιφέρεια Θεσσαλίας σήμερα.
 
Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι οδικοί άξονες προς Μητρόπολη και Ρούσσο, ο νότιος περιφερειακός. Ενώ διατέθηκαν τεράστια κονδύλια, δεν προβλέφθηκε ούτε η κατασκευή πεζοδρόμων (ούτε εντός του πολεοδομικού ιστού της πόλης) ούτε η κατασκευή ποδηλατοδρόμων. Για να μην επαναληφθεί το ίδιο, προτείνουμε στον αρμόδιο Αντιδήμαρχο και την τεχνική υπηρεσία του Δήμου Καρδίτσας, εν όψει σύνταξης νέας μελέτης ύψους 1 εκ. σε τεχνικό γραφείο της Καρδίτσας από την Περιφέρεια Θεσσαλίας, να ελεγχθεί εάν προβλέςπεται η κατασκευή ποδηλατοδρόμου και σε αρνητική περίπτωση να προβλεφθεί. Οι κάτοικοι των Κοινοτήτων Σταυρού, Αγ. Θεοδώρου, Προδρόμου παραδοσιακά χρησιμοποιούν το ποδήλατο αλλά και δεκάδες εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις αυτού του τμήματος. Σε τελική ανάλυση η περιφέρεια Θεσσαλίας έχει υποχρέωση να ενημερώσει τους φορείς και πολίτες της Καρδίτσας για ένα τόσο σοβαρό έργο.
 
 
πηγή: http://www.karditsanews.gr/
 
 

Σε εξέλιξη το σχέδιο για τη διαχείριση των επικίνδυνων ιατρικών αποβλήτων από τον Ειδικό Διαβαθμιδικό Σύνδεσμο Νομού Αττικής (ΕΔΣΝΑ)

 
Σε εξέλιξη το σχέδιο για τη διαχείριση των επικίνδυνων ιατρικών αποβλήτων από τον ΕΔΣΝΑ

Θα διαρκέσει τριάντα ημέρες

Σε πλήρη εφαρμογή έχει τεθεί από τον Ειδικό Διαβαθμιδικό Σύνδεσμο Νομού Αττικής το σχέδιο εκτάκτου ανάγκης διάρκειας 30 ημερών για τη διαχείριση των επικινδύνων ιατρικών αποβλήτων, που συμφωνήθηκε στη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε με το υπουργείο Υγείας, σύμφωνα με ανακοίνωση του Συνδέσμου.

Ήδη, από τις 25/12/2013 και μετά την έκδοση σχετικής εγκυκλίου από το Υπουργείο υγείας, στο Χώρο Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων (ΧΥΤΑ) στη Φυλή έχει διαμορφωθεί ειδικός χώρος στον οποίο οδηγούνται αποκλειστικά τα συσσωρευμένα απόβλητα των νοσοκομείων. Εκεί γίνεται έλεγχος και διαχωρισμός των επικίνδυνων ιατρικών αποβλήτων, που οδηγούνται για αποτέφρωση στη μονάδα του ΕΔΣΝΑ.

Για τη μεταφορά των συσσωρευμένων αποβλήτων των νοσοκομείων, οι Δήμοι ζητούν βεβαίωση του νοσοκομείου για την ποιότητα των αποβλήτων. Τα απορριμματοφόρα θα πρέπει να συνοδεύουν δυο υπάλληλοι της επιτροπής διαχείρισης των νοσοκομείων μέχρι τον ειδικό χώρο απόθεσης στο ΧΥΤΑ και τον πρώτο έλεγχο.

Επισημαίνεται ότι κατά τη μεταβατική περίοδο του ενός μηνός, στην οποία ο ΕΔΣΝΑ θα σηκώσει δυσανάλογα μεγάλο βάρος, τα νοσοκομεία της Αττικής θα πρέπει να προσαρμοστούν στις συνθήκες εφαρμογής του υφιστάμενου νομοθετικού πλαισίου για τα επικίνδυνα απόβλητα.

Εξ άλλου, στις 31/12 θα πραγματοποιηθεί η πληρωμή των εργαζομένων στον ΕΔΣΝΑ, που προς στιγμήν είχε «παγώσει», εξαιτίας των κατασχέσεων που επέβαλε τις μέρες των Χριστουγέννων κοινοπραξία σε βάρος των λογαριασμών του Συνδέσμου.

Με εντολή του Προέδρου του ΕΔΣΝΑ και Περιφερειάρχη Αττικής Γιάννη Σγουρού, ο Σύνδεσμος προσέφυγε άμεσα στη δικαιοσύνη, πήρε δικάσιμο παραμονή των Χριστουγέννων και πέτυχε την έκδοση απόφασης αναστολής εκτέλεσης της κατάσχεσης.
 
 
 

Αργολίδα. Ιπτάμενο υπερθέαμα στο Τημένιο


 
Εκπληκτικές εικόνες συναντούν όσοι αυτές τις ημέρες αποφασίσουν να κάνουν μια βόλτα στο Τημένιο ή βάλτο της Νέας Κίου, όπως έχουν συνηθίσει να αποκαλούν την περιοχή οι παλαιότεροι.


 
 
 
 
Εκατοντάδες υδρόβια και όχι μόνο, πουλιά, έχουν κατακλύσει την περιοχή σε αναζήτηση τροφής προσφέροντας ένα εξαιρετικό θέαμα στους φυσιολάτρες.

 
 
 
 
Οι φωτογραφίες είναι της αναγνώστριας Ilina Radeva-Starfa που ζει στην περιοχή και έχει ως χόμπι την φωτογράφιση των ιπτάμενων επισκεπτών.