Tο δάσος που λαχτάριζες ώσπου να το περάσεις...

 

 

 

 

 

…Τώρα να το ξεχάσεις..διαβάτη αποσπερνέ ….(Μιλτιάδης Μαλακάσης ποιητής 1869-1943)

 

Μέσα από το λυρισμό και την ευαισθησία του ποιητή του περασμένου αιώνα στο ποίημά του «Το δάσος» φτάνουν μέχρι στις μέρες μας προφητικά τα θλιβερά μηνύματα σε ένα από τα τετράστιχά του που ακούγονται σαν ένας βαθύς απόηχος απελπισίας να λέει….

 

«το πήρανε- για κοίταξε-

στερνή ανατριχίλα

τα πεθαμένα φύλλα

που απόμειναν στη γη..»

 

Αλήθεια που πήγαν όλα αυτά τα δάση και το πράσινο στον τόπο μας, σένα τόπο που γέννησε Μούσες και Νεράιδες να μεγαλώνουν μέσα σε καταπράσινα δάση και δορκάδες να τρέχουν και να τις προστατεύουν θεές Αρτέμιδες, στωικοί φιλόσοφοι να περιδιαβάζουν στη σκιά τους και το ‘θρόισμα’ των φύλλων μέσα απ' τα δένδρα να χαρίζει τη δροσιά και την ηρεμία που τόσο έχει πάντα την ανάγκη του ο άνθρωπος;

Δυστυχώς το τι έχει συμβεί στο δάσος που χάθηκε και στις μέρες μας το ξαναλέει ο ποιητής με το δικό του ‘στιχομένο ‘τρόπο.

 

Μια αυγινή το κούρσεψαν

ανίδρωτοι λοτόμοι (σήμερα θα προσθέταμε και λατόμοι)

κι εκεί είναι τώρα δρόμοι (ίσως και να εννοούσε το σημερινό ΥΠΕΧΩΔΕ …)

διαβάτη αποσπερνέ….

 

Το Δάσος, αυτόν τον ανανεώσιμο φυσικό πόρο που από μόνη η ύπαρξή του προσφέρει υγεία και αγαθά στον άνθρωπο και ιδιαίτερα στον τόπο μας κάναμε κάθε προσπάθεια να το διώξουμε, να το …κουρσέψουμε.. να το καταστρέψουμε πιστεύοντας ότι εκεί που αυτό μεγάλωνε και πρόσφερε εμείς …θα ‘χτίζαμε ‘τη ματαιοδοξία μας καταπατώντας το και κατακαίγοντάς το.

Είναι από τα πλέον παράδοξα και ανορθόδοξα φαινόμενα αυτό που συμβαίνει στον τόπο μας. Όλοι μας ονειρευόμαστε να είχαμε ένα σπίτι φτιαγμένο μέσα στο πράσινο και να ζούσαμε στην ομορφιά του φυσικού τοπίου και περιβάλλοντος. Κ’ αυτό το περιβάλλον και το δάσος αντί να το προστατέψουμε, να το αγκαλιάσουμε, να το αυξήσουμε κάναμε κάθε προσπάθεια πολίτες και πολιτικοί να το εξαφανίσουμε. Το πενιχρό ποσοστό των δασών μας από 19% που το εκτιμούσαμε πριν από κάμποσα χρόνια –ακόμα δεν ξέρουμε το ακριβές ποσοστό που καλύπτεται η χώρα μας, μια και κάθε φορά αλλάζουμε τον ορισμό του τι είναι Δάσος, ήδη τώρα ρωτάμε την ΕΕ τι θα πρέπει να θεωρούμε ως Δάσος!!!-φτάνει σήμερα μετά βίας το 16% και Κύριος γνωρίζει τι θα γίνει το καλοκαίρι που μας έρχεται.

 

Ίσως και να διερωτηθεί κάποιος ότι η Μεσογειακή μας θέση δεν είναι η ευνοϊκότερη λόγω των ξηροκλιματικών συνθηκών για την ανάπτυξη των Δασών. Αυτό είναι σωστό. Αλλά αυτό και μόνο θα έπρεπε να μας είχε κάνει από πολλές δεκαετίες ευαίσθητους στην προστασία των δασών μας. Και όταν λέμε προστασία δεν εννοούμε μόνο να φκιάνουμε Νόμους και Διατάγματα γιατί τέτοια διαθέτουμε άφθονα και ίσως να περισσεύουν κιόλας. Εννοούμε μηχανισμούς προστασίας προληπτικούς και αποτρεπτικούς της αποδάσωσης, της καταπάτησης, της λαθροϋλοτομίας, της λαθροθηρίας και της καταστροφής από πυρκαγιές.

Η ανυπαρξία Χωροταξικού Σχεδιασμού που να μη μεταβάλλεται όμως κάθε φορά που αλλάζουν και οι Κυβερνήσεις αλλά να έχει εφαρμογή για βάθος εικοσαετίας, Δασολογίου που να έχει χαρτογραφημένο και να ξεκαθαρίζει που είναι δάσος, που η δασική έκταση και που η γεωργική γη και Κτηματολογίου που να δηλώνεται η ιδιοκτησία τότε μόνο θα μπορούμε να ελπίζουμε ότι τα δάση μας θα ξαναβρούν το χώρο και το χρόνο να ξαναζωντανέψουν.

Τι θα ήθελε άραγε η φύση για να ξαναγεμίσει τις καμένες πλαγιές και τα ρουμάνια της χώρας μας με δάση και πράσινο; Συχνά ούτε καν την αναδάσωση. Λίγη χρονική ηρεμία μόνον χρειάζεται χωρίς πριόνια να ακούγονται ,χωρίς ‘κομπρεσέρ’ να σκάβουν και χωρίς Μηχανικούς να επιμετρούν για έργα και φυσικά χωρίς ανεξέλεγκτα κοπάδια από κατσίκες να κατατρώγουν τα νεόφυτα. Να αφεθεί θέλει στα χάδια του αέρα που θα φέρνει τους πρόσκοπους σπόρους να πέσουν στο έδαφος, στα πουλιά για να κουβαλούν από μακριά σπάνια είδη φυτών με τους σπόρους στα περιττώματά τους, τη βροχούλα που θα βοηθήσει και κάπου κάπου τον άνθρωπο να προσθέτει φυτεύοντας και κάποια δενδράκια σαν είδος μεταμέλειας για την καταστροφή που έχει προξενήσει.

Τώρα λοιπόν που είναι ακόμα η αρχή του φθινοπώρου και που το νοτισμένο από τις ευεργετικές βροχές έδαφος έχει προετοιμαστεί να δεχτεί νέους σπόρους και καινούργια φυτά στην αγκαλιά του, τώρα θα πρέπει όλοι μας, μικροί και μεγάλοι και αν αληθινά πιστεύουμε ότι θα πρέπει η πατρίδα μας να ξαναγεμίσει δάση και πράσινο να ξεχυθούμε εθελοντικά και με ενθουσιασμό στους γύρω ορεινούς χώρους και να βοηθήσουμε ανταποκρινόμενοι στα καλέσματα των διάφορων φορέων για αναδάσωση και για συμπαράσταση στης φύσης το κάλεσμα για αναζωογόνηση.

Και σε χρόνους που δεν το φανταζόμαστε η φύση θα ξαναζωντανέψει και θα ξαναδημιουργήσει το θαύμα της δηλ. το Δάσος που …λαχτάριζες ..και τότε μπορεί να το ξαναδείς και να μη το ξεχάσεις …’αναγνώστη’ μας …. αποσπερνέ!!

 

Άρθρο του Κώστα Κασσιού

(Ομότιμου Καθηγητή ΕΜΠ)

Φωτογραφία:  Κατσογιάννη Σταυρούλα 
            πηγή: www.phys.uoa.gr/nektar/arts/poetry/miltiadhs_

                      malakashs_poems.htm,  
                      http://urbanpoints.blogspot.gr/