Στις 4 Φεβρουαρίου 2015 ο Φορέας Διαχείρισης Εθνικού Πάρκου Δέλτα Έβρου ενημερώθηκε για τη σύλληψη ενός Οξύρρυγχου από ερασιτέχνη ψαρά στο Δέλτα του Έβρου. Ο Οξύρρυγχος μεταφέρθηκε στις εγκαταστάσεις του Φορέα όπου και τοποθετήθηκε σε δεξαμενή. Σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Αλιευτικής Έρευνας, έγινε η αναγνώριση του είδους, το οποίο προσδιορίστηκε ως Acipenser baerii (Οξύρρυγχος της Σιβηρίας). Το συγκεκριμένο είδος καλλιεργείται σε μονάδες ιχθυοκαλλιέργειας στην περιοχή της Βουλγαρίας, από όπου φαίνεται να έχει διαφύγει. Ο Οξύρρυγχος μεταφέρθηκε στις εγκαταστάσεις του Ινστιτούτου Αλιευτικής Έρευνας και τοποθετήθηκε σε ενυδρείο. Το ψάρι είναι ιδιαίτερα ζωηρό και δεν φαίνεται να αντιμετωπίζει οποιαδήποτε παθολογικά προβλήματα.
Οι οξύρρυγχοι (γένη: Acipenser και Huso) είναι αρχέγονα μεγαλόσωμα ψάρια, μεταναστευτικά που ζουν στη θάλασσα κι αναπαράγονται στα ποτάμια. Εξαιτίας του περίπλοκου βιολογικού τους κύκλου (άνοδος και κάθοδος ποταμών), σχεδόν όλα θεωρούνται ως απειλούμενα είδη και πολλά εθνικά και διεθνή προγράμματα έχουν ως στόχο τη διάσωσή τους. Επί του παρόντος, η υπεραλίευση, η υποβάθμιση των οικοτόπων και η ύπαρξη εμποδίων που παρεμποδίζουν την μετανάστευση τους είναι οι σημαντικότερες απειλές για την επιβίωση των ειδών αυτών.
Ο ποταμός Έβρος αποτελούσε την τελευταία περιοχή αλιείας του ενδημικού είδους Acipenser sturio στην Ελλάδα. Η αλιεία του είδους στην περιοχή μπορούσε να συντηρήσει μια μικρή βιομηχανία κονσερβοποίησης χαβιαριού, η οποία μέχρι την δεκαετία του 1960 παρήγαγε 90-120 κιλά χαβιάρι ετησίως. Το 1980 αλιεύθηκε μόνο ένα ώριμο θηλυκό όπως καταγράφηκε από τον Αλιευτικό Συνεταιρισμό Αλεξανδρούπολης.
Ευχαριστούμε τον Αργύρη Σαπουνίδη για τη βοήθειά του.
Οι οξύρρυγχοι (γένη: Acipenser και Huso) είναι αρχέγονα μεγαλόσωμα ψάρια, μεταναστευτικά που ζουν στη θάλασσα κι αναπαράγονται στα ποτάμια. Εξαιτίας του περίπλοκου βιολογικού τους κύκλου (άνοδος και κάθοδος ποταμών), σχεδόν όλα θεωρούνται ως απειλούμενα είδη και πολλά εθνικά και διεθνή προγράμματα έχουν ως στόχο τη διάσωσή τους. Επί του παρόντος, η υπεραλίευση, η υποβάθμιση των οικοτόπων και η ύπαρξη εμποδίων που παρεμποδίζουν την μετανάστευση τους είναι οι σημαντικότερες απειλές για την επιβίωση των ειδών αυτών.
Ο ποταμός Έβρος αποτελούσε την τελευταία περιοχή αλιείας του ενδημικού είδους Acipenser sturio στην Ελλάδα. Η αλιεία του είδους στην περιοχή μπορούσε να συντηρήσει μια μικρή βιομηχανία κονσερβοποίησης χαβιαριού, η οποία μέχρι την δεκαετία του 1960 παρήγαγε 90-120 κιλά χαβιάρι ετησίως. Το 1980 αλιεύθηκε μόνο ένα ώριμο θηλυκό όπως καταγράφηκε από τον Αλιευτικό Συνεταιρισμό Αλεξανδρούπολης.
Ευχαριστούμε τον Αργύρη Σαπουνίδη για τη βοήθειά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου