του Κώστα Καρπαδάκη
Μια σειρά παιδικών χαρών στη Θεσσαλονίκη έχουν «αναπλαστεί» τους τελευταίους μήνες, η πινακίδα αναφέρει 4, εγώ έχω εντοπίσει τις δύο, μία στον παραδοσιακό οικισμό Ουζιέλ στο Ντεπώ και η άλλη, πανομοιότυπη στην πλατεία Ναυαρίνου.
Χαρακτηριστικό τους, η κυριαρχία του τσιμέντου, κοινός τόπος πλέον κάθε ανάπλασης της πόλης, έναντι του πρασίνου, το οποίο αποτελεί απλώς πινελιές αναλώσιμης διακόσμησης, στριμωγμένης σε παρτέρια κι όχι οικολογικής και κλιματικής λειτουργικότητας με έναν ορίζοντα δεκαετιών, αλλά και η ασφυκτική αίσθηση αποστείρωσης και αποστέρησης, περιορισμού κι ελέγχου, στο όνομα μιας δήθεν ασφάλειας και προστασίας των παιδιών, με πανύψηλα κάγκελα από βαριά σίδερα
(αφού η ίδια η πόρτα είναι τόσο βαριά που ανοίγει και κλείνει με κάποια δυσκολία), που και στο χρώμα (άχαρο γκριζοπράσινο) και στην αισθητική τους αναδίδουν την παγερότητα μιας φυλακής, ενός ψυχιατρείου ή ενός κλουβιού για αρκούδες και λιοντάρια τσίρκου ή ζωολογικού κήπου.
Tα ψηλά και άχαρα κάγκελα αισθητική παραφωνία και κακοφωνία στον παραδοσιακό οικισμό Ουζιέλ. Διακρίνεται το μόνο παρτέρι με πράσινο που προβλέφτηκε
Ειδικά στην περιοχή του παραδοσιακού οικισμού Ουζιέλ η αναπλασμένη παιδική χαρά αποτελεί και μια παραφωνία κακόκουστης αισθητικής που αλλοιώνει βάναυσα την θέα του οικισμού από συγκεκριμένες προσβάσεις και δρόμους. Τα δε δέντρα, όπως φαίνονται στις φωτό, δεν έχουν καθόλου προοπτική ανάπτυξης για δημιουργία σκιερού τοπίου, αλλά θεωρήθηκαν σαν διακοσμητικά παλούκια χωρίς δικές τους ζωτικές ανάγκες.
Ο χώρος που αφήσανε για να αναπτυχθεί το δέντρο (μόνο δύο τέτοια μέσα στον χώρο) δείχνει και την φιλοσοφία τους για το αστικό πράσινο, καλύτερα να έβαζαν ψεύτικο, θα έμενε για πάντα
Ο χώρος όλος γέμισε με τσιμέντο και καλύφθηκε με συνθετικές μαλακές πλάκες, ενώ είχε προϋποθέσεις να σχηματιστεί γύρω του ένας δακτύλιος με παρτέρια για θάμνους και περισσότερο πράσινο, όπως έχει γίνει και σε άλλες παλιότερες παιδικές χαρές της γύρω περιοχής, δυο από αυτές βλέπουμε στις τελευταίες φωτογραφίες. Ενας περαστικός, που θα έριχνε μια βιαστική ματιά, θα νόμιζε ότι υπάρχει μίνι ζωολογικός κήπος στον οικισμό Ουζιέλ με τα πανύψηλα κάγκελα που θα δει. Αντιθέτως, τα κάγκελα ασφαλείας στις άλλες φωτό των γύρω παιδικών χαρών είναι διακριτικά ή έχουν κάποια αισθητική που δεν παραπέμπει σε εγκλεισμό.
Λεπτομέρεια μιας βλακώδους πολιτικής ορθότητας και ψευτοοικολογικής ευαισθητοποίησης εξ απαλών ονύχων, οι τρεις μίνι κάδοι για διαχωρισμό ανακυκλώσιμων σκουπιδιών (χαρτιού, αλουμινίου, πλαστικού), ενώ η πολιτική του Δήμου είναι όλα τα ανακυκλώσιμα σε ένα κάδο. Τα παιδάκια θα κάνουν διαχωρισμό στα σκουπίδια και μετά όλα μαζί πέταμα από τους υπάλληλους του Δήμου στον ένα κάδο ανακατεμένα
Ο αστικός σχεδιασμός πάντα προϋποθέτει μια φιλοσοφία πολιτικής και κοινωνικής λειτουργικότητας, η οποία επηρεάζει τηνποιότητα ζωής, την ελευθερία των κινήσεών μας και την ψυχολογία μας και αυτή η φιλοσοφία είτε διατυπώνεται ρητά (άσχετα αν τηρηθεί ή όχι μετέπειτα στην πράξη), είτε ενυπάρχει στο τελικό αποτέλεσμα ως άρρητη, αλλά δομημένη, η οποία μας μιλάει σιωπηρά με τη μορφή της.
Και ο αστικός σχεδιασμός στην πόλη μας, τατελευταία χρόνια μάλλον προς μια παγερή κοινωνία-φυλακή μας οδηγεί μέσα από μια φιλοσοφία αποστείρωσης, εγκλεισμού και κοινωνικού ελέγχου, μη διστάζοντας να εμφυσήσει αυτή την αίσθηση και στις πιο μικρές ηλικίες, στο όνομα της δήθεν ασφάλειας και προστασίας μας, για το καλό μας, βρε!!!
 |
Η πινακίδα που ανακοινώνει το έργο
|
Παλιά παιδική χαρά στην Καλαμαριά, παρτέρια πράσινου και χαμηλά και ήπιας αισθητικής κάγκελα ασφαλείας
Παλιά παιδική χαρά κοντά στον Οικισμό Ουζιέλ, πίσω από τον Αγιο Ελευθέριο. Διακριτκά κάγκελα και παρτέρια με θάμνους γύρω από το χώρο της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου