Αχ πρωινέ μου καφέ!

Χθες, πριν ακόμη χαράξει το φως, βρισκόμουνα ξύπνιος στο καθιστικό κι΄ άκουα τις πρώτες ειδήσεις της ημέρας. Δεν ξέρω το γιατί, αλλά διακατεχόμουνα από μία πρωτόγνωρη ευφορία. Τα πάντα γύρω μου εξέπεμπαν ένα γαλήνιο φως. Μια γλυκύτατη ηρεμία με είχε καθηλώσει στον καναπέ χωρίς τη γνωστή σε μένα εφόρμηση, των χιλίων δυο σκέψεων, που, ως συνήθως, με κάνει να βρίσκομαι σε επιφυλακή και να προτάσσω κάθε φορά χίλια δυο επιχειρήματα στην προσπάθειά μου να περισώσω την υπόληψή μου έναντι του εαυτού μου.

Ετούτο το πρωινό όμως βρισκόμουνα σε πλήρη χαλάρωση σώματος και ψυχής. Αγαπούσα τα πάντα. Τους φίλους, τους εχθρούς, τις πέτρες, τα λουλούδια και όλα τα ζώα. Ακόμη και τα γατιά. Μαζί με όλα «τα κτήνη και τα πετεινά του ουρανού» αγαπούσα και όλα τα άτιμα γατιά, ιδιοκτησία του γείτονά μου, ο οποίος εδώ και αρκετά χρόνια τυγχάνει να είναι ένας αθεράπευτα καταξιωμένος εκλεγμένος πρόεδρος της «ευημερίας των γάτων» και ως εκ τούτου συντηρεί και ο ίδιος μια μεγάλη φαμίλια πολύχρωμων γατιών που αλωνίζουν τον κήπο μου. Ξαφνικά αγάπησα αυτούς τους γάτους -τους άτιμους- που ολημερίς και ολονυκτίως περιδιαβάζουν τα δέντρα, τους θάμνους, το γρασίδι αλλά και το χώμα του κήπου. Αδιστάκτως κυνηγούν τα μικρά πουλάκια, δυστυχώς όχι τα ποντίκια και σκάβουν το χώμα για να αφοδεύσουν όπου νάναι, εν πλήρη γνώση τους ότι βρίσκονται σε «ξένα χωράφια» παρά το επανειλημμένο γούρλωνα των ματιών μου και την καταδίωξη που τους κάνω με αποτέλεσμα μόλις με δουν να εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού. Παρά ταύτα τα γατιά αυτά είναι συνεπή με την καθαριότητα -τάχατες- και σκεπάζουν επιμελώς και με τέχνη τις ακαθαρσίες τους, οι οποίες έστω κι΄αν είναι σκεπασμένες εκπέμπουν μιαν ακατάσχετη έντονη δυσωδία που βιάζει την ευοσμία των ανθέων του κήπου μου.

Αυτό το πρωινό όμως αγαπώ τα πάντα. Αγαπώ ακόμη και αυτή τη δυσωδία των γατιών. Μαζί με την πανίδα, τα πουλιά, τις πεταλούδες, τους κουρκουτάες, τους σκώληκες, τις αλιτζάβρες κ.ά. που συντροφεύουν ολημερίς και ολονυκτίως τη χλωρίδα του κήπου μου, αγαπώ και αποδέχομαι και τα άτιμα γατιά.

Αυτό το πρωινό, λοιπόν, παρέα και σφιχταγκαλιασμένος με την ευφορία για να μην μου φύγει, βγήκα έξω, καλά ντυμένος, για να περιδιαβάσω τους χώρους του κήπου μου, πίνοντας γουλιά -γουλιά τον πρωινό μου καφέ.

Τα χρυσάνθεμα άνθισαν. Οι δυο – τρεις πορτοκαλιές και μανταρινιές μου είναι φορτωμένες πορτοκάλια και μανταρίνια. Οι δυο λεμονιές μου επιδεικνύουν τα πράσινα λεμόνια τους. Οι παπάγιες, που φύτεψα πριν λίγο καιρό, άρχισαν να αυξάνονται καθ΄ ύψος και κατά πλάτος.

Οι ελιές μου, πέντε έξι, ομορφαίνουν το χώρο με τον κουρευτικό καλλωπισμό που τους έκανα πρόσφατα. Η ποϊτσιάνα, (Βασιλική Poinciana) ή Flamboyant προσφέρει σκιά και ομορφαίνει το υπαίθριο πετρόκτιστο καθιστικό. Η αχλαδιά δίπλα με βγάζει ασπροπρόσωπο και τιμά τους κόπους μου γιατί μού δίνει κάθε χρόνο υγιή, μεγάλα και εύγεστα αχλάδια. Πιο πέρα η καβάφα είναι όμορφη με την πλούσια φυλλωσιά της, άσχετα αν ρίχνει τα φρούτα της που είναι έρμαια των εντόμων. (είμαι εναντίον των ψεκασμάτων και των λιπασμάτων). Ο καλλιστήμων είναι πάντα εκεί, αγέρωχος, ολοπράσινος και όταν ανθοφορεί γίνεται ολοκόκκινος με τις πλούσιες ταξιανθίες του, δίκην βούρτσας εξού και η ονομασία της Brush tree. Οι καλλιτρίδες, δίκην φραγμού, περιστοιχίζουν και περιφρουρούν τον κήπο μου από τους ανέμους και προφυλάσσουν τον ζωτικό μου χώρο από την περιέργεια των οποιωνδήποτε περαστικών. Πιο πέρα οι μαστιχιές (είδος αρτιματιάς) (Schinus terebinthifolia) διατηρούν ως αειθαλή την πρασινάδα τους όλο το χρόνο. Οι μεγάλοι φύκοι φυτεμένοι στις γλάστρες που αλλάζουν τη διάταξη του κήπου με τη μετακίνησή τους.

Από όλα τα άλλα, που αποτελούν τη χαμηλή βλάστηση, θάμνοι και πόες και γρασίδι, όπως θυμάρι, ρίγανη, κιούλι, βασιλικός, δεντρολίβανο, δάφνη, γιασεμί, φτερίκια (φτέρη), ντεκομόρια, δουράντα, κάσσια, πικροδάφνες, τριανταφυλιές, κρινάκια, δαφνούλες, χρυσάνθεμα, ξεχωρίζω τη Γυνούρα (Gynura Procumbens) που απέκτησα τελευταίως και την καμαρώνω γιατί με τη βρώση έξι φύλλων ημερησίως -όπως λένε- ρίχνει σε κανονικά επίπεδα το σάκχαρο του οργανισμού, ρυθμίζει τη χοληστερίνη και την πίεση. Από την άλλη μεριά του κήπου οι λογής-λογής κάκτοι, που με τα χρόνια έγιναν δέντρα, ξεχωρίζω την αλόη που γιατρεύει -όπως λένε- πάσα νόσο του οργανισμού και πάσα ρυτίδωση και όλες τις κακόσχημες αυλακώσεις του προσώπου.

Περιφερόμενος λοιπόν και πίνοντας γουλιά- γουλιά τον πρωινό μου καφέ, προσέγγισα με ευλάβεια τη μεγαλοπρεπή καρυδιά μου (πεκάν) η οποία με ταλαιπώρησε πολύ φέτος με το πέσιμο των φύλλων της, το λάδωμά των κλάδων της και την επίσκεψη δεκάδων πουλιών (κορακοειδή) που έτρωγαν λαίμαργα αρειμανίως τα καρύδια της. Αν και καταδίωκα αυτού του είδους αρπακτικά πουλιά, αν και τοποθέτησα φλάμπουρα γύρω – γύρω δεν κατάφερα να γλυτώσω τους καρπούς της. Συλλογιζόμενος όλα αυτά κοίταξα την ωραία φυλλωσιά της και αυτό μου έφτανε. Ήταν εγωιστικό να θέλω και τους καρπούς της.Παίρνοντας με ικανοποίηση μια ακόμη γουλιά από τον καφέ μου κάθισα στο πετρόκτιστο πεζούλι για να απολαύσω την πρωινή ησυχία. Ξαφνικά ακροάσθηκα κάτι παράξενους θορύβους πάνω ψηλά βαθιά στη φυλλωσιά της καρυδιάς. Γυρίζω το κεφάλι προς τα επάνω και τι βλέπω; Διακρίνω ένα μεγάλο ζωντανό πράγμα να τρώγει μερικά καρύδια που απέμειναν στο δέντρο. Αρχικά νόμισα ότι ήταν γάτα, αλλά τρώει η γάτα καρύδια; Κύριε ελέησον! Έμοιαζε με σκίουρο. Μα σκίουρους στον τόπο μας δεν έχουμε. Κύριε ελέησον!!!Αναλήφθηκα ότι ήταν ένας μεγάλος αρουραίος …τριών κιλών. Νυφίτσα λεγόμενη, αρκούντως εύσωμη και με μεγάλη ουρά. Σκεφτόμουνα με ποιο τρόπο να την εξαλείψω πάραυτα. Όπλο δεν είχα, σφεντόνα (λάστιχο που κρατούσαμε όταν ήμασταν παιδιά) δεν είχα, για τούτο άρπαξα ένα σκουπόξυλο και το εκσφενδόνισα με εκπληκτική ταχύτητα και δύναμη προς το μέρος του. Το σκουπόξυλο ως δια μαγείας κατευθύνθηκε επακριβώς στο άσπλαχνο σώμα του. Με μιας έπεσε κάτω βαρύγδουπα, κάθετα προς το έδαφος σαν μετεωρίτης. Τον καταδίωξα με όλη τη δύναμη που είχαν τα πόδια μου και με όλη τη δυσαρέσκεια που είχε η ψυχή μου μέχρι πέρα, προς το δρόμο, όπου οι καλλιτρίδες σχηματίζουν πυκνό φραγμό. Εκεί χώθηκε αστραπιαία στα πυκνά κλαδιά του. Βρήκε ασφαλή κρυψώνα. Ανέγειρα τα πάντα. Κοίταξα παντού. Εξαφανίσθηκε όμως παρά την επισταμένη έρευνά μου.

Οι υπόλοιπες γουλιές του καφέ παρέμειναν ανέπαφες στο μεγάλο φλιτζάνι. Η ευφορία μου εκσφενδονίστηκε όπου δει. Η ηρεμία μου πήγε περίπατο και οι σκέψεις μου επανήλθαν. Ποια μέθοδο να ακολουθήσω για να μην ξανάλθει ο «παράξενος ζωικός επισκέπτης» και διαταράξει την ησυχία μου; Την ησυχία που έκτισα με τόσο κόπο και μόχθο; Ποιο φάρμακο να αγοράσω για να τον εξαλείψω μια για πάντα; Και αν αυτό το εύσωμο τρωκτικό εισέλθει εντός της οικίας; Αν εισέλθει εντός της μηχανής του αυτοκινήτου και καταβροχθίσει τα καλώδια που είναι κατασκευασμένα εν μέρει από πρώτες ύλες βιολογικής προέλευσης;

Ανατρέχοντας στη βιβλιογραφία και στο διαδίκτυο ενημερώθηκα ότι αυτού του είδους τρωκτικά είναι «προστατευόμενα».(;)

Αχ πρωινέ μου καφέ. Σε ποιο μέρος τελικά θα μπορέσω να σε απολαύσω από την πρώτη μέχρι την τελευταία γουλιά; 

Τελικά η όποια αντίδραση προερχομένη από τον εσωτερικό μας κόσμο, κατευθυνόμενη προς τα έξω, εξαρτάται από τον προσωπικό μας χαρακτήρα και την ψυχική μας υγεία. Κάπου έχω διαβάσει ότι η διακριτική ανοχή, ως ανθρώπινη αρετή, αξιολογείται ως καλύτερη από την αρετή της ελεημοσύνης που παρέχουμε προς το συνάνθρωπό μας. Κατά την άποψη μου η ανοχή αυτή θα πρέπει να συνεχίζει να επεκτείνεται και σε όλα τα υπόλοιπα βιοτικά και αβιοτικά στοιχεία της φύσης.

 

…Και καταλήγω στο συμπέρασμα: θα μπορέσω να απολαμβάνω τον καφέ μου με πλήρη υπομονή και ηρεμία όταν μάθω να έχω την κατάλληλη διακριτική ανοχή στις εξωτερικές προκλήσεις της καθημερινότητας και να τις αντιμετωπίζω αυτές με σοφία, αγάπη και ελπίδα.


πηγή: https://yetos.wordpress.com/