Η ιστορία της κλιματικής αλλαγής σε ούρα ηλικίας 55.000 ετών – Ο ύρακας των βράχων

 

 

Οι επιστήμονες εκμεταλλεύονται διάφορες πηγές για να καταγράψουν την ιστορία της κλιματικής αλλαγής: πυρήνες πάγου, δακτυλίους κορμών δέντρων, ιζηματογενή στρώματα, ορυκτά κλπ.

Για πρώτη φορά όμως μελετούν τα στρώματα ούρων ενός μικρού θηλαστικού της Αφρικής που ονομάζεται ύρακας των βράχων.

Γιατί όμως ο ύρακας των βράχων παρουσιάζει επιστημονικό ενδιαφέρον; Διότι αυτά τα μικροσκοπικά ζώα δημιουργούν κοινότητες που ζουν για πολύ μεγάλες χρονικές περιόδους στις ίδιες βραχώδεις περιοχές και επιλέγουν για την ούρησή τους το ίδιο μέρος.

Οι γονείς εκπαιδεύουν τα νεογνά πού να κάνουν την ανάγκη τους και σε αυτό το μέρος επιστρέφουν καθημερινά για αιώνες ή και χιλιετίες σε ορισμένες περιπτώσεις (σε μια φωλιά στη Νότιο Αφρική βρέθηκαν σωρευμένα ούρα ηλικίας 55.000 ετών).

Τα ούρα του ύρακα είναι παχύρρευστα και στεγνώνουν γρήγορα. Οι ποσότητες γύρης, κομματιών φύλλων, χόρτου και φυσαλίδων αερίων που περιέχουν παρέχουν μια καθαρή εικόνα των κλιματικών συνθηκών της εποχής. Τα στοιχεία από την ανάλυση των ούρων βοηθά τους επιστήμονες να ανασυνθέσουν την κλιματική ιστορία της περιοχής.

Μετά το τέλος της εποχής των Παγετώνων η διάχυση λιωμένου πάγου στους ωκεανούς επηρέασε όχι μόνο τη Βόρεια Ευρώπη, αλλά και την αφρικανική Ήπειρο, όπως αποκαλύπτουν τα ούρα του μικρού θηλαστικού καθώς σημειώθηκε σημαντική πτώση της θερμοκρασίας.

 

—Λίγα λόγια για τον ύρακα
 

Ο ύρακας των βράχων μοιάζει κάπως με μεγάλο κουνέλι, αλλά έχει μικρά, στρογγυλά αφτιά, κοντά πόδια και σχεδόν καθόλου ουρά. Τα πέλματά του είναι ελαστικά. Κατοικεί σε βραχώδεις περιοχές, όπου βρίσκει τρύπες και σχισμές στις οποίες μπορεί να καταφύγει γρήγορα με την παραμικρή ένδειξη κινδύνου. Αυτό το πλάσμα, μολονότι είναι από τη φύση του πολύ συνεσταλμένο, μπορεί να καταφέρει σοβαρότατες δαγκωνιές με τους κοπτήρες του όταν παγιδευτεί σε τρύπα. Είναι φυτοφάγο ζώο. Η ποικιλία που μνημονεύεται στην Αγία Γραφή φαίνεται πως είναι η γνωστή ως ύραξ ο συριακός (Procavia syriaca).

Μερικοί διαφωνούν με το ότι οι Γραφές κατατάσσουν το εν λόγω ζώο στα πλάσματα που αναμασούν την τροφή αλλά δεν έχουν χωρισμένη την οπλή. (Λευ 11:5· Δευ 14:7) Ωστόσο, ο ζωολόγος Χιούμπερτ Χέντρικς, ο οποίος παρατηρούσε ύρακες των βράχων στο Ζωολογικό Κήπο Χέλαμπρουν κοντά στο Μόναχο, πρόσεξε ότι αυτά τα πλάσματα μασούσαν και κατάπιναν με παράξενες κινήσεις. Διαπίστωσε ότι οι ύρακες των βράχων πράγματι αναμασούν την τροφή 25 ως 50 λεπτά το εικοσιτετράωρο, συνήθως τη νύχτα. Η γερμανική εφημερίδα Στουτγκάρτερ Τσάιτουνγκ (Stuttgarter Zeitung) με ημερομηνία 12 Μαρτίου 1966 έκανε το εξής σχόλιο για αυτή την ανακάλυψη: «Μολονότι παλιότερα αυτό το γεγονός ήταν άγνωστο στην επίσημη ζωολογία, δεν είναι κάτι το καινούριο. Στο ενδέκατο κεφάλαιο του Λευιτικού . . . μπορείτε να το βρείτε αυτό».

Επίσης, έχει διατυπωθεί ο ισχυρισμός ότι τα οπληφόρα δάχτυλα του ύρακα των βράχων έχουν δύο σχισμές. Ωστόσο, πολύ δύσκολα θα μπορούσε να λεχθεί ότι τα μπροστινά πόδια του, το καθένα από τα οποία έχει τέσσερα δάχτυλα με απολήξεις όμοιες με οπλές, και τα πίσω πόδια του, το καθένα από τα οποία είναι εφοδιασμένο με τρία δάχτυλα και με αντίστοιχο αριθμό μικροσκοπικών οπλών ή νυχιών, μοιάζουν με το πόδι ενός ζώου που «έχει χωρισμένη την οπλή», λόγου χάρη της αγελάδας.

Οι Γραφές μνημονεύουν την ενστικτώδη σοφία αυτού του μικρού πλάσματος. Μολονότι δεν είναι «κραταιός», ο ύρακας των βράχων αντισταθμίζει το γεγονός ότι είναι φαινομενικά ανυπεράσπιστος κατοικώντας σε απρόσιτα βραχώδη μέρη.—Ψλ 104:18· Παρ 30:26.

 

 

 

πηγή: http://www.econews.gr/