της Lydia Zuraw
Μία αξιοπερίεργη στροφή παρατηρείται στα διεθνή οινικά δεδομένα: οι Αμερικανοί έχουν ξεπεράσει τους Γάλλους και τους Ιταλούς, τους παραδοσιακούς λάτρεις των καρπών του αμπελιού στην Ευρώπη, και είναι σήμερα η μεγαλύτερη αγορά κρασιού.
Και δεν είναι μόνο η κατανάλωση κρασιού που έχει απογειωθεί: η παραγωγή των ΗΠΑ είναι επίσης σε ρυθμούς ανάπτυξης.
Και δεν είναι μόνο η κατανάλωση κρασιού που έχει απογειωθεί: η παραγωγή των ΗΠΑ είναι επίσης σε ρυθμούς ανάπτυξης.
Το 1970 υπήρχαν περίπου 400 οινοποιεία στην Αμερική. Σήμερα είναι πάνω από 7000. Και δεν είναι μόνο σε περιοχές όπως η Napa, Calif., Walla Walla, Wash., και Willamette Valley, Ore. Είναι και σε περιοχές που είναι λιγότερο γνωστές ως οινοπαραγωγικές: Τέξας, Οχάιο, Χαβάη, ακόμα και στην Αλάσκα.
"Έχω πιει κάποια εντυπωσιακά Αμερικανικά κρασιά και δεν νομίζω ότι θα έπρεπε κανείς να νομίζει ότι το αμερικανικό κρασί είναι απαραίτητα κατώτερο από, ας πούμε, το γαλλικό ή το ιταλικό" λέει η Jancis Robinson, μία ηγετική προσωπικότητα στο κρασί, μας λέει ο οικοδεσπότης του Weekend Edition Scott Simon.
Η Robinson είναι μία από τους συγγραφείς του American Wine: The Ultimate Companion to the Wines and Wineries of the United States. Το βιβλίο ανιχνεύει αυτό που αποκαλεί η ίδια "οινική επανάσταση," μία επανάσταση που είναι αρκετά εκπληκτική, αν λάβουμε υπ'όψη ότι έχουν περάσει μόνο 20 χρόνια από τότε που ο κλάδος αισθανόταν ότι απειλείται από νεο-συντηρητικούς στην κατανάλωση ακλοόλ.
"Τώρα όμως, το κρασί φαίνεται πως είναι δημοφιλές σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού - ειδικά σε νέους ανθρώπους" λέει η Robinson.
Αυτό το ενδιαφέρον του κόσμου οδήγησε στο να εμφανιστούν οινοποιεία ενδιαμέσω πόλεων. Απλώς φέρνοντας σταφύλια από έναν κοντινό αμπελώνα έχεις έναν τρόπο για να δούν οι άνθρωποι της πόλης πώς φτιάχνεται το κρασί.
Ενώ μπορεί να νομίζεις πως το τοπικό κρασί δεν μπορεί παρά να είναι λιγότερο καλό από κάποιο εισαγόμενο, αυτή δεν είναι απαραίτητα η αλήθεια, λέει η Robinson.
Η ίδια είναι οπαδός κάποιων κρασιών που παράγονται γύρω από τα Finger Lakes στη Νέα Υόρκη. Έχει βρει επίσης μία πολύ καλή απομίμηση σαμπάνιας από την οικογένεια Gruet στο Νέο Μεξικό.
"Πάνω κάτω, όλες οι οινοπαραγωγικές χώρες φτιάχνουν κάποια καλά κρασιά και κάποια κακά," λέει η Robinson. "Ναι, είναι αλήθεια ότι η πλειοψηφία των πιο, πιο, πιο εκλεκτών κρασιών που έχω πιει ποτέ είναι από τη Γαλλία, αλλά η Γαλλία κάνει και περισσότερο κρασί από οποιαδήποτε άλλη χώρα τις περισσότερες χρονιές."
Επειδή οι χειμώνες μπορεί να είναι αρκετά δριμείς στο εσωτερικό της Αμερικής, η καλλιέργεια των ευρωπαϊκών αμπελιών είναι δύσκολη. Κάποιες νέες ποικιλίες όμως σαν το Traminette καλλιεργήθηκαν ώστε να επιβιώνουν στο κλίμα. Επίσης, είναι και η αποκλειστικά αμερικανική ποικιλία Norton, που ανακαλύφθηκε στην Βιρτζίνια και είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στους αμπελώνες του Μιζούρι. "Κάνει κάποια πράγματικά σοβαρά κόκκινα κρασιά" λέει η Robinson. "Οπότε μπορείς να έχεις ένα πολύ σεβαστό Norton από το Μιζούρι που δεν έχει ίχνος επιρροής από τη Γαλλία ή την Ιταλία.
"Έχω πιει κάποια εντυπωσιακά Αμερικανικά κρασιά και δεν νομίζω ότι θα έπρεπε κανείς να νομίζει ότι το αμερικανικό κρασί είναι απαραίτητα κατώτερο από, ας πούμε, το γαλλικό ή το ιταλικό" λέει η Jancis Robinson, μία ηγετική προσωπικότητα στο κρασί, μας λέει ο οικοδεσπότης του Weekend Edition Scott Simon.
Η Robinson είναι μία από τους συγγραφείς του American Wine: The Ultimate Companion to the Wines and Wineries of the United States. Το βιβλίο ανιχνεύει αυτό που αποκαλεί η ίδια "οινική επανάσταση," μία επανάσταση που είναι αρκετά εκπληκτική, αν λάβουμε υπ'όψη ότι έχουν περάσει μόνο 20 χρόνια από τότε που ο κλάδος αισθανόταν ότι απειλείται από νεο-συντηρητικούς στην κατανάλωση ακλοόλ.
"Τώρα όμως, το κρασί φαίνεται πως είναι δημοφιλές σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού - ειδικά σε νέους ανθρώπους" λέει η Robinson.
Αυτό το ενδιαφέρον του κόσμου οδήγησε στο να εμφανιστούν οινοποιεία ενδιαμέσω πόλεων. Απλώς φέρνοντας σταφύλια από έναν κοντινό αμπελώνα έχεις έναν τρόπο για να δούν οι άνθρωποι της πόλης πώς φτιάχνεται το κρασί.
Ενώ μπορεί να νομίζεις πως το τοπικό κρασί δεν μπορεί παρά να είναι λιγότερο καλό από κάποιο εισαγόμενο, αυτή δεν είναι απαραίτητα η αλήθεια, λέει η Robinson.
Η ίδια είναι οπαδός κάποιων κρασιών που παράγονται γύρω από τα Finger Lakes στη Νέα Υόρκη. Έχει βρει επίσης μία πολύ καλή απομίμηση σαμπάνιας από την οικογένεια Gruet στο Νέο Μεξικό.
"Πάνω κάτω, όλες οι οινοπαραγωγικές χώρες φτιάχνουν κάποια καλά κρασιά και κάποια κακά," λέει η Robinson. "Ναι, είναι αλήθεια ότι η πλειοψηφία των πιο, πιο, πιο εκλεκτών κρασιών που έχω πιει ποτέ είναι από τη Γαλλία, αλλά η Γαλλία κάνει και περισσότερο κρασί από οποιαδήποτε άλλη χώρα τις περισσότερες χρονιές."
Επειδή οι χειμώνες μπορεί να είναι αρκετά δριμείς στο εσωτερικό της Αμερικής, η καλλιέργεια των ευρωπαϊκών αμπελιών είναι δύσκολη. Κάποιες νέες ποικιλίες όμως σαν το Traminette καλλιεργήθηκαν ώστε να επιβιώνουν στο κλίμα. Επίσης, είναι και η αποκλειστικά αμερικανική ποικιλία Norton, που ανακαλύφθηκε στην Βιρτζίνια και είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στους αμπελώνες του Μιζούρι. "Κάνει κάποια πράγματικά σοβαρά κόκκινα κρασιά" λέει η Robinson. "Οπότε μπορείς να έχεις ένα πολύ σεβαστό Norton από το Μιζούρι που δεν έχει ίχνος επιρροής από τη Γαλλία ή την Ιταλία.
πηγή: http://www.wine.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου