Στον ίσκιο των λίθινων πύργων της Αστράκας παρατάσσονται τα πετρόκτιστα σπίτια του Μικρού Πάπιγκου. Φτιαγμένα με υλικό από το κορμί του βουνού, μιμούνται το έργο της φύσης χωρίς καμία πρόθεση να το προσβάλλουν....
Όπως σε ολόκληρο το Ζαγόρι, η ανθρώπινη δημιουργία εντάσσεται ιδανικά στο περιβάλλον εμπνεόμενη από αυτό. Παράδειγμα του μέτρου και της αρμονίας, μάθημα ζωής για όποιον φτάνει έως εδώ.
Πάντα ήταν μακρύ το ταξίδι ως το Ζαγόρι. Εξακολουθεί να είναι τέτοιο, έστω και αν οι αποστάσεις μίκρυναν, αφού είναι πάνω από όλα ένα ταξίδι καρδιάς, απαιτεί να αφήσεις φεύγοντας ένα κομμάτι του εαυτού σου.
Έρημος ο οικισμός του Μικρού Πάπιγκου μετά την καταιγίδα που σάρωσε το βουνό. Μακρινές βροντές αντηχούν στο πέτρινο τείχος των κορυφών. Και ο ήχος των βημάτων μας στο καλντερίμι. Τρεις ώρες πορείας ως το ορειβατικό καταφύγιο στο διάσελο της Αστράκας.
Για μια φορά ακόμα ανηφορίζουμε στο μονοπάτι. Ένα από τα πρώτα που γνωρίσαμε και που πολύ αγαπήσαμε. Οι πηγές, τα δέντρα, τα λιθάρια, όλα είναι οικεία, παλιοί γνωστοί που ξαναβρίσκουμε. Σαν το ξεφύλλισμα ενός φωτογραφικού λευκώματος, από όπου ξεπηδούν πρόσωπα αγαπημένα, στιγμές που δεν ξεχάστηκαν, λόγια που ειπώθηκαν και που τώρα ο άνεμος στριφογυρίζει. Στα φύλλα κρέμονται οι σταγόνες της βροχής. Ο κουρνιαχτός της σκόνης κατακάθισε και απέμεινε η υγρασία που μας μουσκεύει ως το κόκκαλο.
Βγαίνοντας από το δάσος το αεράκι μας δροσίζει. Πολύτιμο όσο και το νερό κάθε μιας από τις τέσσερις βρύσες της διαδρομής. Ο ήλιος δύει πίσω από την Νεμέρτσικα ροδίζοντας τα βράχια της Αστράκας. Είναι η χρυσή στιγμή που μαλακώνει το σκληρό πρόσωπο της πέτρας και ξανανιώνει τους ανθρώπους.
Άναψαν τα φώτα του καταφυγίου, ενώ οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου αντανακλούν στα τζάμια των παραθύρων του. Στη μασχάλη της Αστράκας, ένα μπαλκόνι πάνω από τις ορεινές βοσκές της Τύμφης, ένα καταφύγιο με όλη τη σημασία της λέξης. Εκτεθειμένο στις καιρικές συνθήκες που εδώ ψηλά μεταβάλλονται αστραπιαία. Και να που τώρα όλα γαλήνεψαν, βγήκε ήδη ο αποσπερίτης, τα νέφη αποσύρθηκαν. Μακρινή η Γκαμήλα μας κλείνει το ραντεβού της επομένης.
Να ξεκινήσουμε πρωί, πριν το χάραμα. Να κατεβούμε στη λάκα του Τσουμάνη, στη ρίζα της Αστράκας. Πεντακόσια μέτρα ορθοπλαγιάς και στα πόδια της σωρεύονται τα υλικά της αποσάθρωσης, αυτά που το νερό και ο πάγος αφαιρούν από το πρόσωπό της κρατώντας το πάντα καθαρό και αγέρωχο. Στο Ρωμιόβρυση γεμίζουμε τα παγούρια μας νερό παγωμένο και ανηφορίζουμε για να συναντήσουμε το πρώτο φως της μέρας.
Ανάμεσα σε Αστράκα και Γκαμήλα το τραχύ τοπίο διακόπτεται από πράσινο, καταπράσινο χορτάρι. Πάνω σ’ αυτό θάλλουν οι γεντιανές, οι βιόλες, τα γεράνια. Η μαγεία της άνοιξης στα αλπικά υψόμετρα. Τα λιβάδια που φτάνουν ως το Τσεπέλοβο. Η λάκα του Ρομπόζη και γύρω της ένα κοπάδι αγελάδες. Βατράχια και τρίτωνες σε αναζήτηση του υγρού στοιχείου.
Κόκκινα σημάδια στα βράχια, φρεσκοβαμμένα, μας οδηγούν. Ένα λίθινο ποτάμι κυλάει από τον Πλόσκο. Αρχαίοι παγετώνες σμίλεψαν την όψη της πέτρας. Στις ρωγμές χρυσίζουν τα δωρόνικα, στολίδια μοναδικά στην δωρική λιτότητα του βουνού.
Η τελευταία ανηφοριά και φτάνουμε στην κορυφή. Η βορειότερη του απόκρημνου τείχους της Τύμφης που με μεγαλειώδη τρόπο ελευθερώνεται από τα δεσμά του Αώου ξεπηδώντας ως τα ουράνια. Στη ράχη της ταξιδεύουμε και εμείς, ταξίδι ονειρικό. Πετάμε πάνω από την Δρακόλιμνη, χαμηλώνουμε για λίγο ως τη μονή Στομίου και την Κόνιτσα, κατόπιν στρέφουμε προς την Αετομηλίτσα για να χαθούμε στου Γράμμου την απεραντοσύνη.
Πάντα ήταν μακρύ το ταξίδι ως το Ζαγόρι. Εξακολουθεί να είναι τέτοιο, έστω και αν οι αποστάσεις μίκρυναν, αφού είναι πάνω από όλα ένα ταξίδι καρδιάς, απαιτεί να αφήσεις φεύγοντας ένα κομμάτι του εαυτού σου.
Έρημος ο οικισμός του Μικρού Πάπιγκου μετά την καταιγίδα που σάρωσε το βουνό. Μακρινές βροντές αντηχούν στο πέτρινο τείχος των κορυφών. Και ο ήχος των βημάτων μας στο καλντερίμι. Τρεις ώρες πορείας ως το ορειβατικό καταφύγιο στο διάσελο της Αστράκας.
Για μια φορά ακόμα ανηφορίζουμε στο μονοπάτι. Ένα από τα πρώτα που γνωρίσαμε και που πολύ αγαπήσαμε. Οι πηγές, τα δέντρα, τα λιθάρια, όλα είναι οικεία, παλιοί γνωστοί που ξαναβρίσκουμε. Σαν το ξεφύλλισμα ενός φωτογραφικού λευκώματος, από όπου ξεπηδούν πρόσωπα αγαπημένα, στιγμές που δεν ξεχάστηκαν, λόγια που ειπώθηκαν και που τώρα ο άνεμος στριφογυρίζει. Στα φύλλα κρέμονται οι σταγόνες της βροχής. Ο κουρνιαχτός της σκόνης κατακάθισε και απέμεινε η υγρασία που μας μουσκεύει ως το κόκκαλο.
Βγαίνοντας από το δάσος το αεράκι μας δροσίζει. Πολύτιμο όσο και το νερό κάθε μιας από τις τέσσερις βρύσες της διαδρομής. Ο ήλιος δύει πίσω από την Νεμέρτσικα ροδίζοντας τα βράχια της Αστράκας. Είναι η χρυσή στιγμή που μαλακώνει το σκληρό πρόσωπο της πέτρας και ξανανιώνει τους ανθρώπους.
Άναψαν τα φώτα του καταφυγίου, ενώ οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου αντανακλούν στα τζάμια των παραθύρων του. Στη μασχάλη της Αστράκας, ένα μπαλκόνι πάνω από τις ορεινές βοσκές της Τύμφης, ένα καταφύγιο με όλη τη σημασία της λέξης. Εκτεθειμένο στις καιρικές συνθήκες που εδώ ψηλά μεταβάλλονται αστραπιαία. Και να που τώρα όλα γαλήνεψαν, βγήκε ήδη ο αποσπερίτης, τα νέφη αποσύρθηκαν. Μακρινή η Γκαμήλα μας κλείνει το ραντεβού της επομένης.
Να ξεκινήσουμε πρωί, πριν το χάραμα. Να κατεβούμε στη λάκα του Τσουμάνη, στη ρίζα της Αστράκας. Πεντακόσια μέτρα ορθοπλαγιάς και στα πόδια της σωρεύονται τα υλικά της αποσάθρωσης, αυτά που το νερό και ο πάγος αφαιρούν από το πρόσωπό της κρατώντας το πάντα καθαρό και αγέρωχο. Στο Ρωμιόβρυση γεμίζουμε τα παγούρια μας νερό παγωμένο και ανηφορίζουμε για να συναντήσουμε το πρώτο φως της μέρας.
Ανάμεσα σε Αστράκα και Γκαμήλα το τραχύ τοπίο διακόπτεται από πράσινο, καταπράσινο χορτάρι. Πάνω σ’ αυτό θάλλουν οι γεντιανές, οι βιόλες, τα γεράνια. Η μαγεία της άνοιξης στα αλπικά υψόμετρα. Τα λιβάδια που φτάνουν ως το Τσεπέλοβο. Η λάκα του Ρομπόζη και γύρω της ένα κοπάδι αγελάδες. Βατράχια και τρίτωνες σε αναζήτηση του υγρού στοιχείου.
Κόκκινα σημάδια στα βράχια, φρεσκοβαμμένα, μας οδηγούν. Ένα λίθινο ποτάμι κυλάει από τον Πλόσκο. Αρχαίοι παγετώνες σμίλεψαν την όψη της πέτρας. Στις ρωγμές χρυσίζουν τα δωρόνικα, στολίδια μοναδικά στην δωρική λιτότητα του βουνού.
Η τελευταία ανηφοριά και φτάνουμε στην κορυφή. Η βορειότερη του απόκρημνου τείχους της Τύμφης που με μεγαλειώδη τρόπο ελευθερώνεται από τα δεσμά του Αώου ξεπηδώντας ως τα ουράνια. Στη ράχη της ταξιδεύουμε και εμείς, ταξίδι ονειρικό. Πετάμε πάνω από την Δρακόλιμνη, χαμηλώνουμε για λίγο ως τη μονή Στομίου και την Κόνιτσα, κατόπιν στρέφουμε προς την Αετομηλίτσα για να χαθούμε στου Γράμμου την απεραντοσύνη.
ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ
Το Σαββατοκύριακο 1-2 Ιουλίου θα ανεβούμε στον Όλυμπο. Πληροφορίες στα γραφεία του συλλόγου μας Ομήρου 6 (κάτω από το ΚΑΠΗ), τηλ. 2431072077 begin_of_the_skype_highlighting 2431072077 end_of_the_skype_highlighting κάθε Παρασκευή από 9.00 έως 10.30’ μμ.
Ενδιαφέρουσες πληροφορίες και υλικό θα βρείτε στο site του συλλόγου στη διεύθυνση www.trikalasport.gr. και στο Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου