Ό,τι απόμεινε

 

 

Ο Θανάσης είναι ένας θηριώδης τύπος που, σαν τον Γουίλι τον μαύρο θερμαστή από το Τζιμπουτί, έχει κι αυτός καρδιά μικρού παιδιού.

 

Βούταγε κάθε μέρα στη θάλασσα και μας έφερνε εκπλήξεις από την ταλαιπωρημένη θάλασσα του Κορινθιακού. Αστερίες, αχινούς, κοχύλια… Και τα περισσότερα από αυτά επέστρεφαν στη θέση τους. Ήθελε «να τα δουν τα παιδιά».

Μία μέρα βγήκε από τη θάλασσα μετά από μιάμιση ώρα βουτιές και ήρθε όλος χαρά με μία μεγάλη πέτρα (εντάξει, ένα μικρό βράχο) στο χέρι. Ήταν το θαλάμι ενός χταποδιού, μαζί με το χταπόδι! Ήθελε να το δουν τα παιδιά, που έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Το ζωντανό χταποδάκι κατατρομαγμένο, με το που το βάλαμε στο χέρι μας, μας έλουσε με το μελάνι του (τα χέρια, τις πετσέτες, την παραλία). Το πήρε λοιπόν, το ξανάβαλε στο θαλάμι του και ξανοίχτηκε για να του βρει μία θέση μακριά από «τους Αθηναίους και τους βλάκες» που μπορεί να το έβρισκαν και να το σκότωναν.

Οι Αθηναίοι δεν το βρήκαν, το βρήκαν όμως οι άλλοι. Ήμουν και πάλι στην παραλία, μαζί με τα παιδιά. Προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε ότι είναι μικρό και καλύτερα να το αφήσουν να μεγαλώσει, ότι έχει ξεκληριστεί η θαλάσσια ζωή του Κορινθιακού... Ο μπαμπάς της οικογένειας άφησε την πέτρα με το χταπόδι στην ακτή και ξαναβούτηξε. Το νεαρό βλαστάρι αποφάνθηκε ότι «είναι εντάξει» και σκότωσε το μικρό χταπόδι με συνοπτικές διαδικασίες ενώ μετά βάλθηκε να το χτυπάει με λύσσα στο βότσαλα. Ναι, ο μπαμπάς, όταν βγήκε ήταν περήφανος με τον μακελάρη που εκτρέφει. Δικαιολογήθηκε με κάτι ανείπωτα του τύπου «με τη μάσκα φαινόταν μεγαλύτερο» που μας τα είχα ματαξαναπεί, επιβεβαιώνοντας απλώς ότι σε κάποιους ανθρώπους «δεν πέφτει το κέρμα ποτέ».

Ο άλλοτε πάμπλουτος Κορινθιακός κόλπος έχει καταντήσει τις τελευταίες δεκαετίες φτωχός και βαριά άρρωστος. Ναι, η ερυθρά ιλύς (κόκκινη λάσπη) από την παραγωγή αλουμίνας στην περιοχή και τα μη επιλεκτικά αλιευτικά εργαλεία έχουν κάνει τεράστια ζημιά. Εξίσου σημαντική είναι όμως και η ζημιά που γίνεται από την ανεξέλεγκτη και ασυνείδητη αλιεία δεκάδων χιλιάδων ερασιτεχνών μακελάρηδων. Και αυτό δεν λύνεται με αστυνόμευση, αλλά με αλλαγή συνηθειών, τρόπου σκέψης και τρόπου αντιμετώπισης της ζωής. Τελεία και παύλα.

 

ΥΓ 1. Δεν ήταν η πρώτη φορά που εξηγούσαμε στην ίδια οικογένεια τα περί «μικρό είναι άστο να ζήσει» χωρίς αποτέλεσμα.

ΥΓ 2. Κάποιοι φίλοι θα πουν «χρειαζόμαστε εκπαίδευση». Μα ακριβώς,  ο μπαμπάς, προπονητής, ινστρούχτορας είναι … ο δάσκαλος του χωριού. Φαντάζομαι θα κάνει και τέλεια βιωματικά μαθήματα περιβάλλοντος  στα παιδιά!

ΥΓ 3. Οι φωτογραφίες είναι από τα βότσαλα που έχουν ακόμη τα σημάδια από το μελάνι του μικρού χταποδιού. Αυτό είναι ό,τι απόμεινε (πέρα από το θυμό και την απαγοήτευση).

 

 

πηγή: http://www.greenpeace.org/