Ένα εκπληκτικής ομορφιάς παγωμένο σπήλαιο ανακάλυψαν επιστήμονες στα Βραχώδη Ορη, στην περιοχή του Κάλγκαρι στον Καναδά.
Έχει βάθος 140 μέτρα και μήκος 704 και περιέχει παγωμένους καταρράκτες που δυσκολεύουν την πρόσβαση και εξερεύνησή του. Αυτή είναι δυνατή μόνο με ειδικό εξοπλισμό για αναρρίχηση στους πάγους. Οι ειδικοί το ονόμασαν Βροντερό Παγωμένο Χάσμα, καθώς λόγω της τοπογραφίας του σπηλαίου ο παγωμένος αέρας από την είσοδο παγιδεύεται στο εσωτερικό με αποτέλεσμα να παγώνει το νερό της βροχής και το χιόνι δημιουργώντας γλιστερές πλαγιές από πάγο πάχους πολλών μέτρων. Οταν αποκολλάται κάποιο κομμάτι πάγου, πέφτει με κρότο στο έδαφος και ο θόρυβος πολλαπλασιάζεται και αντηχεί σε ολόκληρο το σπήλαιο. Λόγω του πολύ στενού ανοίγματος, ο παγωμένος αέρας δεν διαφεύγει ούτε το καλοκαίρι, όταν η εξωτερική θερμοκρασία ανεβαίνει κι έτσι οι πάγοι δεν λειώνουν ποτέ.
«Η πλοήγηση στο σπήλαιο είναι πολύ επικίνδυνη και γίνεται μόνο από έμπειρους αναρριχητές με ειδικό εξοπλισμό. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι η πτώση από την παγωμένη πλαγιά. Αν πέσει κάποιος στο έδαφος του σπηλαίου μπορεί να χτυπήσει άσχημα. Το κακό είναι ότι ο μόνος τρόπος να ανέβεις είναι να αναρριχηθείς πάλι στον παγωμένο καταρράκτη. Αυτό είναι πολύ δύσκολο για κάποιον που έχει τραυματιστεί. Γι' αυτό συχνά χρειάζονται μέρες για να μεταφερθεί κάποιος τραυματίας στην επιφάνεια. Κινδυνεύει να πεθάνει από υποθερμία και εξάντληση», λέει ο Φρανσουά Ξαβιέ ντε Ρουντς, βέλγος φωτογράφος και έμπειρος εξερευνητής του σπηλαίου, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου παραμένει ανεξερεύνητο.
Έχει βάθος 140 μέτρα και μήκος 704 και περιέχει παγωμένους καταρράκτες που δυσκολεύουν την πρόσβαση και εξερεύνησή του. Αυτή είναι δυνατή μόνο με ειδικό εξοπλισμό για αναρρίχηση στους πάγους. Οι ειδικοί το ονόμασαν Βροντερό Παγωμένο Χάσμα, καθώς λόγω της τοπογραφίας του σπηλαίου ο παγωμένος αέρας από την είσοδο παγιδεύεται στο εσωτερικό με αποτέλεσμα να παγώνει το νερό της βροχής και το χιόνι δημιουργώντας γλιστερές πλαγιές από πάγο πάχους πολλών μέτρων. Οταν αποκολλάται κάποιο κομμάτι πάγου, πέφτει με κρότο στο έδαφος και ο θόρυβος πολλαπλασιάζεται και αντηχεί σε ολόκληρο το σπήλαιο. Λόγω του πολύ στενού ανοίγματος, ο παγωμένος αέρας δεν διαφεύγει ούτε το καλοκαίρι, όταν η εξωτερική θερμοκρασία ανεβαίνει κι έτσι οι πάγοι δεν λειώνουν ποτέ.
«Η πλοήγηση στο σπήλαιο είναι πολύ επικίνδυνη και γίνεται μόνο από έμπειρους αναρριχητές με ειδικό εξοπλισμό. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι η πτώση από την παγωμένη πλαγιά. Αν πέσει κάποιος στο έδαφος του σπηλαίου μπορεί να χτυπήσει άσχημα. Το κακό είναι ότι ο μόνος τρόπος να ανέβεις είναι να αναρριχηθείς πάλι στον παγωμένο καταρράκτη. Αυτό είναι πολύ δύσκολο για κάποιον που έχει τραυματιστεί. Γι' αυτό συχνά χρειάζονται μέρες για να μεταφερθεί κάποιος τραυματίας στην επιφάνεια. Κινδυνεύει να πεθάνει από υποθερμία και εξάντληση», λέει ο Φρανσουά Ξαβιέ ντε Ρουντς, βέλγος φωτογράφος και έμπειρος εξερευνητής του σπηλαίου, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου παραμένει ανεξερεύνητο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου