Ο ποταμός Vistula, που διατρέχει τη Βαρσοβία, δεν κατάφερε να «διακρίνει» μεταξύ της όχθης των Φιλιππίνων και των χιλιάδων θυμάτων του τυφώνα Χαϊγιάν – αλλά και των εκατομμυρίων, πρωτίστως φτωχών του παγκόσμιου Νότου, που βιώνουν τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής – και της όχθης των εταιρικών συμφερόντων κολοσσιαίων ομίλων που συνδέονται με τα ορυκτά καύσιμα. Arcelor Mittal, PGE, Lotos Group και πλήθος άλλων, ήταν ονόματα που πάγια παρέχουν απλόχερη τη χορηγία τους για την προώθηση της κλιματικής αλλαγής. H 19η Παγκόσμια Διάσκεψη του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή δεν ήταν «απέναντι» αλλά μάλλον «δίπλα» στη διεθνή σύνοδο: «Άνθρακας και Κλίμα», υπό την αιγίδα της World Coal Association (WCA) και του Πολωνικού Υπουργείου Οικονομικών, που συγκέντρωσε αντιπροσωπείες των μεγαλύτερων ομίλων παραγωγής και κατανάλωσης ορυκτών καυσίμων.
Η άλλη όχθη όμως είναι εδώ, παντού και είναι διακριτή. Είναι απέναντι στις χορηγίες της Eldorado Gold, απέναντι στη διαχρονική αιμοδότηση της Αλουμίνιον Α.Ε. με γη, ύδωρ, υποδομές και επιδοτήσεις. Είναι απέναντι στην εκχώρηση των δασών, των θαλασσών, της γεωργικής γης και του αστικού χώρου, σε κοινοπραξίες, πολυεθνικές, εταιρίες real estate, που θα «αναπλάσουν» το μόνο υπαρκτό περιβάλλον στο οποίο αναπτύσσεται όλη η ποικιλομορφία της ζωής, αλλά και οι δυνατότητες διεκδίκησης του μέλλοντος, μετατρέποντάς το σε ένα μονοδιάστατο επιχειρηματικό περιβάλλον πραγματοποίησης της ανάπτυξης… των κερδών. Μιας ανάπτυξης που μετατρέπει τα φυσικά διαθέσιμα και την κοινωνική εργασία σε κρίση υπερσυσσώρευσης στον έναν πόλο και σε εξαθλίωση της κοινωνικής πλειοψηφίας και οικολογική κρίση στον άλλο.
Η σισύφεια ανάβαση της ανάπτυξης, που επιχειρείται να επιβληθεί για ακόμη μια φορά, έχει ως μοναδικό προορισμό την επανάληψή της, επί των νέων κοινωνικών και περιβαλλοντικών ερειπίων που θα αφήσει μια ακόμα φρενήρης αύξηση του ΑΕΠ και των ρυθμών εκμετάλλευσης των φυσικών διαθεσίμων. Ανεπαρκής και πάλι για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών.
Στην άλλη όχθη υπάρχει ένα συλλογικό «εμείς» του οποίου οι ανάγκες δεν ικανοποιούνται, το παρόν αποσυντίθεται, αλλά το μέλλον διεκδικείται. Υπάρχει ένα μωσαϊκό αγώνων και αντιστάσεων, που πατάνε στο παρόν, στο άμεσο, στο επιτακτικό, αλλά πλάθονται με τα υλικά του μέλλοντος, των ιδεών και των οραμάτων της κοινωνικής χειραφέτησης. Ορίζουν αυτό το συλλογικό «εμείς» από τις ανάγκες του παρόντος μέχρι τις δυνατότητες ενός μέλλοντος, όπου η κοινωνική παραγωγή και οι μεταβολικές σχέσεις με τη φύση θα συμφύονται με τις κοινωνικές ανάγκες και την οικολογική ισορροπία.
Σε αυτή την όχθη αμφισβητούμε ότι οι πολυεθνικοί όμιλοι ορυκτών καυσίμων είναι πιονιέροι ανάσχεσης της κλιματικής αλλαγής, τα συσσωρευμένα λιμνάζοντα κεφάλαια στις offshore, στην Wall Street και στο City θεράποντες της κοινωνικής εξαθλίωσης και οι ιδιωτικοί ενεργειακοί όμιλοι πολέμιοι της ενεργειακής φτώχειας. Αμφισβητούμε ότι πρέπει να εκχωρήσουμε το φυσικό μας περιβάλλον ως δόση επιβίωσης με προεξόφληση θανάτου. Αμφισβητούμε ότι οι Φιλιππίνες και το 2100 είναι «μακριά». Γιατί αυτό το «εμείς» δεν είναι απλώς ένας πληθυντικός του «εγώ». Εκφράζει μια εντελώς άλλη διάσταση στο χώρο, στο χρόνο, αλλά και ενεργό στάση στο παρόν.
Σήμερα, στην εποχή της συνδυασμένης οικονομικής – οικολογικής κρίσης, στην έκδηλη αλήθεια της παρατήρησης του Μαρξ ότι το σύνθημα κάθε κεφαλαιοκράτη είναι: «Après moi le déluge», προβάλλει η ανάγκη να ξανα-θέσουμε το σύνθημα των αρχών του 16ου αι., «omnia sunt communia».
Η άλλη όχθη όμως είναι εδώ, παντού και είναι διακριτή. Είναι απέναντι στις χορηγίες της Eldorado Gold, απέναντι στη διαχρονική αιμοδότηση της Αλουμίνιον Α.Ε. με γη, ύδωρ, υποδομές και επιδοτήσεις. Είναι απέναντι στην εκχώρηση των δασών, των θαλασσών, της γεωργικής γης και του αστικού χώρου, σε κοινοπραξίες, πολυεθνικές, εταιρίες real estate, που θα «αναπλάσουν» το μόνο υπαρκτό περιβάλλον στο οποίο αναπτύσσεται όλη η ποικιλομορφία της ζωής, αλλά και οι δυνατότητες διεκδίκησης του μέλλοντος, μετατρέποντάς το σε ένα μονοδιάστατο επιχειρηματικό περιβάλλον πραγματοποίησης της ανάπτυξης… των κερδών. Μιας ανάπτυξης που μετατρέπει τα φυσικά διαθέσιμα και την κοινωνική εργασία σε κρίση υπερσυσσώρευσης στον έναν πόλο και σε εξαθλίωση της κοινωνικής πλειοψηφίας και οικολογική κρίση στον άλλο.
Η σισύφεια ανάβαση της ανάπτυξης, που επιχειρείται να επιβληθεί για ακόμη μια φορά, έχει ως μοναδικό προορισμό την επανάληψή της, επί των νέων κοινωνικών και περιβαλλοντικών ερειπίων που θα αφήσει μια ακόμα φρενήρης αύξηση του ΑΕΠ και των ρυθμών εκμετάλλευσης των φυσικών διαθεσίμων. Ανεπαρκής και πάλι για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών.
Στην άλλη όχθη υπάρχει ένα συλλογικό «εμείς» του οποίου οι ανάγκες δεν ικανοποιούνται, το παρόν αποσυντίθεται, αλλά το μέλλον διεκδικείται. Υπάρχει ένα μωσαϊκό αγώνων και αντιστάσεων, που πατάνε στο παρόν, στο άμεσο, στο επιτακτικό, αλλά πλάθονται με τα υλικά του μέλλοντος, των ιδεών και των οραμάτων της κοινωνικής χειραφέτησης. Ορίζουν αυτό το συλλογικό «εμείς» από τις ανάγκες του παρόντος μέχρι τις δυνατότητες ενός μέλλοντος, όπου η κοινωνική παραγωγή και οι μεταβολικές σχέσεις με τη φύση θα συμφύονται με τις κοινωνικές ανάγκες και την οικολογική ισορροπία.
Σε αυτή την όχθη αμφισβητούμε ότι οι πολυεθνικοί όμιλοι ορυκτών καυσίμων είναι πιονιέροι ανάσχεσης της κλιματικής αλλαγής, τα συσσωρευμένα λιμνάζοντα κεφάλαια στις offshore, στην Wall Street και στο City θεράποντες της κοινωνικής εξαθλίωσης και οι ιδιωτικοί ενεργειακοί όμιλοι πολέμιοι της ενεργειακής φτώχειας. Αμφισβητούμε ότι πρέπει να εκχωρήσουμε το φυσικό μας περιβάλλον ως δόση επιβίωσης με προεξόφληση θανάτου. Αμφισβητούμε ότι οι Φιλιππίνες και το 2100 είναι «μακριά». Γιατί αυτό το «εμείς» δεν είναι απλώς ένας πληθυντικός του «εγώ». Εκφράζει μια εντελώς άλλη διάσταση στο χώρο, στο χρόνο, αλλά και ενεργό στάση στο παρόν.
Σήμερα, στην εποχή της συνδυασμένης οικονομικής – οικολογικής κρίσης, στην έκδηλη αλήθεια της παρατήρησης του Μαρξ ότι το σύνθημα κάθε κεφαλαιοκράτη είναι: «Après moi le déluge», προβάλλει η ανάγκη να ξανα-θέσουμε το σύνθημα των αρχών του 16ου αι., «omnia sunt communia».
Η συντακτική ομάδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου