 |
της Ελένης Πισιμίση (M.Sc.
Γεωπόνος Επιστήμης Φυτικής Παραγωγής)
«Μου αρέσει να βάζω τη φύση εκεί όπου κανείς δεν το περιμένει» δηλώνει ο Patrick Blanc, εμπνευστής των σύγχρονων πράσινων τοίχων. Η πρωτοποριακή του ιδέα έρχεται να αλλάξει την γκρίζα εικόνα των πόλεων και να φέρει τους κατοίκους της πιο κοντά στο πράσινο. Στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις όπου ο χώρος είναι περιορισμένος και το τσιμέντο επικρατεί, τη λύση έρχονται να φέρουν οι «κάθετοι κήποι» ή αλλιώς οι «πράσινοι τοίχοι».
«Το οριζόντιο έχει τελειώσει. Ο κάθετος χώρος είναι ακόμα ελεύθερος» διατείνεται ο Patrick Blanc, και πώς να μην αναγνωρίσουμε την καινοτόμο ιδέα του;
Τι είναι οι κάθετοι κήποι;
«Πράσινο τοίχο» ή διαφορετικά «κάθετο κήπο» ονομάζουμε οποιοδήποτε τοίχο ή κάθετη επιφάνεια η οποία είναι φυτεμένη με φυτά. Οι «πράσινοι τοίχοι» αποτελούν την εξέλιξη των συστημάτων φυτεμένων δωμάτων και στην ουσία επιτρέπουν τη φύτευση σε κάθετες δομικές επιφάνειες, δίνοντας έτσι απεριόριστες αρχιτεκτονικές δυνατότητες και αισθητικές παρεμβάσεις στους σχεδιαστές, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο την πράσινη δόμηση και την οικολογική ευαισθησία του τεχνικού κόσμου.
Ιστορία
Από την αρχαιότητα έως σήμερα η δημιουργία κάθετων κήπων απασχόλησε τον άνθρωπο. Την τρίτη χιλιετηρίδα π.Χ., δημιουργούνται στην Μεσοποταμία τα Ζιγκουράτ που αφορούν ψηλούς τεχνητούς λόφους, με αναβαθμίδες φυτεμένες με δένδρα, πάνω στις οποίες ανεγείρονται ναοί. Οι πιο γνωστοί και θαυμαστοί κήποι είναι οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας, έκτασης 15 στρεμμάτων, που χαρακτηρίστηκαν σαν ένα από τα Επτά Θαύματα του Κόσμου. Κατασκευάστηκαν μεταξύ 604 και 562 π.Χ. από τον Ναβουχοδονόσορα τον Β,΄ σε σχήμα πυραμίδας με ορθογώνια ή τετράγωνη βάση πλευράς 120-120 μ. περίπου και ύψος 90 μέτρων. Η πυραμίδα έφερε στη βάση της αναβαθμίδες που στηρίχθηκαν για πρώτη φορά σε αψίδες. Σε κάθε αναβαθμίδα φυτεύτηκαν θάμνοι, δένδρα και λουλούδια.
Στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η τέχνη της διαμόρφωσης και φύτευσης του τοπίου που ονόμαζαν Ar Topiara περιλάμβανε διακοσμητικές κατασκευές όπως είναι οι πέργολες.
Αντίστοιχα, στο Παρίσι, από τον 18ο αιώνα, αναπτύσσεται η τεχνική των trellis (πλέγματα από ξύλο ή μέταλλο) για την συγκράτηση αναρριχώμενων φυτών. Η πρακτική αυτή συνεχίστηκε σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Γερμανία) με διάφορες παραλλαγές.
Στις αρχές του 19ου αι. ο Γάλλος αρχιτέκτονας Ηector Horeau, γνωστός για τις μεταλλικές του κατασκευές, πειραματίζεται με τη στήριξη των φυτών αλλά και την ανάπτυξη τους σε απόσταση από το έδαφος. Αντίστοιχα, εμπνευσμένος από τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας, ο Jean Pierre Raynaud, εισήγαγε το φυτοδοχείο στην τέχνη.
«Μου αρέσει να βάζω τη φύση εκεί όπου κανείς δεν το περιμένει» δηλώνει ο Patrick Blanc, εμπνευστής των σύγχρονων πράσινων τοίχων. Η πρωτοποριακή του ιδέα έρχεται να αλλάξει την γκρίζα εικόνα των πόλεων και να φέρει τους κατοίκους της πιο κοντά στο πράσινο. Στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις όπου ο χώρος είναι περιορισμένος και το τσιμέντο επικρατεί, τη λύση έρχονται να φέρουν οι «κάθετοι κήποι» ή αλλιώς οι «πράσινοι τοίχοι».
«Το οριζόντιο έχει τελειώσει. Ο κάθετος χώρος είναι ακόμα ελεύθερος» διατείνεται ο Patrick Blanc, και πώς να μην αναγνωρίσουμε την καινοτόμο ιδέα του;
Τι είναι οι κάθετοι κήποι;
«Πράσινο τοίχο» ή διαφορετικά «κάθετο κήπο» ονομάζουμε οποιοδήποτε τοίχο ή κάθετη επιφάνεια η οποία είναι φυτεμένη με φυτά. Οι «πράσινοι τοίχοι» αποτελούν την εξέλιξη των συστημάτων φυτεμένων δωμάτων και στην ουσία επιτρέπουν τη φύτευση σε κάθετες δομικές επιφάνειες, δίνοντας έτσι απεριόριστες αρχιτεκτονικές δυνατότητες και αισθητικές παρεμβάσεις στους σχεδιαστές, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο την πράσινη δόμηση και την οικολογική ευαισθησία του τεχνικού κόσμου.
Ιστορία
Από την αρχαιότητα έως σήμερα η δημιουργία κάθετων κήπων απασχόλησε τον άνθρωπο. Την τρίτη χιλιετηρίδα π.Χ., δημιουργούνται στην Μεσοποταμία τα Ζιγκουράτ που αφορούν ψηλούς τεχνητούς λόφους, με αναβαθμίδες φυτεμένες με δένδρα, πάνω στις οποίες ανεγείρονται ναοί. Οι πιο γνωστοί και θαυμαστοί κήποι είναι οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας, έκτασης 15 στρεμμάτων, που χαρακτηρίστηκαν σαν ένα από τα Επτά Θαύματα του Κόσμου. Κατασκευάστηκαν μεταξύ 604 και 562 π.Χ. από τον Ναβουχοδονόσορα τον Β,΄ σε σχήμα πυραμίδας με ορθογώνια ή τετράγωνη βάση πλευράς 120-120 μ. περίπου και ύψος 90 μέτρων. Η πυραμίδα έφερε στη βάση της αναβαθμίδες που στηρίχθηκαν για πρώτη φορά σε αψίδες. Σε κάθε αναβαθμίδα φυτεύτηκαν θάμνοι, δένδρα και λουλούδια.
Στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η τέχνη της διαμόρφωσης και φύτευσης του τοπίου που ονόμαζαν Ar Topiara περιλάμβανε διακοσμητικές κατασκευές όπως είναι οι πέργολες.
Αντίστοιχα, στο Παρίσι, από τον 18ο αιώνα, αναπτύσσεται η τεχνική των trellis (πλέγματα από ξύλο ή μέταλλο) για την συγκράτηση αναρριχώμενων φυτών. Η πρακτική αυτή συνεχίστηκε σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Γερμανία) με διάφορες παραλλαγές.
Στις αρχές του 19ου αι. ο Γάλλος αρχιτέκτονας Ηector Horeau, γνωστός για τις μεταλλικές του κατασκευές, πειραματίζεται με τη στήριξη των φυτών αλλά και την ανάπτυξη τους σε απόσταση από το έδαφος. Αντίστοιχα, εμπνευσμένος από τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας, ο Jean Pierre Raynaud, εισήγαγε το φυτοδοχείο στην τέχνη.
Πρωτοπόρος των κάθετων κήπων, στην σημερινή τους εκδοχή, είναι ο Γάλλος βοτανολόγος και ερευνητής στο Εθνικό Κέντρο Ερευνών του Παρισιού Patrick Blanc, ο οποίος χρησιμοποίησε την τεχνογνωσία της υδροπονίας για την δημιουργία των κάθετων κήπων. To παράδειγμά του έχουν ακολουθήσει έκτοτε και πολλοί άλλοι από την Αμερική, την Ευρώπη και την Ιαπωνία.
Σύγχρονοι κάθετοι κήποι
Οι σύγχρονοι κάθετοι κήποι έχουν αλλάξει κατά πολύ σε σχέση με των αρχαίων χρόνων, αφού δεν κρέμονται αλλά συνήθως αναπτύσσονται σε ελαφρύ μέσο και όχι χώμα, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις αναπτύσσονται μόνο σε υδατικό διάλυμα από το οποίο λαμβάνουν όλα τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά. Οι δύο βασικές κατηγορίες πράσινων τοίχων είναι οι εξής:
-Οι «πράσινες προσόψεις»
-Οι «ζωντανοί τοίχοι»
Οι «πράσινες προσόψεις» είναι οι πράσινοι τοίχοι στους οποίους αναπτύσσονται, μέσω σχεδιασμένων υποστηρικτικών δομών, αναρριχώμενα φυτά ή φυτά που έχουν την ικανότητα να κρέμονται. Οι ρίζες των φυτών βρίσκονται είτε στις βάσεις των δομών αυτών, είτε στο έδαφος, είτε στις στέγες, είτε ενδιάμεσα στους τοίχους σε ειδικές γλάστρες. Για να επιτευχθεί πλήρης κάλυψη του τοίχου απαιτούνται τρία έως πέντε χρόνια. Οι πράσινες προσόψεις μπορούν να στηριχθούν σε ήδη υπάρχοντες τοίχους ή μπορούν να υπάρξουν και ως μεμονωμένες κατασκευές, όπως φράχτες ή κολώνες.
Χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:
-Κάθετος κήπος με σύστημα δίχτυ
-Κάθετος κήπος με συρμάτινο πλέγμα.
Σύγχρονοι κάθετοι κήποι
Οι σύγχρονοι κάθετοι κήποι έχουν αλλάξει κατά πολύ σε σχέση με των αρχαίων χρόνων, αφού δεν κρέμονται αλλά συνήθως αναπτύσσονται σε ελαφρύ μέσο και όχι χώμα, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις αναπτύσσονται μόνο σε υδατικό διάλυμα από το οποίο λαμβάνουν όλα τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά. Οι δύο βασικές κατηγορίες πράσινων τοίχων είναι οι εξής:
-Οι «πράσινες προσόψεις»
-Οι «ζωντανοί τοίχοι»
Οι «πράσινες προσόψεις» είναι οι πράσινοι τοίχοι στους οποίους αναπτύσσονται, μέσω σχεδιασμένων υποστηρικτικών δομών, αναρριχώμενα φυτά ή φυτά που έχουν την ικανότητα να κρέμονται. Οι ρίζες των φυτών βρίσκονται είτε στις βάσεις των δομών αυτών, είτε στο έδαφος, είτε στις στέγες, είτε ενδιάμεσα στους τοίχους σε ειδικές γλάστρες. Για να επιτευχθεί πλήρης κάλυψη του τοίχου απαιτούνται τρία έως πέντε χρόνια. Οι πράσινες προσόψεις μπορούν να στηριχθούν σε ήδη υπάρχοντες τοίχους ή μπορούν να υπάρξουν και ως μεμονωμένες κατασκευές, όπως φράχτες ή κολώνες.
Χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:
-Κάθετος κήπος με σύστημα δίχτυ
-Κάθετος κήπος με συρμάτινο πλέγμα.
 |
Κάθετος κήπος. Club Med. Παρίσι, 2010.
Σχεδιασμός Patrick Blanc. Φωτογραφία Ασημίνας Μπασιάκου |
Οι «ζωντανοί τοίχοι» αποτελούνται από βλαστημένα πάνελ, κάθετες ενότητες ή φυτεμένες επιφάνειες που εφαρμόζονται κάθετα σε τοίχο ή πλαίσιο. Τα πάνελ αυτά μπορεί να είναι κατασκευασμένα από πλαστικό, διογκωμένη πολυστερίνη, συνθετικό ύφασμα, πηλό, μέταλλο ή σκυρόδεμα και είναι ικανά να υποστηρίζουν μεγάλη ποσότητα και ποικιλία φυτικών ειδών. Τα φυτά τα οποία συνήθως χρησιμοποιούνται είναι εδαφοκαλυπτικά, φτέρες, πολυετή λουλούδια, χαμηλοί θάμνοι κ.τ.λ. Λόγω αυτής της ποικιλομορφίας αλλά και της πυκνότητας χρειάζονται πιο εντατική συντήρηση συγκριτικά με τις «πράσινες προσόψεις».
Οι «ζωντανοί τοίχοι» διακρίνονται στις παρακάτω κατηγορίες:
1. «Φυτικός τοίχος χαλί»
2. «Ζωντανός τοίχος με ενότητες»
3. «Τοίχος βιοφίλτρο»
4. «Φυτικοί τοίχοι τοπίου»
Οι «ζωντανοί τοίχοι» διακρίνονται στις παρακάτω κατηγορίες:
1. «Φυτικός τοίχος χαλί»
2. «Ζωντανός τοίχος με ενότητες»
3. «Τοίχος βιοφίλτρο»
4. «Φυτικοί τοίχοι τοπίου»
|
| The Mint Hotel, Λονδίνο. |
Ο «φυτικός τοίχος χαλί» είναι δημιούργημα του Patrick Blanc. Αποτελείται από δύο στρώσεις συνθετικού υλικού με «τσέπες» μέσα στις οποίες αναπτύσσονται τα φυτά, προσλαμβάνοντας τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά από θρεπτικό υδατικό διάλυμα. Είναι και αυτό ένα υδροπονικό σύστημα καλλιέργειας, δηλαδή ένα σύστημα όπου δεν χρησιμοποιείται καθόλου χώμα αλλά μόνο νερό εμπλουτισμένο με τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά. Αυτός ο τύπος κάθετου τοίχου είναι σήμερα και ο πιο δημοφιλής και ο πιο εντυπωσιακός.
 |
| Κάθετος κήπος. Μusee du Quai Branly. Παρίσι, 2011 Σχεδιασμός Patrick Blanc. Φωτογραφίες Αικατερίνης Γκόλτσιου |
Ο «ζωντανός τοίχος με ενότητες» δημιουργείται με τη χρήση τετράγωνων ή ορθογώνιων πάνελ με υπόστρωμα το οποίο διαφέρει ανάλογα με το είδος του φυτού που χρησιμοποιείται. Τα φυτά προσλαμβάνουν τα θρεπτικά συστατικά από το υπόστρωμα αυτό, ενώ η άρδευση παρέχεται σε διάφορα επίπεδα κατά μήκος του πάνελ και με τη βαρύτητα κινείται μέσα στο υπόστρωμα.
Ο «φυτικός τοίχος βιοφίλτρο» αποτελεί μέρος της υποδομής ενός κτιρίου και έχει σχεδιαστεί για να φιλτράρει τον αέρα στους εσωτερικούς χώρους. Το υδροπονικό σύστημα που διαθέτει επαναχρησιμοποιεί το νερό με τη βοήθεια ενός συλλέκτη στο πάνω μέρος και μιας υδρορροής στο κάτω μέρος του συστήματος. Οι ρίζες των φυτών αναπτύσσονται μεταξύ των δύο στρώσεων του συνθετικού υφάσματος. Αυτές οι στρώσεις έχουν την ικανότητα να υποστηρίζουν την πυκνή μάζα των ριζών και να ευνοούν την ανάπτυξη ορισμένων μικροβίων ρίζας τα οποία έχουν την ιδιότητα να συγκρατούν τις αερομεταφερόμενες πτητικές οργανικές ενώσεις (VOCs), ενώ τα φύλλα του φυτού απορροφούν το μονοξείδιο και διοξείδιο του άνθρακα. Με αυτόν τον τρόπο παράγεται καθαρός αέρας ο οποίος μεταφέρεται μέσω του συστήματος και διανέμεται εντός του κτιρίου μέσω ενός ανεμιστήρα.
Οι «φυτικοί τοίχοι τοπίου» είναι η εξέλιξη των αναχωμάτων. Η βασική διαφορά με τους υπόλοιπους τοίχους είναι ότι συνήθως έχουν κλίση και χρησιμοποιούνται κυρίως στη μείωση του θορύβου και τη σταθεροποίηση της κλίσης του εδάφους. Συνήθως είναι δομημένοι από πλαστικό ή σκυρόδεμα και διαθέτουν χώρο για το καλλιεργητικό μέσο και το φυτικό υλικό.
(Πηγή: Ψαριανού Αικατερίνη)
Ο πιο εντυπωσιακός τοίχος τοπίου είναι αυτός που δημιουργήθηκε στην Ίμπιζα με σκοπό να αποτελέσει ένα «φράγμα ήχου» μεταξύ των υπαίθριων κέντρων διασκέδασης και των κατοικιών. Τα φυτά μεγαλώνοντας απορροφούν ήχους και κραδασμούς.
Ο «φυτικός τοίχος βιοφίλτρο» αποτελεί μέρος της υποδομής ενός κτιρίου και έχει σχεδιαστεί για να φιλτράρει τον αέρα στους εσωτερικούς χώρους. Το υδροπονικό σύστημα που διαθέτει επαναχρησιμοποιεί το νερό με τη βοήθεια ενός συλλέκτη στο πάνω μέρος και μιας υδρορροής στο κάτω μέρος του συστήματος. Οι ρίζες των φυτών αναπτύσσονται μεταξύ των δύο στρώσεων του συνθετικού υφάσματος. Αυτές οι στρώσεις έχουν την ικανότητα να υποστηρίζουν την πυκνή μάζα των ριζών και να ευνοούν την ανάπτυξη ορισμένων μικροβίων ρίζας τα οποία έχουν την ιδιότητα να συγκρατούν τις αερομεταφερόμενες πτητικές οργανικές ενώσεις (VOCs), ενώ τα φύλλα του φυτού απορροφούν το μονοξείδιο και διοξείδιο του άνθρακα. Με αυτόν τον τρόπο παράγεται καθαρός αέρας ο οποίος μεταφέρεται μέσω του συστήματος και διανέμεται εντός του κτιρίου μέσω ενός ανεμιστήρα.
Οι «φυτικοί τοίχοι τοπίου» είναι η εξέλιξη των αναχωμάτων. Η βασική διαφορά με τους υπόλοιπους τοίχους είναι ότι συνήθως έχουν κλίση και χρησιμοποιούνται κυρίως στη μείωση του θορύβου και τη σταθεροποίηση της κλίσης του εδάφους. Συνήθως είναι δομημένοι από πλαστικό ή σκυρόδεμα και διαθέτουν χώρο για το καλλιεργητικό μέσο και το φυτικό υλικό.
(Πηγή: Ψαριανού Αικατερίνη)
Ο πιο εντυπωσιακός τοίχος τοπίου είναι αυτός που δημιουργήθηκε στην Ίμπιζα με σκοπό να αποτελέσει ένα «φράγμα ήχου» μεταξύ των υπαίθριων κέντρων διασκέδασης και των κατοικιών. Τα φυτά μεγαλώνοντας απορροφούν ήχους και κραδασμούς.
 |
| «Φυτικός τοίχος τοπίου», Ibiza |
Τι προσφέρουν
-Μειώνεται η θερμοκρασία του περιβάλλοντος
-Μειώνεται η θερμοκρασία στο εσωτερικό του κτιρίου
-Αποτελούν ασπίδα προστασίας για την υπεριώδη ακτινοβολία.
-Προσφέρουν μόνωση του κτιρίου από την ηχορρύπανση του δρόμου.
-Παγιδεύουν τα αιωρούμενα σωματίδια και τη σκόνη.
-Προσφέρουν καθαρό και φρέσκο αέρα στο εσωτερικό των κτιρίων.
-Προστατεύεται η επιφάνεια των κτιρίων από την έντονη βροχόπτωση ή το χαλάζι.
-Απορροφάται ορισμένη ποσότητα βροχής, οπότε και γίνεται καλύτερη διαχείριση των όμβριων υδάτων και μειώνονται οι πλημμύρες.
-Βελτιώνουν την αισθητική των κτιρίων και κατ’ επέκταση των πόλεων.
Παρόλα αυτά η κατασκευή ενός πράσινου τοίχου δεν είναι απλή υπόθεση, γι’αυτό δε θα πρέπει να παραλειφθούν παράμετροι οι οποίες θα οδηγήσουν στην επιτυχία ή μη της εγκατάστασης. Βασική προϋπόθεση είναι η καλή κατάσταση του κτιρίου, η μελέτη των καταλληλότερων φυτικών ειδών ανάλογα με το κλίμα της περιοχής και του προσανατολισμού της επιφάνειας που θέλουμε να καλύψουμε και η μελέτη σχετικά με την ποσότητα του νερού και του λιπάσματος που θα χρησιμοποιείται. Λόγω του αρκετά υψηλού κόστους οι πράσινοι τοίχοι θα πρέπει να κατασκευάζονται μόνο από ειδικούς. Παρόλα αυτά επειδή έχουν εκφραστεί ενστάσεις από μηχανικούς ως προς τις επιπτώσεις που έχουν οι κάθετοι κήποι στα κτίρια, θα ήταν ωφέλιμη η μελέτη και η επίβλεψη του έργου από μηχανικό.
Στην Ελλάδα ευδοκιμούν πολλά είδη που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε κάθετη φύτευση. Για ηλιόλουστες θέσεις κατάλληλα είδη είναι η βερβερίδα, ο κισσός, το γεράνι, το έρπον δενδρολίβανο, το κυδωνίαστρο, η λαντάνα, το έρπον τεύκριο, κ.λπ. Αναρριχώμενα με γρήγορη ανάπτυξη ιδανικά για πράσινους τοίχους είναι η βουκαμβίλια, το αγιόκλημα, το πολύγωνο, το ρυγχόσπερμα, η γλυτσίνια, κ.ά.
Μία τόσο πρωτοποριακή ιδέα θα μπορούσε να βρει πρόσφορο έδαφος και στη χώρα μας και ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα. Είναι καιρός να δοκιμάσουμε κάτι μοντέρνο και προπαντός καλαίσθητο που θα βοηθήσει τις άχαρες τσιμεντουπόλεις να αποκτήσουν μια πιο «ανθρώπινη» εικόνα.
-Μειώνεται η θερμοκρασία του περιβάλλοντος
-Μειώνεται η θερμοκρασία στο εσωτερικό του κτιρίου
-Αποτελούν ασπίδα προστασίας για την υπεριώδη ακτινοβολία.
-Προσφέρουν μόνωση του κτιρίου από την ηχορρύπανση του δρόμου.
-Παγιδεύουν τα αιωρούμενα σωματίδια και τη σκόνη.
-Προσφέρουν καθαρό και φρέσκο αέρα στο εσωτερικό των κτιρίων.
-Προστατεύεται η επιφάνεια των κτιρίων από την έντονη βροχόπτωση ή το χαλάζι.
-Απορροφάται ορισμένη ποσότητα βροχής, οπότε και γίνεται καλύτερη διαχείριση των όμβριων υδάτων και μειώνονται οι πλημμύρες.
-Βελτιώνουν την αισθητική των κτιρίων και κατ’ επέκταση των πόλεων.
Παρόλα αυτά η κατασκευή ενός πράσινου τοίχου δεν είναι απλή υπόθεση, γι’αυτό δε θα πρέπει να παραλειφθούν παράμετροι οι οποίες θα οδηγήσουν στην επιτυχία ή μη της εγκατάστασης. Βασική προϋπόθεση είναι η καλή κατάσταση του κτιρίου, η μελέτη των καταλληλότερων φυτικών ειδών ανάλογα με το κλίμα της περιοχής και του προσανατολισμού της επιφάνειας που θέλουμε να καλύψουμε και η μελέτη σχετικά με την ποσότητα του νερού και του λιπάσματος που θα χρησιμοποιείται. Λόγω του αρκετά υψηλού κόστους οι πράσινοι τοίχοι θα πρέπει να κατασκευάζονται μόνο από ειδικούς. Παρόλα αυτά επειδή έχουν εκφραστεί ενστάσεις από μηχανικούς ως προς τις επιπτώσεις που έχουν οι κάθετοι κήποι στα κτίρια, θα ήταν ωφέλιμη η μελέτη και η επίβλεψη του έργου από μηχανικό.
Στην Ελλάδα ευδοκιμούν πολλά είδη που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε κάθετη φύτευση. Για ηλιόλουστες θέσεις κατάλληλα είδη είναι η βερβερίδα, ο κισσός, το γεράνι, το έρπον δενδρολίβανο, το κυδωνίαστρο, η λαντάνα, το έρπον τεύκριο, κ.λπ. Αναρριχώμενα με γρήγορη ανάπτυξη ιδανικά για πράσινους τοίχους είναι η βουκαμβίλια, το αγιόκλημα, το πολύγωνο, το ρυγχόσπερμα, η γλυτσίνια, κ.ά.
Μία τόσο πρωτοποριακή ιδέα θα μπορούσε να βρει πρόσφορο έδαφος και στη χώρα μας και ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα. Είναι καιρός να δοκιμάσουμε κάτι μοντέρνο και προπαντός καλαίσθητο που θα βοηθήσει τις άχαρες τσιμεντουπόλεις να αποκτήσουν μια πιο «ανθρώπινη» εικόνα.
πηγές: National Geographic Society, «Τα Θαύματα του Κόσμου», Ελληνική Έκδοση, Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη, 1998, http://el.wikipedia.org , http://www.verticalgardenpatrickblanc.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου