«Καταραμένε Έλληνα,
Όπου να γυρίσω τη σκέψη μου, όπου και να στρέψω τη ψυχή μου, μπροστά μου σε βρίσκω! Τέχνη λαχταρώ, Ποίηση, Θέατρο, Αρχιτεκτονική, εσύ μπροστά μου, πρώτος κι αξεπέραστος» έγραψε ο Schiller….
Νιώθω πιά, πως ήρθε η ώρα μια Ελληνίδα να πεί κάτι παρόμοιο, αλλά αυτή τη φορά για έναν Ιταλό….
«Καταραμένε Salaccione,
Όπου και να στρέψω την ματιά μου, μπροστά μου σε βρίσκω… Την Τέχνη των Μπονσάι λαχταρώ, την τεχνική, τις γνώσεις, τις δεξιότητες, εσύ μπροστά μου, πρώτος και αξεπέραστος.»
Μην περιμένετε να διαβάσετε εδώ για αυτά που ήδη ξέρετε για αυτόν… μην περιμένετε να βρείτε μια λίστα με τις δημιουργίες του…
Αυτά, να πάτε να τα δείτε στη σελίδα του…
 |
| http://www.bonsailab.it/ |
Αν βρίσκεστε ακόμα εδώ, θα σας πώ μονάχα για το μεγαλείο ενός καλλιτέχνη που πηγάζει από ένα πολυμήχανο μυαλό σαν και αυτό του… “Ακατανόμαστου” (… ναι… ναι…του Salaccione εννοώ…) και εκδηλώνεται μέσα από τον ακέραιό του χαρακτήρα, την σπινθηροβόλο ματιά του και τα μαγικά του δάχτυλα…
Η… «ζημιά» έγινε στα 13 του, όταν οι γονείς του, του έκαναν δώρο ένα μπονσάι μαζί με ένα βιβλίο για να μελετήσει… η αγάπη του για τα δέντρα μεγάλωνε καθώς μεγάλωνε και ο ίδιος, για να φτάσει να γίνει ένας υπέροχος άνθρωπος που με την απλότητά του κυριολεκτικά σε μαγεύει, ένας καλλιτέχνης πλασμένος από το αυθεντικότερο υλικό, και ένας Δάσκαλος της Τέχνης των Bonsai που, έχοντας την οξυδέρκεια ενός παιδιού και την σοφία ενός γέροντα, κάνει τη σκέψη σου να παίρνει φωτιά και να βγάζεις τον καλύτερό σου εαυτό.
Μαθήτευσε κοντά στον Salvatore Liporace και κέρδισε πολλά βραβεία για τις δημιουργίες του.
Θα τα προλάβατε ήδη αυτά φαντάζομαι
πηγαίνοντας στον σύνδεσμο που σας έδωσα παραπάνω… (σιγά μην αφήνατε τίποτα να
πέσει χάμω)!!! Οπότε τα ξέρετε λίγο-πολύ…
Αυτό όμως που δεν ξέρετε, είναι το πόσο αγαπητός είναι από τους ανθρώπους που του εμπιστεύονται τα δέντρα τους, το πόσο πολύ τον λατρεύουν οι μαθητές του, και ότι ο ίδιος νιώθει απλά ως ένας οδοιπόρος, που ταξιδεύει παρέα με τα δέντρα του από τα πιό αρχικά τους στάδια, και συμπορεύεται με όλους αυτούς που είναι ερωτευμένοι με αυτή την υπέροχη τέχνη…
Η Φύση φαίνεται να ανθίζει μέσα του και αυτός, μπλεγμένος σε ερωτικό χορό μαζί της, την κάνει να φανερωθεί και τελικά να αποτυπωθεί στις εξαιρετικές δημιουργίες του.
Ένα ακόμα θαύμα της Φύσης; Ποιος ξέρει….
Ξεκίνησα με τον Schiller, και θα καταλήξω απλά λέγοντας….
«Καταραμένε Salaccione, καταραμένη γνώση…
Γιατί να τολμήσω να σε αγγίξω;
Για να νιώσω πόσο μικρή είμαι, ασήμαντη, μηδαμινή?
Γιατί δεν με αφήνεις απλά να υπάρχω στη δυστυχία μου, στην ανεμελιά μου… στην μακάριά μου άγνοια….;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου