του Γεράσιμου Γ. Μουρμούρη
(Πολιτικός Μηχανικός Ε.Μ.Π)
Πόλη με ιστορικό κέντρο σαν την Κέρκυρα, που βομβαρδίστηκε και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, έχοντας σημαντικότατες απώλειες σε κτήρια
Τα τείχη, που περιβάλλουν το ιστορικό κέντρο, σώζονται σε άριστη κατάσταση. Η πρόσβαση από τη νέα πόλη στην παλιά, πραγματοποιείται με τέσσερις κεντρικές πύλες εισόδου (κάτι σαν την Πόρτα Reale, τις οποίες όμως δε γκρέμισαν), οι οποίες είναι πλήρως ενσωματωμένες στον πολεοδομικό ιστό της πόλης, χωρίς να την «στραγγαλίζουν» και χωρίς να θυμίζουν ταξικές διαφορές.
Γύρω από τα τείχη, η ένυδρη τάφρος, πεντακάθαρη, αποτελεί σήμερα ένα πραγματικό υδροβιότοπο στην καρδιά της πόλης, στον οποίο βρίσκουν καταφύγιο ενυδρίδες, κύκνοι, πάπιες και ψάρια. Έξω από την ένυδρη τάφρο, υπάρχει μια ζώνη πρασίνου, άκρως περιποιημένη (χωρίς ψαράδικα παραπήγματα), ιδανική για ώρες χαλάρωσης, χωρίς τον κίνδυνο να βυθιστεί κανείς, σε καμιά «θαλάσσια υποσκαφή».
Παρά το ότι πρόκειται για τουριστική πόλη, εν τούτοις δεν υπάρχει η υστερία και το άγχος του κέρδους. Τουλάχιστον δεν το εισέπραξα εγώ. Υπάρχει ευταξία και χωροταξία. Όλα είναι στη θέση τους, χωρίς να ενοχλούν στο παραμικρό, τη λειτουργία της πόλης και τη ζωή των δημοτών. Οι επισκέπτες απλά εισπράττουν και απολαμβάνουν τα αποτελέσματα. Μέσα στους στενούς δρόμους της πόλης, δεν υπάρχουν λεωφορεία τουριστικά, ούτε «λεωφορεία πολυκατοικίες», αυτά των ξεναγήσεων.
Οι μετακινήσεις γίνονται κυρίως με ποδήλατα, που βοηθούν τους κατοίκους να διατηρούνται κομψοί και με mini green buses. Για την κίνηση των ποδηλάτων, υπάρχουν ποδηλατόδρομοι προδιαγραφών και όχι χωριάτικες διαγραμμίσεις, πάνω σε υπάρχοντα πεζοδρόμια, που κόστισαν κάποτε πολλές χιλιάδες ευρώ. Δεν υπάρχουν πραμάτειες έξω από τα καταστήματα, ενώ τραπεζοκαθίσματα (όπου υπάρχουν) καταλαμβάνουν συγκεκριμένο χώρο.
Τα καταστήματα (εστιατόρια, μπαρ και καφετέριες) λειτουργούν με απόλυτο σεβασμό στη ζωή των κατοίκων, χωρίς να καταλαμβάνουν ολόκληρες σκαλινάδες με τραπέζια και χωρίς να ενοχλούν ολόκληρες γειτονιές από την ένταση της μουσικής. Αυτή λοιπόν η πόλη, υπάρχει και βρίσκεται σε μια γειτονική μας χώρα, που με πάρα πολύ μεγάλη δόση αστεϊσμού, λέμε ότι είμαστε «Una faccia una razza». Είναι το Treviso της Ιταλίας. Πόλη να ζεις πραγματικά και όχι σύνθημα δημοτικού συνδυασμού.
Τα τείχη, που περιβάλλουν το ιστορικό κέντρο, σώζονται σε άριστη κατάσταση. Η πρόσβαση από τη νέα πόλη στην παλιά, πραγματοποιείται με τέσσερις κεντρικές πύλες εισόδου (κάτι σαν την Πόρτα Reale, τις οποίες όμως δε γκρέμισαν), οι οποίες είναι πλήρως ενσωματωμένες στον πολεοδομικό ιστό της πόλης, χωρίς να την «στραγγαλίζουν» και χωρίς να θυμίζουν ταξικές διαφορές.
Γύρω από τα τείχη, η ένυδρη τάφρος, πεντακάθαρη, αποτελεί σήμερα ένα πραγματικό υδροβιότοπο στην καρδιά της πόλης, στον οποίο βρίσκουν καταφύγιο ενυδρίδες, κύκνοι, πάπιες και ψάρια. Έξω από την ένυδρη τάφρο, υπάρχει μια ζώνη πρασίνου, άκρως περιποιημένη (χωρίς ψαράδικα παραπήγματα), ιδανική για ώρες χαλάρωσης, χωρίς τον κίνδυνο να βυθιστεί κανείς, σε καμιά «θαλάσσια υποσκαφή».
Παρά το ότι πρόκειται για τουριστική πόλη, εν τούτοις δεν υπάρχει η υστερία και το άγχος του κέρδους. Τουλάχιστον δεν το εισέπραξα εγώ. Υπάρχει ευταξία και χωροταξία. Όλα είναι στη θέση τους, χωρίς να ενοχλούν στο παραμικρό, τη λειτουργία της πόλης και τη ζωή των δημοτών. Οι επισκέπτες απλά εισπράττουν και απολαμβάνουν τα αποτελέσματα. Μέσα στους στενούς δρόμους της πόλης, δεν υπάρχουν λεωφορεία τουριστικά, ούτε «λεωφορεία πολυκατοικίες», αυτά των ξεναγήσεων.
Οι μετακινήσεις γίνονται κυρίως με ποδήλατα, που βοηθούν τους κατοίκους να διατηρούνται κομψοί και με mini green buses. Για την κίνηση των ποδηλάτων, υπάρχουν ποδηλατόδρομοι προδιαγραφών και όχι χωριάτικες διαγραμμίσεις, πάνω σε υπάρχοντα πεζοδρόμια, που κόστισαν κάποτε πολλές χιλιάδες ευρώ. Δεν υπάρχουν πραμάτειες έξω από τα καταστήματα, ενώ τραπεζοκαθίσματα (όπου υπάρχουν) καταλαμβάνουν συγκεκριμένο χώρο.
Τα καταστήματα (εστιατόρια, μπαρ και καφετέριες) λειτουργούν με απόλυτο σεβασμό στη ζωή των κατοίκων, χωρίς να καταλαμβάνουν ολόκληρες σκαλινάδες με τραπέζια και χωρίς να ενοχλούν ολόκληρες γειτονιές από την ένταση της μουσικής. Αυτή λοιπόν η πόλη, υπάρχει και βρίσκεται σε μια γειτονική μας χώρα, που με πάρα πολύ μεγάλη δόση αστεϊσμού, λέμε ότι είμαστε «Una faccia una razza». Είναι το Treviso της Ιταλίας. Πόλη να ζεις πραγματικά και όχι σύνθημα δημοτικού συνδυασμού.
Κρίμα. Θα μπορούσαμε να είμαστε (για την Κέρκυρα μιλάω) το ίδιο, αν όχι και καλύτερη. Αλλά είχαμε πολλές ατυχίες. Μία από αυτές, οι έλλειψη προγραμματισμού και οράματος, από τις περισσότερες Δημοτικές Αρχές των τελευταίων 40 χρόνων.
πηγή: http://www.kerkyrasimera.gr/
πηγή: http://www.kerkyrasimera.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου