Ελένη Χριστοδούλου
Το φθινόπωρο έχει τη δική του ιδιαίτερη διάσταση στην Ύδρα. Σκοτεινιάζει νωρίτερα τώρα και μια βόλτα στο Κάστρο του Μιαούλη εξακολουθεί να αποτελεί μια αφορμή για ρομαντική εξόρμηση.
Το ίδιο μάλλον με εμένα, ευτυχώς πιστεύουν και τα ζευγάρια που ανηφορίζουν εδώ. Πιασμένα χέρι-χέρι, στέκονται στο ανοιχτό παρατηρητήριο, ακουμπάνε στις μεγάλες πεζούλες που διαχωρίζουν τα κανόνια και χαμογελούν στον φωτογραφικό φακό που αιχμαλωτίζει τις όμορφες στιγμές τους.
Το ίδιο μάλλον με εμένα, ευτυχώς πιστεύουν και τα ζευγάρια που ανηφορίζουν εδώ. Πιασμένα χέρι-χέρι, στέκονται στο ανοιχτό παρατηρητήριο, ακουμπάνε στις μεγάλες πεζούλες που διαχωρίζουν τα κανόνια και χαμογελούν στον φωτογραφικό φακό που αιχμαλωτίζει τις όμορφες στιγμές τους.
Είναι ήρεμα εδώ! Ο ήχος από τα υδροταξί σπάει για λίγο τη μονοτονία της ησυχίας, που όμως είναι τόσο θελκτική. Το κόκκινο φανάρι από κάτω, αναβοσβήνει, σταθερά και μελετημένα.
Μέσα στη νύχτα ακούγεται το ογκάνισμα ενός γαϊδάρου και κοιτάζω κάπου στα ψηλά σαν να αναζητάω από τον ήχο του, να τον διακρίνω κιόλας.
Τα μαγαζιά στην παραλία είναι ανοιχτά ακόμα. Άλλωστε οι καλές μέρες παρατείνουν το... καλοκαίρι των διακοπών. Η καμπάνα χτυπάει οκτώ το βράδυ και είναι νύχτα πια.
Τόσο η ψύχρα, όσο και η υγρασία δείχνουν διακριτικά, ότι ο καιρός έχει αλλάξει πια, παρόλο που η διάθεση συνεχίζει να αντιστέκεται. Όπως τα κότερα στον εξωτερικό λιμενοβραχίονα που ενώ ακούς τον παφλασμό των κυμάτων σαν προειδοποιητικό φθινοπωρινό μήνυμα, μπορείς να διακρίνεις ακόμα παρέες, να δεις φώτα και να διαισθανθείς την κεφάτη διάθεση των ανθρώπων τους.
Εδώ στα ψηλά, στο Κάστρο, με την απέραντη όμορφη θέα της Ύδρας, που ανηφορίζει αμφιθεατρικά και απλώνεται με τα σπίτια της ολόγυρα, αισθάνεσαι σαν τον μαέστρο, κοιτάζοντας αριστερά, δεξιά, στη μέση, παντού όπου φτάνει το μάτι σου.
Μέσα στη νύχτα ακούγεται το ογκάνισμα ενός γαϊδάρου και κοιτάζω κάπου στα ψηλά σαν να αναζητάω από τον ήχο του, να τον διακρίνω κιόλας.
Τα μαγαζιά στην παραλία είναι ανοιχτά ακόμα. Άλλωστε οι καλές μέρες παρατείνουν το... καλοκαίρι των διακοπών. Η καμπάνα χτυπάει οκτώ το βράδυ και είναι νύχτα πια.
Τόσο η ψύχρα, όσο και η υγρασία δείχνουν διακριτικά, ότι ο καιρός έχει αλλάξει πια, παρόλο που η διάθεση συνεχίζει να αντιστέκεται. Όπως τα κότερα στον εξωτερικό λιμενοβραχίονα που ενώ ακούς τον παφλασμό των κυμάτων σαν προειδοποιητικό φθινοπωρινό μήνυμα, μπορείς να διακρίνεις ακόμα παρέες, να δεις φώτα και να διαισθανθείς την κεφάτη διάθεση των ανθρώπων τους.
Εδώ στα ψηλά, στο Κάστρο, με την απέραντη όμορφη θέα της Ύδρας, που ανηφορίζει αμφιθεατρικά και απλώνεται με τα σπίτια της ολόγυρα, αισθάνεσαι σαν τον μαέστρο, κοιτάζοντας αριστερά, δεξιά, στη μέση, παντού όπου φτάνει το μάτι σου.
Σαν τον μαέστρο που δεν διευθύνει όμως ο ίδιος μια ορχήστρα, αλλά που το υπέροχο τοπίο, και κυρίως η αγαπημένη σε εμάς πατρίδα Ύδρα, επιβάλλεται από μόνη της χωρίς καθοδηγήσεις. Επιτρέποντάς του απλώς, να κουνάει τα αέρινα χέρια του, την ώρα που εκείνη παίζει τη μουσική που η ίδια θέλει να προσφέρει.
Είναι η Ύδρα που κάθε μαεστρία ενός άλλου, την αφήνει αδιάφορη και που μόνη της αφήνεται, απλώνεται και γιγαντώνεται, σαν να θεριεύει εσωτερικά. Και τότε φτάνουν οι ήχοι της στα αυτιά όχι μόνο τα δικά μας, αλλά σαν νότες μοναδικές ξεχύνονται σε όλον τον κόσμο, αφήνοντας σε όλους, όσους την επισκέφθηκαν, μια εξαιρετική μουσική ανάμνηση που γίνεται ένα με την πανέμορφη θωριά της.
πηγή: http://fonitisydras.com/
πηγή: http://fonitisydras.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου