Ένα κρασί, πρέπει πρώτα να το φανταστείς, να το ονειρευτείς! Μετά έρχονται όλα τα υπόλοιπα και δεν είναι λίγα. Ξεκινάς πρώτα απ’ όλα με την επιλογή της περιοχής, του χωραφιού και της ποικιλίας που θα κρίνεις ότι θα έχει την καλύτερη προσαρμογή. Και μετά έρχονται όλες εκείνες οι λεπτομέρειες που στην ουσία δεν είναι λεπτομέρειες. Είναι οι χιλιάδες παράγοντες που θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη ενός αμπελιού από το ξεκίνημά του μέχρι την εμφιάλωση ενός κρασιού. Όμως ακόμη και αν όλα αυτά γίνουν όπως πρέπει, ένα και μόνο λάθος ή παράλειψη μπορούν να μειώσουν σημαντικά το τελικό αποτέλεσμα.
Το Κτήμα Παλυβού εξελίχθηκε σε σύγχρονο οινοποιείο το 1995, από ένα παλιό παραδοσιακό πατητήρι που ήταν μέχρι τότε. Ακολούθησε άλλωστε τα σημεία των καιρών, αλλά και το όραμα ενός ανθρώπου που έτρεφε (και συνεχίζει να τρέφει) βαθειά αγάπη και γνώση για την περιοχή της Αρχαίας Νεμέας, του Γιώργου Παλυβού.
Είναι πλέον ένα από τα μεγαλύτερα κτήματα στην ζώνη και απλώνεται γύρω από το οινοποιείο αλλά και σε διαφορετικές περιοχές της Αρχαίας Νεμέας. Τα όνειρα είναι πολλά και ανάλογες οι ποικιλίες που φυτεύτηκαν στα πάνω από 300 στρέμματα: Ροδίτης, Μαλαγουζιά, Cabernet Sauvignon, Merlot, Syrah, Chardonnay. Ο ίδιος o Παλυβός δηλώνει όμως ότι η ποικιλία που του αρέσει να δουλεύει περισσότερο και θα συνεχίσει να το κάνει με το ίδιο πάθος και ακόμη περισσότερο είναι το Αγιωργίτικο, και τέλος!
Αγιωργίτικο, ο φλυάσιος οίνος των αρχαίων Ελλήνων, το κρασί που συνδέθηκε απόλυτα με τον μύθο του Ηρακλή και που η λαϊκή παράδοση το καταγράφει σαν «το αίμα του». Το όνομα της ποικιλίας προήλθε προφανώς από τον τόπο όπου φυτεύεται χωρίς διακοπή εδώ και 3,500 χρόνια, μιας και η Νεμέα παλιά λεγόταν Άγιος Γεώργιος.
Το καλύτερο κομμάτι του αμπελώνα του, βρίσκεται σε υψόμετρο 420 μέτρων, εκεί που είναι φυτεμένα τα αμπέλια του Ammos, από όπου προέρχεται ένα από τα πιο εμβληματικά Αγιωργίτικα που μπορεί να δοκιμάσει κανείς.
Δεν μπορούμε όμως ακόμα να μιλάμε για τυπικότητα της ποικιλίας. Ο Γιώργος Παλυβός ισχυρίζεται πως αν πούμε κάτι τέτοιο, τότε κινδυνεύουμε να μείνουμε στάσιμοι. Πως να χαρακτηρίσουμε τυπικό ένα Αγιωργίτικο αλλά και οποιαδήποτε άλλη Ελληνική ποικιλία, όταν ασχολούμαστε σοβαρά και υπεύθυνα με την οινοποίησή τους μόνο την τελευταία δεκαετία; Χρειάζονται πολλές δεκαετίες ακόμη και πολλές παρατηρήσεις, μέθοδοι, συνδυασμοί, συμπεράσματα και εκδοχές για μεγάλα κρασιά από Αγιωργίτικο ή άλλες Ελληνικές ποικιλίες, ώστε να φτάσουμε στο σημείο να μιλάμε για τυπικότητα, πάνω στην οποία θα στηριχθούμε και θα προχωρήσουμε.
Πιστεύει ότι όταν κάποιος ασχολείται σοβαρά με το αμπέλι και το κρασί, εκτός από την διαφορετικότητα του κάθε κομματιού γης, του μεσοκλίματος, του τρόπου που συνδυάζει όλους τους χιλιάδες συντελεστές παραγωγής, εμφιαλώνει και τον ίδιο του τον εαυτό. Γιατί το κρασί είναι πάντα κάτι παραπάνω από αυτό που φαίνεται. Είναι και ο άνθρωπος που το έχει φτιάξει μέσα σ' αυτό. Γιατί όπως έχει εξελιχθεί η τεχνολογία και η πρόσβαση στην γνώση, όποιος θέλει να φτιάξει κρασί στο οινοποιείο, απλά ακολουθεί πρωτόκολλα.
Ισχυρίζεται πως στην Ελλάδα δεν μπορούμε να πάρουμε ποιοτικό σταφύλι από αμπέλια που σήμερα έχουν ξεπεράσει τα 35-40 χρόνια (με εξαίρεση την Σαντορίνη), επειδή στην πλειοψηφία τους, παρουσιάζουν ασθένειες του ξύλου όπως ίσκα και ευτυπίωση αλλά και διάφορες ιώσεις.
Ο εμπνευσμένος οινοποιός θεωρεί ότι τα τελευταία χρόνια η ιστορία «κρασί» ξέφυγε. Επειδή αποτελούσε από την μία πολιτισμικό αγαθό αλλά από την άλλη τρόπος για να αποκτήσει κάποιος δόξα ή φήμη, φυτεύτηκε παντού. Αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι προσπάθησαν να ξεχωρίσουν βασιζόμενοι στην άγνοια του καταναλωτή.
Τα Ελληνικά ποιοτικά κρασιά είναι ακόμη πάρα πολύ φθηνά. Η τιμή τους δεν έχει καμία σχέση με το κόστος παραγωγής τους, με αποτέλεσμα να μην εισπράττουν την παραμικρή προστιθέμενη αξία. Ο λόγος είναι ότι το Ελληνικό κρασί δεν έχει ακόμη την φήμη που του αξίζει, η οποία θα αποτυπωθεί και στις τιμές των κρασιών. Στην Ελλάδα σήμερα βρίσκει κανείς πανάκριβα φθηνά κρασιά και πολύ φθηνά κρασιά που είναι υψηλού επιπέδου.
Ο Γιώργος Παλυβός θεωρεί τον εαυτό του αμπελουργό, πιστεύοντας ακράδαντα ότι το δυσκολότερο κομμάτι στην παραγωγή του κρασιού, είναι η συγκομιδή του ποιοτικού φρούτου. Βελτιώθηκε δραματικά δε ως οινοπαραγωγός, όταν μετά από την παρέλευση πολλών λαθών, άρχισε να δέχεται και να υιοθετεί αμπελοοινικές συμβουλές από ανθρώπους που πραγματικά γνώριζαν το αντικείμενο.
Και όσο για το μέλλον; Για να πάει παραπέρα το Ελληνικό κρασί θα πρέπει πρώτα να τακτοποιήσει τα του οίκου του. Το νομικό πλαίσιο που διέπει όλες τις αμπελουργικές ζώνες θα πρέπει να χρησιμοποιείται από όλους με τον ίδιο τρόπο και να κινούνται όλοι μέσα σ’ αυτό. Τα ποιοτικά κρασιά της εκάστοτε περιοχής αναβαθμίζουν το όνομα και τη φήμη της. Δεν νοείται να χρησιμοποιείται το όνομα ζώνης ΠΟΠ για House Wines ή για χύμα κρασιά. Ένας τρόπος αντιμετώπισης είναι η σωστή αυτοδιαχείριση. Να έχουμε δηλαδή πώληση μεταποιημένου προϊόντος από τους ίδιους παραγωγούς, που θα φέρει το όνομά τους στην συσκευασία πώλησης και όχι πρώτης ύλης που θα διαχειρίζονται κάποιοι τρίτοι. Το σημαντικότερο από όλα είναι να μάθουν οι οινοπαραγωγοί να συνεργάζονται μεταξύ τους. Να γίνει συνείδηση ότι δεν είναι ανταγωνιστές αλλά συναγωνιστές. Και σύντομα μάλιστα. Άλλωστε ο Ελληνικός αμπελώνας αποτελεί μόλις το 0,2% του παγκόσμιου. Αναλογικά, μόλις μια γλάστρα και μάλιστα σπάνια!
Μία ακόμα πρόταση του είναι οι αμπελουργικές ζώνες της Ελλάδας να χωριστούν σε ποιοτικές υποζώνες. Δεν γίνεται το Αγιωργίτικο που παράγεται στην πεδιάδα να είναι ίδιο με αυτό που παράγεται στις πλαγιές. Όλο αυτό το πράγμα είναι Αγιωργίτικο και μπορεί να παράξει ΠΟΠ. Ο καταναλωτής όμως βλέποντας στην ετικέτα Νεμέα, δεν μπορεί να ξέρει ούτε από που ακριβώς προέρχεται, ούτε με τι τρόπο έγινε. Θα πρέπει να γίνει πιο σαφές. Μια γεωγραφική διαβάθμιση αρχικά και το αποτέλεσμα είναι σίγουρο πως θα αναδείξει τις ποιοτικές διαφορές. Δυστυχώς, παρά το γεγονός ότι από την κοινοτική νομοθεσία προβλέπονται ελεγκτικοί μηχανισμοί που εποπτεύουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των οίνων ΠΟΠ, στην χώρα μας είτε δεν υπάρχουν, είτε είναι με τέτοιο τρόπο δομημένοι ώστε να μην προσφέρουν τίποτα.
Από την δοκιμή κάποιων ερυθρών της σοδειάς του 2012, που ακόμη ωριμάζουν σε δρύινα βαρέλια, το συμπέρασμα είναι ότι οι ιδέες αλλά και η δουλειά που έγινε μετουσιώθηκαν εκπληκτικά!
Το Άμμος 2012 από 100% Αγιωργίτικο έχει βαθύ πορφυρό χρώμα. Έντονα αρώματα από βύσσινα, βατόμουρα, κεράσια, μέντα. Υψηλή συμπύκνωση, καλή δομή και ισορροπία, πληθωρικό με ώριμες τανίνες και ιδιαίτερα μακριά διάρκεια με επίγευση ροδιού.
Το Cabernet Sauvignon 2012 είναι βαθύ πορφυρό, opaque. Μικρά μαύρα φρούτα, δαμάσκηνα, ευκάλυπτος και μόκα. Πολύπλοκο και ογκώδες με χυμώδη οξύτητα, πλούσιο σώμα και μαστιχωτές τανίνες που του δίνουν γερό σκελετό και μακριά επίγευση.
To Syrah του 2012 ξεκινά με έντονα μπαχαρώδη στοιχεία πιπεριού και γαρίφαλου συνδυασμένα με φρέσκα μαύρα βατόμουρα και νότες σοκολάτας. Ρωμαλέο, πλούσιο με πολλές τανίνες, ιδιαίτερα υψηλή οξύτητα και έντονη την παρουσία του φρούτου σε όλο το πλέγμα της παλέτας.
Το Merlot του 2012 θα είναι η βάση για την νέα ετικέτα του Κτήματος που θα λέγεται «Ίχνος». Μια αποκάλυψη από υπερώριμα σταφύλια που δίνουν ένα κρασί σχεδόν μαύρου χρώματος. Συμπυκνωμένο, με ξεκάθαρη την παρουσία αρωμάτων μαύρου κερασιού, μύρτιλου, σταφίδας, αποξηραμένου δαμάσκηνου και νότες πράσινης ελιάς. Στρογγυλό και εύγευστο, δίνει μια αίσθηση γλυκύτητας με πολύ καλή δομή και φινέτσα. Εξαιρετικό. PG15
Τελικά ο Γιώργος Παλυβός βλέπει εκπληκτικά όνειρα για το κρασί και τα κάνει πραγματικότητα με τον καλύτερο τρόπο!
Στέφανος Κόγιας, IHCW by WSPC
πηγή: http://www.krasiagr.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου