Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Ρέθυμνο. "Το σχολείο της φύσης και των χρωμάτων" στο Φουρφουρά


"Το σχολείο της φύσης και των χρωμάτων" στο Φουρφουρά



Τέσσερις δάσκαλοι και 47 μαθητές πρωτεργάτες του σχολείου «της φύσης και των χρωμάτων»




Ένα σχολείο τόσο διαφορετικό από τα άλλα, γερά ριζωμένο μέσα στη φύση και ζωγραφισμένο από την παλέτα χρωμάτων και συναισθημάτων μικρών παιδιών που το πινέλο τους, το καθοδηγεί ο δάσκαλος τους.
«Αφήστε τα παιδιά. Αυτά ξέρουν» αναφέρει ο ποιητής. Τα παιδιά ξέρουν πότε, πόσο και ποιον να εμπιστευτούν. Αυτό έπραξαν οι 47 μαθητές του δημοτικού σχολείου Φουρφουρά και εμπιστεύτηκαν τον δάσκαλο τους, τον άνθρωπο, που προτίμησε να μιλήσει στα παιδιά με τη γλώσσα της ψυχής και τις βαθιές ανάσες, παρά με τα προγράμματα ενός συστήματος που πολλάκις έχει κατηγορηθεί για την έλλειψη φαντασίας και έμπνευσης, όπως και ο ίδιος επιμένει.


Ο λόγος για τον δάσκαλο Άγγελο Πατσιά, ο οποίος χρησιμοποίησε φαντασία και έμπνευση στην εκπαιδευτική διαδικασία στο 4θέσιο δημοτικό σχολείο του μικρού ορεινού χωριού του Ρεθύμνου. Στο «σχολείο της φύσης και των χρωμάτων», όπως το αποκαλεί, όπου το παιχνίδι, το παραμύθι, η ρομποτική, το φυτώριο, ο λαχανόκηπος, το Ίντερνετ, η διαδικτυακή τηλεόραση, κάθε είδους πειραματισμοί και εκπαιδευτικές προσεγγίσεις, αποτελούν τη μαγιά, ώστε τα παιδιά του χωριού να μάθουν όσο γίνεται καλύτερα τη συνταγή της ζωής μέσα από την βαθιά και ουσιαστική γνώση.
Να μάθουν έτσι όπως μία από τις γιαγιάδες του χωριού τούς έμαθε να φτιάχνουν σαπούνι -τους έδωσε δηλαδή τη γνώση- και μετά ο δάσκαλος τούς έμαθε να το πουλούν στο χωριό και το αντίτιμο να το κάνουν εργαλείο για να προμηθευτούν όσα η ίδια η γνώση τούς ζητούσε. Αυτή την εικόνα πρόβαλαν όταν «επικοινώνησαν» για πρώτη φορά τις απόψεις τους στο διαδικτυακό περιβάλλον κι ήταν αυτή η αποκάλυψη της ταυτότητάς τους, που έμενε τόσα χρόνια εγκλωβισμένη στα όρια του Φουρφουρά, στα αυτοδιοικητικά σύνορα του δήμου Ρεθύμνου.


Για τη γνώση αυτή, ο «υπαίτιος», ο 27χρονος δάσκαλος από τη Δράμα, διευθυντής του δημοτικού σχολείου Φουρφουρά, λέει στο ΑΜΠΕ: «Τα παιδιά είναι σαν τον άδειο πίνακα, που σε καλεί να γράψεις πάνω του, να σχεδιάσεις να αφήσεις το χρέος σου και την υποχρέωση σου, στο να τα μάθεις, όσα πιο πολλά μπορείς».
Στον ενάμιση χρόνο που βρίσκεται στο σχολείο, ο κ. Πατσιάς επιμένει πως πρόκειται για συνεχή δοκιμή. Σε ένα περιβάλλον, που είχε ανάγκη τη φροντίδα και την αναβάθμιση. «Και αυτό κάναμε. Νοιαστήκαμε για τα παιδιά - μαθητές, αλλά και για τους γονείς τους, το χωριό, την κοινότητά τους. Παρά τα οικονομικά προβλήματα, παρά την κρίση ξεκίνησα και οι συνάδελφοι αφοσιώθηκαν στην κοινή προσπάθεια, ώστε να ενώσουμε το σχολείο με την κοινωνία και να περάσουμε τον χρόνο των διδακτικών ωρών μέσα στις ψυχές των παιδιών. Στην αρχή της προσπάθειας θεωρούσα πως θα χανόταν η όρεξη από όλους. Ευτυχώς, έκανα λάθος. Συνεχίζουμε σταθερά και με πείσμα να αποδείξουμε πως η κρίση βοηθάει για καινοτόμες ιδέες, βοηθάει στην προσέγγιση, ώστε να ξεφύγεις από το συμβατό».


Όλα όσα συμβαίνουν στο δημοτικό σχολείο Φουρφουρά Ρεθύμνου βασίζονται σε απλά πράγματα, από τις ιδέες μέχρι τα μέσα έως και τον τρόπο που δημιουργείται το οτιδήποτε. «Φυσικά, στην κρίση τα μέσα και οι ανέσεις, τα κονδύλια και οι ευκολίες κόβονται. Γι αυτό προσπαθούμε μέσα από την απλότητα να πετύχουμε τα δύσκολα. Και οι μαθητές μας το αξιολόγησαν θετικά και μαζί με τους γονείς τους και τους κατοίκους του χωριού συναντιόμαστε σε μία κοινή προσπάθεια. Να φτιάξουμε πράγματα, να μάθουμε πράγματα, να δείξουμε ο ένας στον άλλον αυτά που ξέρει ο καθένας μας. Γι αυτό και δεν υπήρξε καμία αντίδραση από την τοπική κοινωνία για το πώς προσεγγίζουμε το θέμα της εκπαίδευσης. Εκτιμήθηκε η διάθεση μας, το έργο μας, η απόδοσή μας», λέει ο κ. Πατσιάς.
Αποκαλεί τον εαυτό του «άνθρωπο της αλλαγής». Δεν αφήνεται να βαρεθεί, επιδιώκει όλα γύρω του να κινούνται, να υπάρχει ροή, να αλλάζουν. Αυτό θα ήθελε να συμβαίνει και στα νέα παιδιά, στους μαθητές του. Σε αυτό σύμμαχους έχει και άλλους τρεις συναδέλφους του, τους Γιάννη Μανωλακάκη, Γιούλη Μποσδελεκίδου και Κίκη Κούρτογλου. Νέοι άνθρωποι όλοι τους, κάτω των 30 χρόνων, που πιστεύουν κι εκείνοι ότι «το σχολείο είναι πολύ προσωπική υπόθεση».


Και σε περίπτωση που φύγετε; «Σε περίπτωση που φύγουμε, σε περίπου τρία χρόνια, θα θέλαμε να συνεχιστεί το έργο μας. Όλοι μας ανησυχούμε να μη σταματήσει η προσπάθειά μας, αλλά είμαστε σίγουροι πως τα παιδιά θα υποδείξουν στους νέους δασκάλους τον τρόπο που μάθανε να δέχονται τη γνώση. Και ο τρόπος αυτός μπορεί να αγαπηθεί εύκολα από κάθε νέο άνθρωπο που έχει όρεξη να προσφέρει» λέει στο ΑΜΠΕ ο Άγγελος Πατσιάς. Κι όταν ερωτάται για την Ελλάδα, απαντά: «Όσο μας πληγώνει, τόσο μας πορώνει. Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να μείνουμε εδώ, στη χώρα μας, και να προσπαθήσουμε. Πρέπει να αλλάξει η σχέση των πολιτών με την πολιτική και τους πολιτικούς. Ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουν όσοι κυβερνούν, το γιατί βρίσκονται στη θέση που είναι».
Στην αλλαγή σε όλους τους τομείς, επιμένει ο δάσκαλος Άγγελος, όπως τον φωνάζουν τα παιδιά. Μάλλον γι αυτό το λόγο άλλαξαν εσχάτως το περιβάλλον στην τάξη, όπου διδάσκονται η α΄και η β΄, ώστε να μοιάζει με παιδικό δωμάτιο. «Όλοι μαζί το κάναμε. Μικροί και μεγάλοι. Δωμάτιο και ερευνητική γωνιά μαζί. Χωρίς τη στερεότυπη διακόσμηση των φοριαμών και των θρανίων. Εδώ στο χωριό οι άνθρωποι είναι ζεστοί και έχω να πω για όλους μόνο τα καλύτερα. Η βοήθειά τους στο σχολείο είναι τεράστια. Μας ενδιαφέρει το σχολείο να γίνει σχολείο γνώσης και προσφοράς για όλη την κοινωνίαα. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, προγράμματα που αφορούν, μεταξύ άλλων, την ανακύκλωση -μοιράζοντας στα σπίτια κάδους, ώστε να γίνεται ο διαχωρισμός των συσκευασιών- αναπτύσσουμε το Σχολικό Δίκτυο Ορέων, που αφορά συνεργασία ορεινών σχολείων του Ρεθύμνου με το δικό μας αλλά και επαφή των μαθητών με τα ενδότερα της δικής τους μικρής κοινωνίας, παράγουμε προϊόντα τα οποία στη συνέχεια «πουλάμε» και φυσικά συμμετέχουμε στις δράσεις της κοινωνίας του Φουρφουρά, δημιουργούμε πολιτισμό, προβάλλουμε τον αθλητισμό, υπάρχουμε ως σχολείο και μαθητές στα ήθη και τα έθιμα του τόπου» λέει ο νεαρός διευθυντής του σχολείου.
Δάσκαλοι και παιδιά στον Φουρφουρά δημιούργησαν και εκπαιδευτική τηλεόραση. Ο δε κυβερνοχώρος έχει γίνει πολύτιμο εργαλείο. Mέσω Skype διδάσκονται γαλλικά από εθελόντρια καθηγήτρια.
Η ψυχή των παιδιών διψάει κι επειδή η ενέργεια σ΄αυτές τις ηλικίες περισσεύει, με τη σωστή καθοδήγηση είναι σίγουρο ότι θα βρει διέξοδο. Το εντυπωσιακό, όμως, είναι η συμμετοχή των συγχωριανών. «Εμείς κάνουμε αναρρίχηση στην πίστα αναρρίχησης, που έχουμε δημιουργήσει στην αυλή μας, και η γονείς ανεβαίνουν όλο και πιο ψηλά στη σχέση τους με τα παιδιά τους» λέει χαρακτηριστικά ο δάσκαλος και σημειώνει: «Μαγνήτης για τούτα τα θαυμαστά, φυσικά είναι η ποιότητα των παιδιών που περίμεναν να γνωρίσουν πράγματα. Μιλάμε για παιδιά χωρίς εμπειρίες που μαγνητίστηκαν από το νέο και τα αντικείμενα της γνώσης που ποικίλουν από θέματα και ενδιαφέροντα. Δεν μπορείς να αλλάξεις την Ελλάδα αν τα παιδιά δε λασπωθούν και είναι τραγικό να επιμένεις πως θες να φτιάξεις μια καλύτερη Ελλάδα και την ίδια στιγμή να αφήνεις στη μοίρα της την πρώτη ύλη αυτής της χώρας...».
Και φυσικά, τα επιτεύγματα της θαυμαστής συνεργασίας νεαρών διασκάλων και μαθητών του Φουρφουρά δεν μένουν... εν οίκω. «Πρόκειται για μία ιδιαίτερη προσπάθεια με θαυμαστά αποτελέσματα. Οι συνάδελφοι εκεί στον ορεινό Φουρφουρά κάνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το έργο τους και αποδεικνύουν πως έχουμε ανάγκη από τέτοιους ανθρώπους και εκπαιδευτικούς» αναφέρει στο ΑΜΠΕ ο προϊστάμενος Α΄βάθμιας Εκπαίδευσης Ρεθύμνου Στάθης Κοντογιάννης. Όπως λέει, πριν μερικές μέρες διαβίβασε στον δάσκαλο Άγγελο Πατσιά, ευχαριστίες από τον περιφερειακό διευθυντή Εκπαίδευσης Κρήτης, Απόστολο Κλινάκη, για τον τρόπο που έχουν αφοσιωθεί οι δάσκαλοι του συγκεκριμένου σχολείου στους μαθητές. Ο κ. Κλινάκης δήλωσε πως «για ό,τι χρειαστεί το σχολείο, οι μαθητές και οι δάσκαλοι, θα είναι δίπλα τους με όποιον τρόπο μπορεί».
«Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες, εγώ, εγώ μονάχος μου έχω το χρέος» έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης. Μιλούσε για το χρέος απέναντι στον εαυτό μας, στους ανθρώπους, στον πλανήτη. Αυτό το χρέος κάνανε πράξη εκεί στον Φουρφουρά οι δάσκαλοι και απέδειξαν γι άλλη φορά πως: «Ψυχή του πολιτισμού είναι ο πολιτισμός της ψυχής. Και για να μπορέσεις να μάθεις πράματα στον άλλον, να δασκαλέψεις, να διδάξεις, πρέπει και ψυχή και πολιτισμό να έχεις μέσα σου».

 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου