Συνήθως αναφερόμαστε σε αυτά απλά ως νησιωτικά κράτη του Ειρηνικού, έχοντας την εικόνα μικρών κουκίδων στο χάρτη, στη μέση ενός τεράστιου ωκεανού. Ωστόσο, χώρες όπως το Κιριμπάτι είναι κάτι παραπάνω, αφού περιλαμβάνουν τεράστιες εκτάσεις ωκεανού. Το Κιριμπάτι αποτελείται από 33 ατόλες, δηλαδή κοραλλιογενείς νησίδες, διασκορπισμένες σε περισσότερα από 3,5 εκατ. τετραγωνικά χιλιόμετρα του Ειρηνικού Ωκεανού, μια έκσταση μεγαλύτερη και από την Ινδία, με κατοίκους που αναπόφευκτα είναι είτε ναυτικοί είτε ψαράδες.
Το Κιριμπάτι έχει μία από τις μεγαλύτερες αποκλειστικές οικονομικές ζώνες (ΑΟΖ) στον κόσμο και μπορεί να υπερηφανεύεται ότι έχει έναν από τους πιο παραγωγικούς κλάδους της αλιείας τόνου. Περισσότεροι από 250.000 τόνοι τόνου αλιεύονται εκεί κάθε χρόνο, καθιστώντας το Κιριμπάτι το δεύτερο μεγαλύτερο προμηθευτή σούπερ μάρκετ στον κόσμο, μετά την Παπούα Νέα Γουινέα. Ωστόσο, σχεδόν το σύνολο των ψαριών της περιοχής αλιεύονται από ξένα σκάφη.
Η αλιεία λειτουργεί ως πηγή εισοδήματος και απασχόλησης στο Κιριμπάτι. Τα ψάρια είναι απαραίτητα για τη διατροφική ασφάλεια του πληθυσμού, ιδιαίτερα για αυτό το αναπτυσσόμενο κράτος, το οποίο ταλανίζεται από τη φτώχεια και τις επιπτώσεις των κλιματικών αλλαγών. Τα ψάρια που πιάνουν οι κάτοικοι ισοδυναμούν με το 75% της καθημερινής τροφής όλου του πληθυσμού, παρέχοντάς του το μεγαλύτερο μέρος της αναγκαίας πρωτεΐνης. Καθώς τα οικοσυστήματα των κοραλλιογενών υφάλων υποβαθμίζονται, τα πελαγικά ψάρια όπως ο τόνος, γίνονται ακόμη πιο σημαντικά για τη διατροφής τους.
Μερικά από τα μικρότερα, αλλά και μεγαλύτερα αλιευτικά σκάφη του κόσμου
Ο τρόπος με τον οποίο ψαρεύουν οι ντόπιοι έχει αλλάξει ελάχιστα εδώ και δεκαετίες. Μικρά πληρώματα τριών ψαράδων βγαίνουν καθημερινά με ξύλινες βάρκες και με κίνδυνο της ζωής τους, για να εφοδιάζουν με τόνο τις τοπικές πόλεις και χωριά. Προσπαθούν να μείνουν κοντά στην ακτή για να μην χαθούν στη θάλασσα, κάτι που δυστυχώς συμβαίνει αρκετές φορές. Τα σκάφη τους δεν έχουν GPS, ούτε ραντάρ, εφεδρική μηχανή ή ασύρματο. Ψαρεύουν με μοναδικό τους εφόδιο την εμπειρία και με κινητήρια δύναμη την ανάγκη τους να επιβιώσουν.
Δαυίδ vs. Γολιάθ
Η μικροσκοπική εικόνα της τοπικής αλιείας επισκιάζεται από το γιγαντιαίο θέαμα των ισπανικών γρι-γρι. Είναι από τα μεγαλύτερα στον κόσμο και λεηλατούν τη λιμνοθάλασσα του κύριου νησιού, Ταράουα. Δύο από αυτά, το Albatun Tres και το Albacora Uno, ανήκουν στη μεγαλύτερη εταιρεία αλιείας τόνου στην Ευρώπη, την Albacora. Τα δύο αυτά πλοία μπορούν να πιάσουν περισσότερα ψάρια σε τρία αλιευτικά ταξίδια από ό, τι πιάνουν όλοι οι ντόπιοι ψαράδες μαζί σε ένα χρόνο!
Η τεχνολογική τους ικανότητα είναι συγκλονιστική σε σχέση με αυτή που έχουν οι αλιείς του Κιριμπάτι, οι οποίοι βασίζονται στην ανάγνωση της φύσης, χρησιμοποιώντας δεξιότητες και εμπειρία που έχουν περάσει από πατέρα σε γιο. Αυτά τα δύο πλοία-τέρατα είναι εξοπλισμένα με δορυφορικά συστήματα και ραντάρ για να εντοπίζουν τα κοπάδια των ψαριών, καθώς και με καταστροφικές συσκευές συγκέντρωσης ψαριών που προσελκύουν, εκτός από τεράστια κοπάδια ψαριών και άλλα θαλάσσια είδη τα οποία ρίχνονται και πάλι νεκρά στη θάλασσα.
Μία καταστροφική «μπίζνα» με τις ευλογίες της Ε.Ε.
Η αλιεία του τόνου αποτελεί μια τεράστια οικονομική επιχείρηση αξίας δισεκατομμυρίων, κάτι που όμως δεν αντικατοπτρίζεται στην εθνική οικονομία του Κιριμπάτι. Τα Ηνωμένα Έθνη χαρακτηρίζουν το Κιριμπάτι ως λιγότερο αναπτυγμένη χώρα, η οποία έχει σοβαρά προβλήματα φτώχειας, υψηλής ανεργίας και μικρό προσδόκιμο ζωής. Πέρυσι, το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της ήταν 169 εκ. δολάρια, για ένα κράτος με περισσότερους από 100.000 κατοίκους.
Τα τελευταία δύο χρόνια έχουν αλιευθεί στα ύδατα του Κιριμπάτι τόνοι αξίας 2 δις δολαρίων, ενώ από αυτά μόνο ένα ελάχιστο ποσό επεστράφη στη χώρα. Τα συνολικά έσοδα της Albacora ΑΕ και των θυγατρικών της ήταν περισσότερα από 475 εκ. ευρώ το 2012, ενώ έχει λάβει και εκατομμύρια ευρώ σε επιδοτήσεις της Ε.Ε. για την κατασκευή αυτών των πλοίων.
Η συμφωνία, την οποία υπέγραψε η Ε.Ε με το Κιριμπάτι, που επιτρέπει στην Albacora να αλιεύει σε αυτά τα παραγωγικά νερά, δίνει ελάχιστα πίσω στους ανθρώπους που έχουν δικαίωμα στην πρόσβαση αυτών των πόρων. Επιπλέον, υπονομεύει τις προοδευτικές προσπάθειες των νησιωτικών χωρών του Ειρηνικού να συνδιαχειριστούν τους φυσικούς τους πόρους για να έχουν ένα βιώσιμο μέλλον.
Μέχρι η Ε.Ε. να ανταμείψει με δίκαιο τρόπο το Κιριμπάτι, τα «τέρατά» της πρέπει να φύγουν από την περιοχή. Δεν είναι δίκαιο για τους κατοίκους. Δεν είναι δίκαιο για τις θάλασσές τους. Δεν είναι δίκαιο για όλους εμάς. Τα πλοία-τέρατα δεν έχουν θέση πουθενά.
Πάρε κι εσύ θέση υπέρ της βιώσιμης αλιείας και κατά των πλοίων-τεράτων που καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου