Η καναδική εταιρεία Eldorado Gold με ανακοίνωσή της έκανε γνωστό ότι ενδέχεται να αναθεωρήσει τα επενδυτικά της σχέδια στην Ελλάδα μετά την ανάκληση της άδειας για την μονάδα εμπλουτισμού στις Σκουριές Χαλκιδικής και καλεί την κυβέρνηση να το συζητήσει μαζί της.
Η προηγούμενη παράγραφος χρειάζεται οποσδήποτε μια ξεχωριστή Μονάδα Εμπλουτισμού της σημασίας των λέξεων.
Κατ’ αρχήν το «ενδέχεται» έχει κάτι από τη «δημιουργική ασάφεια» την οποία οι υπερασπιστές των συμφερόντων της εταιρείας τόσο επικρίνουν όταν χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις της. Η καλή εταιρεία θέλει να το συζητήσει, δεν έχει αντίρρηση να το κουβεντιάσει, βλέπει προφανώς ότι υπάρχουν περιθώρια, ότι …οι δυνατότητες είναι ανοιχτές.
Όσο αφορά τα «επενδυτικά της σχέδια» αυτά εδράζονται στην παραχώρηση έναντι γλίσχρου ανταλλάγματος χιλιάδων στρεμμάτων δάσους από τα οποία τίποτα δεν θα απομείνει όταν τελειώσει, όταν κόψει και το τελευταίο δέντρο όταν μολέψει και το τελευταίο τετραγωνικό χώμα. Θαρρώ ότι το ρήμα «επενδύω» σημαίνει δημιουργώ κάτι, εκεί που δεν υπήρχε, και όχι καταστρέφω μια δεδομένη ομορφιά, αλλά αυτό μπορεί να μοιάζει λεπτομέρεια της γραμματικής. Όσο για την «μονάδα εμπλουτισμού» είναι άξιο δημοσκοπικής έρευνας στα μέλη του διοικητικού συμβουλίου, τους μετόχους της εταιρείας και τις οικογένειές τους, για να απαντηθεί αν κάθε χρόνο κάνουν τις διακοπές τους δίπλα σε λίμνες κυανιούχων αποβλήτων.
Η υπόθεση δεν αξίζει καν περαιτέρω επιχειρηματολογίας για να καταδειχτεί τι θα απομείνει στον Κάκκαβο αν τα σχέδια της εταιρείας πραγματοποιηθούν. Μετά τις εκλογές της 25 Ιανουαρίου χρησιμοποιείται το έσχατο όπλο στην προπαγάνδα της εταιρείας. Οι εργαζόμενοί της εταιρείας παρελαύνουν κάθε μέρα στα κανάλια για να υποστηρίξουν ότι αν η εταιρεία φύγει θα χαθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας. Δεν λένε τίποτα βέβαια για τις χιλιάδες θέσεις εργασίας που θα χαθούν στον τουρισμό εξαιτίας της καταστροφής που θα συντελεστεί. Το ζήτημα αυτό όμως δεν είναι απλώς μια καταμέτρηση των θέσεων εργασίας που δημιουργούνται στην μία ή την άλλη περίπτωση. Αυτό που αξίζει να τονιστεί είναι ότι στη μία περίπτωση οι θέσεις είναι μιας χρήσης και μιας γενιάς ενώ στη δεύτερη υπάρχει μια μονιμότητα της αξίας χρήσης που ξεπερνά το επίκαιρο του βίου πολλών γενεών.
Ένα ολόκληρο κίνημα γεννήθηκε στη Β.Α. Χαλκιδική και πήρε πανελλαδικές διαστάσεις για την υπεράσπιση της περιοχής. Το κίνημα αυτό κυνηγήθηκε και χτυπήθηκε ανελέητα από τα συμφέροντα και μέχρι τις μέρες μας σύρονται στα δικαστήρια με βαρύτατες κατηγορίες άνθρωποι γιατί πάνε κόντρα στην καταστροφή. Επιχειρήθηκε να βουβαθεί αυτό κίνημα, να του κοπεί η γλώσσα, να μείνει άφωνο αλλά κι αυτό απέτυχε. Η σύγκρουση έχει φτάσει σήμερα στο ανώτερο σημείο της και η εταιρεία θέλει να εκβιάσει τις εντυπώσεις, διότι βλέπει την μετοχή της να κατρακυλάει στα χρηματιστήρια και καμώνεται ότι έχει μουτρώσει με τις τελευταίες εξελίξεις. Παρά ταύτα δεν τολμά να πει ανοιχτά ότι «αφού δεν την θέλουμε θα φύγει». Κι αυτό διότι γνωρίζει ότι στο δήθεν εκβιαστικό ερώτημα η απάντηση ήταν και είναι μόνο μία, σε άπταιστα χαλκιδικιώτικα: «άι, στο καλό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου