του Νίκου Τσιαμούρα
Μια άγρια βουνίσια ατμόσφαιρα μας υποδέχεται, μυρίζει βρεμένο ξύλο και φρέσκο δροσερό αέρα. Απόκρημνα φαράγγια, άφθονα τρεχούμενα νερά. Κάθε πλαγιά και μια περιπέτεια, κάθε κορυφή και μια αποκάλυψη. Μαγεμένοι από την φυσική ομορφιά τριγύρω και από το τραγούδι του αέρα, που σέρνει στο μονοπάτι τα εναπομείνοντα τελευταία κιτρινισμένα φύλλα, το όλο σκηνικό μας ταξιδεύει. Φύγαμε από την Βέροια στις 8 το πρωί της Κυριακής, φίλοι και μέλη του Συλλόγου. (Το διήμερο 11- 12 Οκτωβρίου βρέθηκαν στα Αθαμανικά όρη γνωστά ως Τζουμέρκα και ορειβάτησαν μέχρι την κορυφή Κακαρδίτσα (υψόμετρο 2429 μ.) 6 μέλη του Συλλόγου).
Είμαστε στην Αλμωπία. Οι Άλμωπες φυλή εγκατεστημένη στην περιοχή από την εποχή του χαλκού, γενάρχης τους ήταν ο γίγαντας Αλμωπός γιος του Ποσειδώνα και της Έλλης κόρης του Αθάμαντα.
Προσπερνάμε την Όρμα και το μαύρο δάσος. Λέγεται ότι ο Μέγας Αλέξανδρος από εδώ προμηθεύτηκε ξύλα για την κατασκευή των ακοντίων του στρατού, τις γνωστές "σάρισσες". Μετά από διαδρομή μιας ώρας περίπου φθάσαμε στα Λουτρά.
Πήραμε πορεία αριστερά, οι κάτοικοι του είναι κυρίως αγρότες, καλλιεργούν καπνά, κεράσια, ροδάκινα, μήλα, κάστανα. Ασχολούνται με την κτηνοτροφία και τελευταία με τον τουρισμό.
Γύρω στα 1670 το χωριό είναι εγκατεστημένο στην τοποθεσία Άνω Λουτράκι και αριθμεί πάνω από 30 οικογένειες.
Στα χρόνια που ακολουθούν οι βιαιότητες των Τούρκων τους ανάγκασαν πολλές φορές να εγκαταλείψουν το χωριό και να αναζητήσουν προστασία στα γύρω βουνά και δάση. Μια πανέμορφη περιοχή έκτασης 2.400 στρεμμάτων μας υποδέχεται.
Είμαστε στην Αλμωπία. Οι Άλμωπες φυλή εγκατεστημένη στην περιοχή από την εποχή του χαλκού, γενάρχης τους ήταν ο γίγαντας Αλμωπός γιος του Ποσειδώνα και της Έλλης κόρης του Αθάμαντα.
Προσπερνάμε την Όρμα και το μαύρο δάσος. Λέγεται ότι ο Μέγας Αλέξανδρος από εδώ προμηθεύτηκε ξύλα για την κατασκευή των ακοντίων του στρατού, τις γνωστές "σάρισσες". Μετά από διαδρομή μιας ώρας περίπου φθάσαμε στα Λουτρά.
Πήραμε πορεία αριστερά, οι κάτοικοι του είναι κυρίως αγρότες, καλλιεργούν καπνά, κεράσια, ροδάκινα, μήλα, κάστανα. Ασχολούνται με την κτηνοτροφία και τελευταία με τον τουρισμό.
Γύρω στα 1670 το χωριό είναι εγκατεστημένο στην τοποθεσία Άνω Λουτράκι και αριθμεί πάνω από 30 οικογένειες.
Στα χρόνια που ακολουθούν οι βιαιότητες των Τούρκων τους ανάγκασαν πολλές φορές να εγκαταλείψουν το χωριό και να αναζητήσουν προστασία στα γύρω βουνά και δάση. Μια πανέμορφη περιοχή έκτασης 2.400 στρεμμάτων μας υποδέχεται.
Είναι 9 η ώρα και οι μικροπωλητές απλώνουν τις πραμάτειες τους, φρούτα εποχής, αρωματικά βότανα, φασόλια και πατάτες, μέλι και μακαρόνια σπιτικά.
Οι μεγάλοι έφηβοι άνδρες –γυναίκες με τα μπουρνούζια σαν από ταινία του Αγγελόπουλου, πηγαινοέρχονται από τα πανδοχεία στα λουτρά, κάποιοι άλλοι πίνουν νερό για τις νεφρολιθιάσεις.
Τριγύρω πανύψηλες βουνοκορφές, με πυκνά δάση οξιάς και πεύκων και όλα τα άλλα δασικά είδη δένδρων με χαρακτηριστικές σπάνιες εμφανίσεις σημύδας. Κάθε κορυφή και μια αποκάλυψη, κάθε πλαγιά και μια περιπέτεια. Εδώ η φύση χάρισε απλόχερα τα καλύτερα στοιχεία της, ένα εκπληκτικό βουνό και μια πανέμορφη χαράδρα όπου ρέει ο θερμοπόταμος "Τοπλίτσας".
Τα ιαματικά νερά σχηματίζουν κοίτες στο πλάι και μικρούς καταρράκτες. Οι έντονες εναλλαγές των υψωμάτων, η πυκνή βλάστηση και το ποτάμι με την κίνηση θερμού και κρύου νερού δίνουν μια σπάνια εικόνα.
Τα Λουτρά Λουτρακίου Πόζαρ είναι γνωστά από την αρχαιότητα. Πόζαρ (κάτω από τη φωτιά πο= κάτω, ζάρ + φωτιά).
Η ιστορία των ιαματικών πηγών αρχίζει από την αρχαία Ελλάδα. Πρώτος παρατηρητής των πηγών με τις θεραπευτικές ιδιότητες ήταν ο ιστορικός Ηρόδοτος (484 – 410 π. Χ.). Για τις ευεργετικές ιδιότητες των πηγών ασχολήθηκε και ο πατέρας της λουτροθεραπείας Ιπποκράτης, τον 5ο π. Χ. αιώνα.
Η χρήση των θεραπευτικών ιδιοτήτων των ιαματικών νερών συνεχίζεται τόσο την εποχή του Μ. Αλέξανδρου όσο και τη Ρωμαϊκή και Βυζαντινή περίοδο κατά την οποία γίνονται ευρύτατα γνωστά.
Στις αρχές του 20ου αιώνα οι κάτοικοι κτίζουν το πρώτο ξενοδοχείο. Στο θολό τοπίο των Βαλκανικών πολέμων και του πρώτου Παγκοσμίου πολέμου περιέρχονται στα χέρια ιδιώτη όπου παραμένουν περισσότερο από μισό αιώνα. Ανακηρύχθηκαν ιαματικά το 1920. 650 κυβικά μέτρα παροχή νερού την ώρα και θερμοκρασία 37-38 βαθμούς Κελσίου.
Οι μεγάλοι έφηβοι άνδρες –γυναίκες με τα μπουρνούζια σαν από ταινία του Αγγελόπουλου, πηγαινοέρχονται από τα πανδοχεία στα λουτρά, κάποιοι άλλοι πίνουν νερό για τις νεφρολιθιάσεις.
Τριγύρω πανύψηλες βουνοκορφές, με πυκνά δάση οξιάς και πεύκων και όλα τα άλλα δασικά είδη δένδρων με χαρακτηριστικές σπάνιες εμφανίσεις σημύδας. Κάθε κορυφή και μια αποκάλυψη, κάθε πλαγιά και μια περιπέτεια. Εδώ η φύση χάρισε απλόχερα τα καλύτερα στοιχεία της, ένα εκπληκτικό βουνό και μια πανέμορφη χαράδρα όπου ρέει ο θερμοπόταμος "Τοπλίτσας".
Τα ιαματικά νερά σχηματίζουν κοίτες στο πλάι και μικρούς καταρράκτες. Οι έντονες εναλλαγές των υψωμάτων, η πυκνή βλάστηση και το ποτάμι με την κίνηση θερμού και κρύου νερού δίνουν μια σπάνια εικόνα.
Τα Λουτρά Λουτρακίου Πόζαρ είναι γνωστά από την αρχαιότητα. Πόζαρ (κάτω από τη φωτιά πο= κάτω, ζάρ + φωτιά).
Η ιστορία των ιαματικών πηγών αρχίζει από την αρχαία Ελλάδα. Πρώτος παρατηρητής των πηγών με τις θεραπευτικές ιδιότητες ήταν ο ιστορικός Ηρόδοτος (484 – 410 π. Χ.). Για τις ευεργετικές ιδιότητες των πηγών ασχολήθηκε και ο πατέρας της λουτροθεραπείας Ιπποκράτης, τον 5ο π. Χ. αιώνα.
Η χρήση των θεραπευτικών ιδιοτήτων των ιαματικών νερών συνεχίζεται τόσο την εποχή του Μ. Αλέξανδρου όσο και τη Ρωμαϊκή και Βυζαντινή περίοδο κατά την οποία γίνονται ευρύτατα γνωστά.
Στις αρχές του 20ου αιώνα οι κάτοικοι κτίζουν το πρώτο ξενοδοχείο. Στο θολό τοπίο των Βαλκανικών πολέμων και του πρώτου Παγκοσμίου πολέμου περιέρχονται στα χέρια ιδιώτη όπου παραμένουν περισσότερο από μισό αιώνα. Ανακηρύχθηκαν ιαματικά το 1920. 650 κυβικά μέτρα παροχή νερού την ώρα και θερμοκρασία 37-38 βαθμούς Κελσίου.
Το 1984 μετά από αγωνιστικές κινητοποιήσεις των κατοίκων του Λουτρακίου, τα Λουτρά παραχωρούνται στην κοινότητα Λουτρακίου. Από το 1990 το διαχειρίζεται η αμιγής Δημοτική Επιχείρηση "Λουτρά Λουτρακίου".
Τα νερά των Λουτρών Πόζαρ ενδείκνυται για ρευματοπάθειες, αρθροπάθειες, ισχιαλγίες, βρογχίτιδες, νευρικές – δερματολογικές – γυναικολογικές παθήσεις, παθήσεις κυκλοφοριακού και αναπνευστικού συστήματος.
Προετοιμασία για πορεία, παίρνοντας το ανηφορικό μονοπάτι, δεξιά μας συναντάμε το πρώτο σπήλαιο, στην πορεία μας θα συναντήσουμε και άλλα. Τα σπήλαια γύρω από τη Λουτρόπολη μαρτυρούν την κατοίκηση της ακόμα από την νεολιθική εποχή.
Συνεχίζουμε σε δύσκολο ανηφορικό μονοπάτι δίπλα και πάνω από το σπήλαιο, όσο ανεβαίνουμε η βλάστηση πυκνώνει.
Οι αισθήσεις χαλαρές δέχονται τα δώρα που δίνει η φύση απλόχερα. Το μονοπάτι με το τετραγωνισμένο κόκκινο ταμπελάκι (Μ2-12) μήκους 4,5χλμ θα μας οδηγήσει στον μεγάλο καταρράκτη σε υψόμετρο 560 μέτρων.
Μετά από μια επίπονη ανηφόρα 40 λεπτών φθάσαμε σε ξέφωτο από εδώ ξεδιπλώνεται κάτω χαμηλά στα πόδια μας η πεδιάδα της Αλμωπίας. Τώρα οδοιπορούμε σε καλλιεργημένα χωράφια με κερασιές, καρυδιές και καστανιές.
Βγήκαμε σε δασικό δρόμο, σε λίγο μπροστά μας ξεπροβάλλει, το στρατιωτικό φυλάκιο, φύλακας στα πέτρινα χρόνια εκείνα της δεκαετίας του 50, τώρα εγκατάλειψη και ερημιά.
Τώρα μονοπάτι κατηφορικό, φιδοσέρνεται ανάμεσα σε θάμνους και δασική χαμηλή βλάστηση. Πλησιάζουμε το ποτάμι, ακούμε το κροτάλισμα από τα λευκά βότσαλα της κοίτης και το μουρμουρητό που βγάζει το ποτάμι που κυλά αβίαστα τα δροσερά νερά του. Αφεθήκαμε για λίγο στην ομορφιά του φαραγγιού.
Συνεχίζουμε, οδοιπορούμε μέσα στο φαράγγι Ράμνο Μπόρ (Ίσιο Πεύκο) που οδηγεί στις πηγές του ρέματος του Αγίου Νικολάου, μια υπέροχη καταπράσινη τοποθεσία με μαγευτικές εικόνες πυκνής βλάστησης, ακόμα και τώρα που είναι Φθινόπωρο.
Αρμονικά συνδυασμένα βουνά, δένδρα, νερά συνθέτουν ένα τοπίο απαράμιλλης ομορφιάς. Η γαλήνη και ομορφιά αναδύονται μέσα και δίπλα από το ποτάμι, ανάσες καθαρού αέρα. Μπήκαμε στο φαράγγι μια άγρια βουνίσια ατμόσφαιρα μας υποδέχεται, μυρίζει βρεμένο ξύλο και φρέσκο δροσερό αέρα.
Τα νερά των Λουτρών Πόζαρ ενδείκνυται για ρευματοπάθειες, αρθροπάθειες, ισχιαλγίες, βρογχίτιδες, νευρικές – δερματολογικές – γυναικολογικές παθήσεις, παθήσεις κυκλοφοριακού και αναπνευστικού συστήματος.
Προετοιμασία για πορεία, παίρνοντας το ανηφορικό μονοπάτι, δεξιά μας συναντάμε το πρώτο σπήλαιο, στην πορεία μας θα συναντήσουμε και άλλα. Τα σπήλαια γύρω από τη Λουτρόπολη μαρτυρούν την κατοίκηση της ακόμα από την νεολιθική εποχή.
Συνεχίζουμε σε δύσκολο ανηφορικό μονοπάτι δίπλα και πάνω από το σπήλαιο, όσο ανεβαίνουμε η βλάστηση πυκνώνει.
Οι αισθήσεις χαλαρές δέχονται τα δώρα που δίνει η φύση απλόχερα. Το μονοπάτι με το τετραγωνισμένο κόκκινο ταμπελάκι (Μ2-12) μήκους 4,5χλμ θα μας οδηγήσει στον μεγάλο καταρράκτη σε υψόμετρο 560 μέτρων.
Μετά από μια επίπονη ανηφόρα 40 λεπτών φθάσαμε σε ξέφωτο από εδώ ξεδιπλώνεται κάτω χαμηλά στα πόδια μας η πεδιάδα της Αλμωπίας. Τώρα οδοιπορούμε σε καλλιεργημένα χωράφια με κερασιές, καρυδιές και καστανιές.
Βγήκαμε σε δασικό δρόμο, σε λίγο μπροστά μας ξεπροβάλλει, το στρατιωτικό φυλάκιο, φύλακας στα πέτρινα χρόνια εκείνα της δεκαετίας του 50, τώρα εγκατάλειψη και ερημιά.
Τώρα μονοπάτι κατηφορικό, φιδοσέρνεται ανάμεσα σε θάμνους και δασική χαμηλή βλάστηση. Πλησιάζουμε το ποτάμι, ακούμε το κροτάλισμα από τα λευκά βότσαλα της κοίτης και το μουρμουρητό που βγάζει το ποτάμι που κυλά αβίαστα τα δροσερά νερά του. Αφεθήκαμε για λίγο στην ομορφιά του φαραγγιού.
Συνεχίζουμε, οδοιπορούμε μέσα στο φαράγγι Ράμνο Μπόρ (Ίσιο Πεύκο) που οδηγεί στις πηγές του ρέματος του Αγίου Νικολάου, μια υπέροχη καταπράσινη τοποθεσία με μαγευτικές εικόνες πυκνής βλάστησης, ακόμα και τώρα που είναι Φθινόπωρο.
Αρμονικά συνδυασμένα βουνά, δένδρα, νερά συνθέτουν ένα τοπίο απαράμιλλης ομορφιάς. Η γαλήνη και ομορφιά αναδύονται μέσα και δίπλα από το ποτάμι, ανάσες καθαρού αέρα. Μπήκαμε στο φαράγγι μια άγρια βουνίσια ατμόσφαιρα μας υποδέχεται, μυρίζει βρεμένο ξύλο και φρέσκο δροσερό αέρα.
Οδοιπορούμε δίπλα στην κοίτη του ποταμού. Οδοιπορώντας ψηλότερα πεύκα και έλατα, το δάσος γεμάτο από αλεπούδες, λαγούς, σκίουρους και αγριογούρουνα. Αετοί και κόρακες, κοτσύφια και σπίνοι.
Ζωή πλούσια, καθαρή, ξένοιαστη. Κάποια πουλιά πετούν τρομαγμένα μακριά μας και άλλα μας ακολουθούν με την μελωδία τους. Αραιά και που πεταλούδες κάνουν την εμφάνιση τους. Μέρα ηλιόλουστη ζεστή, ανοιξιάτικη.
Τώρα οι αχτίδες του ήλιου μπερδεύονται με τα τραγούδια των πουλιών με τις δικές μας χαρούμενες φωνές. Αλήθεια, πώς να αποδώσεις με λόγια αυτά που αντικρίζουν τα μάτια σου.
Ένα πανέμορφο σκηνικό ξεπροβάλλει μπρος τα μάτια μας, νερά που τρέχουν από ψηλά και η παρθένα φύση που μας περιτριγυρίζει. Βρισκόμαστε στον καταρράκτη Κουνουπίτσα, δεν γνωρίζουμε από πού προήλθε η ονομασία του.
Μεσημέρι και ένα μωσαϊκό ανθρώπων κάθε ηλικίας από την γύρω περιοχή αλλά και μακρύτερα που έχει έρθει ως εδώ, απολαμβάνει στα υπαίθρια τραπεζάκια τον καφέ του και το μπάνιο του στον καταρράκτη και στην πισίνα.
Επιστροφή... τώρα βουλιάζω στο ζεστό νερό και αφήνω τον καταρράκτη να μου μαστιγώνει την πλάτη.
Ο καφές στην καφετέρια της πισίνας γίνεται απίστευτα νόστιμος, μας δίνει δυνάμεις για την συνέχεια.
Στον δρόμο της επιστροφής αναλογίζεσαι τις στιγμές που περάσαμε σε αυτό το πανέμορφο ποτάμι, ποτάμια υπάρχουν πολύ πριν εμφανισθεί ο άνθρωπος και που οφείλουμε να τα διατηρήσουμε παρθένα, πλημμυρισμένα από φωνές ζωντανών πλασμάτων παντού και πάντοτε.
Το βουητό των νερών που τρέχουν ασταμάτητα, αντηχεί ακόμη στα αυτιά μας άλλη μια μέρα πεζοπορίας μέσα στην πανέμορφη φύση πήρε τέλος.
Ζωή πλούσια, καθαρή, ξένοιαστη. Κάποια πουλιά πετούν τρομαγμένα μακριά μας και άλλα μας ακολουθούν με την μελωδία τους. Αραιά και που πεταλούδες κάνουν την εμφάνιση τους. Μέρα ηλιόλουστη ζεστή, ανοιξιάτικη.
Τώρα οι αχτίδες του ήλιου μπερδεύονται με τα τραγούδια των πουλιών με τις δικές μας χαρούμενες φωνές. Αλήθεια, πώς να αποδώσεις με λόγια αυτά που αντικρίζουν τα μάτια σου.
Ένα πανέμορφο σκηνικό ξεπροβάλλει μπρος τα μάτια μας, νερά που τρέχουν από ψηλά και η παρθένα φύση που μας περιτριγυρίζει. Βρισκόμαστε στον καταρράκτη Κουνουπίτσα, δεν γνωρίζουμε από πού προήλθε η ονομασία του.
Μεσημέρι και ένα μωσαϊκό ανθρώπων κάθε ηλικίας από την γύρω περιοχή αλλά και μακρύτερα που έχει έρθει ως εδώ, απολαμβάνει στα υπαίθρια τραπεζάκια τον καφέ του και το μπάνιο του στον καταρράκτη και στην πισίνα.
Επιστροφή... τώρα βουλιάζω στο ζεστό νερό και αφήνω τον καταρράκτη να μου μαστιγώνει την πλάτη.
Ο καφές στην καφετέρια της πισίνας γίνεται απίστευτα νόστιμος, μας δίνει δυνάμεις για την συνέχεια.
Στον δρόμο της επιστροφής αναλογίζεσαι τις στιγμές που περάσαμε σε αυτό το πανέμορφο ποτάμι, ποτάμια υπάρχουν πολύ πριν εμφανισθεί ο άνθρωπος και που οφείλουμε να τα διατηρήσουμε παρθένα, πλημμυρισμένα από φωνές ζωντανών πλασμάτων παντού και πάντοτε.
Το βουητό των νερών που τρέχουν ασταμάτητα, αντηχεί ακόμη στα αυτιά μας άλλη μια μέρα πεζοπορίας μέσα στην πανέμορφη φύση πήρε τέλος.
πηγή: http://www.veriotis.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου