Λίγες σκέψεις…

 

 

Αυτές τις μέρες, τις άγιες, τις μοναδικές σε πνευματική συγκέντρωση/ανάταση, με προβληματίζει πολύ, πώς θα πρέπει να εκφράζομαι, να παρατηρώ, να έχω άποψη και πώς θα ενεργώ χωρίς να διαταράσσεται η …εύθραυστη ηρεμία μου. Στην «επιφάνεια εργασίας» του νου έχουν μαζευτεί πολλά. Χίλια δυο πράγματα τριγυρνούν στο μυαλό μου που εμποδίζουν, με έναν πρωτόγνωρο σαδιστικό τρόπο, τη στοιχειώδη ηρεμία και τον υποτυπώδη γλυκασμό να κυριαρχήσουν στην έξαλλη καθημερινότητα αυτής της πασχαλινής (λέγε εμπορικής) περιόδου. Κοινωνικά καθήκοντα, εκκλησιαστικές υποχρεώσεις, οικογενειακές ανάγκες, υλικές ανάγκες, πνευματικές ανάγκες, όλα ανακατωμένα, συγχυσμένα και μπλεγμένα με τέτοιο τρόπο που να χρειάζεται μεγάλη δύναμη «άνωθεν» και προσωπική πάλη με πολλές θυσίες και κόστος για να μπουν σε μια τάξη. Παρατηρώ γύρω μου ότι μέσα στα βαθειά νοήματα του Γολγοθά και της Ανάστασης δυστυχώς κυριαρχεί, με τον πλέον παραστατικό τρόπο, το «φάγωμεν καί πίωμεν αύριον γάρ αποθνήσκομεν». Μέχρι να βρούμε την αρχή της επίλυσης όλων αυτών των καταστάσεων, ο χρόνος τρέχει τόσο γρήγορα και το τρένο φεύγει. Και εμείς μένουμε «χάσκοντας», ανίσχυροι, αδύναμοι, απογοητευμένοι κοιτάζοντας προς τα οπίσω σε κάτι κοπριές που συνηθίσαμε να εναγκαλιζόμαστε εδώ και χρόνια, από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Η πνευματική και κοινωνική συμπεριφορά μερικών ανθρώπων σε αυτή την περίοδο είναι πολύ δύσκολη με αποτέλεσμα πολλές φορές να μετατρέπεται από γλυκεία και δοτική σε όξινη και τοξική. Και διερωτάται κανείς τι πρέπει να γίνει; Υπάρχουν πολλές απόψεις Μια άποψη είναι ότι ο καλός χριστιανός ειδικά κατά τις μέρες αυτές κλείνει πόρτες και παράθυρα σε ό,τι τοξικό. Γίνεται απαθής σε όλες τις εξωγενείς παρεμβολές και ενδύεται την ανοχή, υπομονή, πραότητα και ταπεινότητα. Βλέπει, ακούει και δεν κριτικάρει, ούτε γνώμη έχει για το τι υπάρχει γύρω του, ούτε λαμβάνει θέση για το τι πρέπει να γίνει. Με λίγα λόγια ζει σε λασπωμένο περιβάλλον με κουνούπια και άλλα επιβλαβή έντομα που ενοχλούν και αυτός σιωπά. Διακινείται σε προβληματικές καταστάσεις για τις οποίες έχει γνώση και γνώμη που θα μπορούσαν να βοηθήσουν, αλλά αυτός σιωπά. Διαβλέπει κινδύνους και ζημιές επερχόμενες λόγω κακών υπολογισμών ή εσκεμμένων σχεδιασμών και αυτός σιωπά. 
Ανοχή, υπομονή, ελπίδα. Χάος στο μυαλό εκείνου που είναι άνθρωπος πνευματικός, νουνεχής και νομοταγής πολίτης αυτού του δύσμοιρου τόπου. Σκληρός ο αγώνας. Αδυσώπητη η πορεία που διάλεξε να περπατάει. Μα εδώ έγκειται η πνευματική μαγκιά. Όχι σε λεωφόρους και πλατείες αλλά σε δυσκολοδιάβατα στενά μονοπάτια. Αυτός είναι ο αγώνα, ο πραγματικός, ο προσωπικός.

 

Συμπερασματικά, ίσως η ηρεμία της ψυχής και η ισορροπία τού πνευματικού ανθρώπου δεν σημαίνουν αδιαφορία για την καθημερινότητα και τα προβλήματά της. Η ανοχή και η σιωπή δεν σημαίνουν υποταγή στα κακώς έχοντα. Η υπομονή δεν σημαίνει να κλείνουμε τα μάτια στις αδικίες, ενέργειες και έργα των παρανομούντων και ταραξιών της καθημερινότητας. Η διαμονή μας στον κόσμο με τα τόσα προβλήματα και τις τόσες τοξικές καταστάσεις που μας περισφίγγουν καθημερινώς, θα πρέπει να επιβάλλει την ανάγκη συνύπαρξης της πνευματικής ζωής με την επιμονή και τη συμβολή μας στην τήρηση των υφιστάμενων νόμων και τη διατήρηση μιας ευπρεπούς κοινωνικής ευταξίας που να διέπεται από ήθος, αρχές και αξίες.

Μια καλή ευκαιρία λοιπόν για αξιολόγηση της πνευματικής και κοινωνικής μας ικανότητας είναι το πώς θα περάσουμε αυτές τις μέρες του Πάσχα.

 

 

πηγή: https://yetos.wordpress.com/