Αυτό ήταν το ζουμί από όσα φέρεται να είπε φανερά οργισμένος ο πρόεδρος προς τους αντιπρόσωπους στη κατάμεστη συνέλευση. Αμέσως συμφώνησαν τα περισσότερα παρόντα μέλη και μόνο ένας, ο αντιδραστικός της παρέας, ψέλλισε: μα και εμείς τρώμε βελανίδια, αλλά η φωνή του χάθηκε μέσα στο θόρυβο των άλλων που υπερθεμάτιζαν την αφοριστική θέση του προέδρου. Και συνέχισε απτόητος ο πρόεδρος: από τη μια μας φωνάζουν όταν μπαίνουμε στα χωράφια τους και τους τρώμε τις καλλιέργειες από την άλλη όταν αυτοί άρχισαν στα καλά καθούμενα να ψάχνουν για τρούφες εμείς δεν μιλάμε. Ε, δεν γίνεται να τα θέλουν όλα δικά τους. Πρέπει να οργανωθούμε σύντροφοι και να τους απαντήσουμε σκληρά.
Αυτά και αλλά πολλά συνέβησαν ένα κρύο ανοιξιάτικο βράδυ σε μια κατάφυτη πλαγιά όπου μια παρέα από αγριογούρουνα μαζεύτηκε για να αποφασίσουν τις επόμενες κινήσεις τους ενόψει της τελευταίας μόδας στη διατροφή και της επέλασης των ανθρώπων στο κυνήγι της τρούφας.
Εδώ που τα λέμε ένα δίκιο το έχουν, αφού τα αγριογούρουνα εδώ και χιλιάδες χρόνια τρώνε τρούφες και οι άνθρωποι άρχισαν να τις χρησιμοποιούν λίγο στα αρχαία χρόνια και ευρέως μόλις τους τελευταίους αιώνες ξεκινώντας από τους γάλλους και μετά τους ιταλούς όπου φτάνουμε στη δεκαετία του ενενήντα και μέχρι σήμερα με τη τρούφα να αποτελεί τη νέα υστερία στη γαστρονομία των ανθρώπων.
Τα αγριογούρουνα στη μεσόγειο, εκτός από βελανίδια που είναι η βασική τους τροφή αρέσκονται πολύ και στα μανιτάρια τρούφες, γι’ αυτό και είναι οι καλύτεροι ανιχνευτές τρούφας, διαλέγοντας μόνο τις σωστά ώριμες τρούφες. Το πρόβλημα τους, εν αντιθέσει με τους σκύλους, είναι ότι δύσκολα εκπαιδεύονται να μη τρώνε τις τρούφες που βρίσκουν και καταστρέφουν με το σκάψιμο τους και μυκήλια που δεν έχουν αναπτυχθεί.
Η τρούφα είναι η καρποφορία υπόγειων μυκήτων, δηλαδή είναι ένα υπόγειο μανιτάρι που αναπτύσσεται συμβιωτικά στις ρίζες ορισμένων δέντρων. Ανήκουν στους ετερότροφους οργανισμούς, δηλ. δεν συνθέτουν μόνοι τους τις ουσίες που χρειάζονται αλλά τις παραλαμβάνουν από τις ρίζες των φυτών που προσκολλώνται και σε ανταπόδοση, γιατί αχάριστες δεν τις λες, διευκολύνουν τα φυτά να παραλάβουν θρεπτικά στοιχεία και νερό από το έδαφος.
Αυτά και αλλά πολλά συνέβησαν ένα κρύο ανοιξιάτικο βράδυ σε μια κατάφυτη πλαγιά όπου μια παρέα από αγριογούρουνα μαζεύτηκε για να αποφασίσουν τις επόμενες κινήσεις τους ενόψει της τελευταίας μόδας στη διατροφή και της επέλασης των ανθρώπων στο κυνήγι της τρούφας.
Εδώ που τα λέμε ένα δίκιο το έχουν, αφού τα αγριογούρουνα εδώ και χιλιάδες χρόνια τρώνε τρούφες και οι άνθρωποι άρχισαν να τις χρησιμοποιούν λίγο στα αρχαία χρόνια και ευρέως μόλις τους τελευταίους αιώνες ξεκινώντας από τους γάλλους και μετά τους ιταλούς όπου φτάνουμε στη δεκαετία του ενενήντα και μέχρι σήμερα με τη τρούφα να αποτελεί τη νέα υστερία στη γαστρονομία των ανθρώπων.
Τα αγριογούρουνα στη μεσόγειο, εκτός από βελανίδια που είναι η βασική τους τροφή αρέσκονται πολύ και στα μανιτάρια τρούφες, γι’ αυτό και είναι οι καλύτεροι ανιχνευτές τρούφας, διαλέγοντας μόνο τις σωστά ώριμες τρούφες. Το πρόβλημα τους, εν αντιθέσει με τους σκύλους, είναι ότι δύσκολα εκπαιδεύονται να μη τρώνε τις τρούφες που βρίσκουν και καταστρέφουν με το σκάψιμο τους και μυκήλια που δεν έχουν αναπτυχθεί.
Η τρούφα είναι η καρποφορία υπόγειων μυκήτων, δηλαδή είναι ένα υπόγειο μανιτάρι που αναπτύσσεται συμβιωτικά στις ρίζες ορισμένων δέντρων. Ανήκουν στους ετερότροφους οργανισμούς, δηλ. δεν συνθέτουν μόνοι τους τις ουσίες που χρειάζονται αλλά τις παραλαμβάνουν από τις ρίζες των φυτών που προσκολλώνται και σε ανταπόδοση, γιατί αχάριστες δεν τις λες, διευκολύνουν τα φυτά να παραλάβουν θρεπτικά στοιχεία και νερό από το έδαφος.
4 είδη τρούφας απαντώνται μέχρι στιγμής στην Ελλάδα και μια από αυτές είναι και η εικονιζόμενη: η ανοιξιάτικη τρούφα, το «Οίδημα του Μπορχ», tuber borchii. Η τρούφα αυτή σχηματίζεται τους ανοιξιάτικους μήνες, έχει σχήμα μικρής πατάτας, 2-3 cm και η σάρκα της είναι χρώματος κρεμ λευκού που στην ωρίμανση γίνεται πιο σκούρο με λευκές φλέβες. Οι τρούφες που βρήκα στο κτήμα μου, όπως φαίνονται και από τις φωτο, είναι σχεδόν υπερώριμες. Τι βρίσκουμε σε βάθος 2 με 5 εκατοστά στις ρίζες πουρναριού, βελανιδιάς κ.α. Δεν θεωρείται από τις πολύ ακριβές τρούφες, γύρω στα 250 ευρώ το κιλό, αλλά αυτή την περίοδο είναι η μοναδική τρούφα που αναπτύσσεται, οπότε αυτό την κάνει περιζήτητη στους σεφ και καταναλωτές που αδυνατούν τα φάνε το ρύζι, τα μακαρόνια και τα ψάρια τους χωρίς λίγη τρούφα.
Τις τρούφες τις βρήκα, σαν λαγωνικό που είμαι, μόνος μου. Καθάριζα το έδαφος στην άκρη του κτήματος, κοντά στο γκρεμό με πολλά πουρνάρια και ξαφνικά άρχισαν να βγαίνουν και τρούφες.
Έκοψα μια, μύριζε πολύ ωραία και προς στιγμήν σκέφτηκα να τις φτιάξω τρουφόλαδο. Διαβάζοντας όμως κάποια κείμενα, είδα ότι η οικιακή παρασκευή λαδιού με διάφορα βότανα και μανιτάρια, αν δεν τηρηθεί σωστά η διαδικασία παρασκευής τους, κυρίως οι συνθήκες υγιεινής, οι θερμοκρασίες και η οξύτητα, υπάρχει κίνδυνος για ανάπτυξη παθογόνων βακτηριδίων και μιλάμε για το Clostridium botulinum που προκαλεί την πολύ σοβαρή αλλαντίαση, οπότε είπα άστο καλύτερα.
πηγή: https://laspistasteria.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου