“Τι δουλειά έχεις εδώ κάτω; Πώς βρέθηκες δίπλα μου;”
“Ε, να, μια φωτογραφία μονάχα ήθελα και... μιλάς;;;”
“Όλα μιλάνε, δεν το ξέρεις; Τα ζώα, τα δέντρα, τα λουλούδια, τα πάντα είναι ζωντανά.”
“Πού πας;”
“Να, εκεί κάτω, στο σπίτι του Θεού πάω και θέλω να ξομολογηθώ, να πω πως βαδίζω αργά και γι’ αυτό άργησα.
Ξέρεις, πάνε μήνες που ξεκίνησα και ίσως περάσει κάμποσος καιρός ακόμα για να φτάσω. Μπορεί, πάλι, να μην τα καταφέρω, να με πατήσει κανένας άνθρωπος ή αυτοκίνητο, να με φάει κανένα ζλαπ, ποιος ξέρει; Τότε, λένε, ότι θα με πάρει κοντά του ο Κύριος, αφού αυτός γνωρίζει τις καρδιές και ξέρει πόσο πολύ θέλω να τον δω. Δίκιο δεν έχω; Τι λες;
Σκέφτηκα να κάτσω εδώ, κάποια στιγμή. Φοβήθηκα. Είπα πως και από δω μπορώ να δω την Ανάστασή Του. Στο κάτω κάτω έτσι δεν κάνετε και σεις, οι άνθρωποι; Πάτε στην Εκκλησία, ανάβετε κανένα κερί και Τον κοιτάτε από...απόσταση τον Χριστό, ενώ αυτός ήρθε κοντά σας, Θεός και έγινε άνθρωπος για σας. Κι όμως, δεν τον ζητάτε τέτοιον Θεό. Σας είναι απίστευτο να ταπεινώνεται. Δυνάστη θέλετε. Τι τυχεροί κι ευλογημένοι είστε και δεν το ξέρετε;
Μετά από λίγο το μετάνιωσα. Είπα ήμαρτον και ξεκίνησα ξανά. Έχω διηγήσεις από πάππου προς πάππο για κάτι προγόνους μου, που βρέθηκαν κάτω απ’ τον Σταυρό του και έζησαν θαυμαστά και μεγάλα γεγονότα. Σείστηκε η Γη όλη, βγήκαν απ’ το κέλυφός τους οι δικοί μου και κόντεψαν να μπουν οι άνθρωποι! Εμ βέβαια, αφού αυτοί Τον σταύρωσαν και η αλήθεια είναι πως συνεχίζουν να το κάνουν κάθε μέρα. Εμείς, τα πλάσματα χωρίς μυαλό, νου και σκέψη δρούμε με τις αισθήσεις μας, ξέρεις και με το ένστικτο. Να, οι κεραίες μου πιάνουν εδώ και καιρό το μήνυμα και ζητάω να το ζήσω από κοντά. Να ζήσω την ρωγμή στον θάνατο, την... ρωγμή του χρόνου και την Ανάσταση, αφού βαδίσω σαν από τάμα, αργά αργά προς τα εκεί.
Τέλος πάντων. Φεύγω, θα αργήσω κι άλλο...”
“Στάσου, περίμενε λιγάκι. Πώς ήξερες προς τα πού είναι το μέρος που είναι ο Χριστός;”
“Στον καθένα έρχεται αλλιώς το χαμπέρι. Άλλος το μαθαίνει απ’ τους γονείς ή τους παππούδες, άλλος από φίλο, ένας άλλος το βρίσκει μέσα από γεγονότα και εμπειρίες. Όλοι έχουν τον τρόπο τους και θέλουν τον χρόνο τους. Να, σαν τον ληστή, που λένε, αυτόν που ήταν στον διπλανό σταυρό και είπε “μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου”. Ήταν ο πρώτος που μπήκε στον Παράδεισο, τον... διέρρηξε!! Εγώ, όπως σου είπα πριν, έχω τις κεραίες μου ανοιχτές, φίλε. Εσύ έχεις μάτια και βλέπεις. Κοίτα μπροστά, αναζήτησε και να θυμάσαι...
Εκεί που κοιτάς, εκεί θα πας!
Καλό δρόμο να έχουμε, καλή αντάμωση και επειδή θα πας πριν από μένα πες Του πως βαδίζω, δεν στέκομαι”.
“Ε, να, μια φωτογραφία μονάχα ήθελα και... μιλάς;;;”
“Όλα μιλάνε, δεν το ξέρεις; Τα ζώα, τα δέντρα, τα λουλούδια, τα πάντα είναι ζωντανά.”
“Πού πας;”
“Να, εκεί κάτω, στο σπίτι του Θεού πάω και θέλω να ξομολογηθώ, να πω πως βαδίζω αργά και γι’ αυτό άργησα.
Ξέρεις, πάνε μήνες που ξεκίνησα και ίσως περάσει κάμποσος καιρός ακόμα για να φτάσω. Μπορεί, πάλι, να μην τα καταφέρω, να με πατήσει κανένας άνθρωπος ή αυτοκίνητο, να με φάει κανένα ζλαπ, ποιος ξέρει; Τότε, λένε, ότι θα με πάρει κοντά του ο Κύριος, αφού αυτός γνωρίζει τις καρδιές και ξέρει πόσο πολύ θέλω να τον δω. Δίκιο δεν έχω; Τι λες;
Σκέφτηκα να κάτσω εδώ, κάποια στιγμή. Φοβήθηκα. Είπα πως και από δω μπορώ να δω την Ανάστασή Του. Στο κάτω κάτω έτσι δεν κάνετε και σεις, οι άνθρωποι; Πάτε στην Εκκλησία, ανάβετε κανένα κερί και Τον κοιτάτε από...απόσταση τον Χριστό, ενώ αυτός ήρθε κοντά σας, Θεός και έγινε άνθρωπος για σας. Κι όμως, δεν τον ζητάτε τέτοιον Θεό. Σας είναι απίστευτο να ταπεινώνεται. Δυνάστη θέλετε. Τι τυχεροί κι ευλογημένοι είστε και δεν το ξέρετε;
Μετά από λίγο το μετάνιωσα. Είπα ήμαρτον και ξεκίνησα ξανά. Έχω διηγήσεις από πάππου προς πάππο για κάτι προγόνους μου, που βρέθηκαν κάτω απ’ τον Σταυρό του και έζησαν θαυμαστά και μεγάλα γεγονότα. Σείστηκε η Γη όλη, βγήκαν απ’ το κέλυφός τους οι δικοί μου και κόντεψαν να μπουν οι άνθρωποι! Εμ βέβαια, αφού αυτοί Τον σταύρωσαν και η αλήθεια είναι πως συνεχίζουν να το κάνουν κάθε μέρα. Εμείς, τα πλάσματα χωρίς μυαλό, νου και σκέψη δρούμε με τις αισθήσεις μας, ξέρεις και με το ένστικτο. Να, οι κεραίες μου πιάνουν εδώ και καιρό το μήνυμα και ζητάω να το ζήσω από κοντά. Να ζήσω την ρωγμή στον θάνατο, την... ρωγμή του χρόνου και την Ανάσταση, αφού βαδίσω σαν από τάμα, αργά αργά προς τα εκεί.
Τέλος πάντων. Φεύγω, θα αργήσω κι άλλο...”
“Στάσου, περίμενε λιγάκι. Πώς ήξερες προς τα πού είναι το μέρος που είναι ο Χριστός;”
“Στον καθένα έρχεται αλλιώς το χαμπέρι. Άλλος το μαθαίνει απ’ τους γονείς ή τους παππούδες, άλλος από φίλο, ένας άλλος το βρίσκει μέσα από γεγονότα και εμπειρίες. Όλοι έχουν τον τρόπο τους και θέλουν τον χρόνο τους. Να, σαν τον ληστή, που λένε, αυτόν που ήταν στον διπλανό σταυρό και είπε “μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου”. Ήταν ο πρώτος που μπήκε στον Παράδεισο, τον... διέρρηξε!! Εγώ, όπως σου είπα πριν, έχω τις κεραίες μου ανοιχτές, φίλε. Εσύ έχεις μάτια και βλέπεις. Κοίτα μπροστά, αναζήτησε και να θυμάσαι...
Εκεί που κοιτάς, εκεί θα πας!
Καλό δρόμο να έχουμε, καλή αντάμωση και επειδή θα πας πριν από μένα πες Του πως βαδίζω, δεν στέκομαι”.
-----------------------
Η φωτογραφία (και ο διάλογος) είναι απ’ τις 7 Μάη του 2016, κατεβαίνοντας για του χωριού την Εκκλησία.
Πιστεύω πως πρέπει να έχει φτάσει τώρα στον προορισμό του το...πιστό σαλιγκάρι.
Καμιά φορά, όταν σκύβεις χαμηλά, βλέπεις και ακούς πράγματα σπουδαία!
Μεγάλη Παρασκευή, 6 Απριλίου 2018
Πανοραμίξ...
Υπό τους ήχους του: https://www.youtube.com/watch?v=XNVSbhgYAQI .
πηγή: http://greveniotis.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου