Λίμνη Πολυφύτου. Aς ξεκινήσουμε!

του Ιάκωβου Βαΐζογλου

(μέλος του Α.Σ.Ε.Α.Κ.)

 

Η ερασιτεχνική και ειδικότερα η αθλητική αλιεία τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει μεγάλη άνθηση στα εσωτερικά ύδατα. Με τον όρο αθλητική αλιεία εννοούμε το ”catch and realease” που στα ελληνικά σημαίνει ”πιάνω και απελευθερώνω” που άρχισε να γίνετε θεσμός και στη θάλασσα. Ας μη μιλήσω όμως για τη θάλασσα μιας και το θέμα είναι η Λίμνη Πολυφύτου.

 

Η Λίμνη Πολυφύτου είναι τεχνητή και δημιουργήθηκε από τα νερά του ποταμού Αλιάκμονα. Έχει περισσότερα από δέκα είδη ψαριών που είναι εκμεταλεύσιμα εμπορικά. Θα σας μιλήσω όμως για τον Κυπρίνο (Common Carp) ή Γριβάδι και για το Ευρωπαϊκό Γατόψαρο (Wels Catfish) ή Γουλιανό, όπως τα γνωρίζουν οι περισσότεροι στην περιοχή μας. 

 

Αυτά είναι τα δύο είδη ψαριών που αποτελούν τον πόλο έλξης ερασιτεχνών αλιέων σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, κι αυτό επειδή είναι δύσκολα στο ψάρεμά τους. [Λόγω των διατροφικών τους συνηθειών, της πονηριάς τους (ένστικτο επιβίωσης) και της μάχης που δίνουν κατά τη διάρκεια του ψαρέματος]. Γι αυτούς τους λόγους είναι πολύ συνηθισμένο να παραμένουν οι αλιείς στη λίμνη για περισσότερες από μία ημέρες, συνδυάζοντας το ψάρεμα με την αναψυχή. Έτσι έχουν στηθεί ολόκληρες βιομηχανίες για τα δολώματα και τον εξοπλισμό των αθλητών. ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΞΕΚΙΝΑΕΙ Ο ΑΛΙΕΥΤΙΚΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ.

 

Τα οφέλη του τουρισμού είναι γνωστά σε όλους. Ολόκληρα χωριά και πόλεις βασίζονται στον τουρισμό. Τα νησιά της Ελλάδος ξεκινάν να δέχονται τουρίστες από τις αρχές της άνοιξης μέχρι τα τέλη του φθινοπώρου. Το καλύτερο με τον αλιευτικό τουρισμό είναι ότι δεν έχει εποχή, το ψάρεμα του Γριβαδιού και του Γουλιανού γίνετε όλο το χρόνο, χειμώνα καλοκαίρι. Το μόνο που χρειάζεται ο αθλητής είναι η πρόκληση από μεγάλα ψάρια και το ταξίδι για την περιπέτεια ξεκινάει.

 

Ενδεικτικά θα αναφέρω την λίμνη Rainbow (lac de Curton) στη Γαλλία όπου οι κυπρίνοι ξεπερνούν τα σαράντα κιλά. Για να πάρεις την άδεια που σου επιτρέπει να ψαρέψεις εκεί, πρέπει να προπληρώσεις ένα χρόνο πριν, λόγο της μικρής έκτασης και των λίγων θέσεων που έχει. Στον Rio Ebro στην Ισπανία όπου τα γατόψαρα ξεπερνούν τα εκατό κιλά, ο ερασιτέχνης καταβάλει το ποσό των 150 – 300 ευρώ την ημέρα για επινοικίαση οδηγού και βάρκας. Αν προσθέσουμε και το ξενοδοχείο και το καθημερινό φαγητό καταλαβαίνεται το τζίρο που μπορούν να κάνουν εκατό μόνο ερασιτέχνες ψαράδες. Αυτά τα έσοδα χάνονται καθημερινά από την ευρύτερη περιοχή της Λίμνης και μάλιστα σε περίοδο κρίσης. Αν αναλογιστούμε το μέγεθος τις Λίμνης, εκατό άτομα είναι πολύ λίγα σε σχέση με το μέγεθός της.

 

Σαν ερασιτέχνης αθλητής, σε συνεννόηση με τους Α.Σ.Ε.Α.Κ. και Α.Σ.Ε.Α.Π (PFC), προτείνω για αρχή την απελευθέρωση του κάμπινκ σε όλη τη Λίμνη όχι μόνο σε αλιείς αλλά και σε όλο τον κόσμο. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να κινήσουμε το ενδιαφέρον, σε αλιείς και όχι μόνο, από το εξωτερικό αλλά και από την Ελλάδα, να επισκεφτούν τη Λίμνη Πολυφύτου και με αφορμή το ψάρεμα και το καμπινκ να γνωρίσουν την ευρύτερη περιοχή της Λίμνης. Είναι μία αλυσιδωτή αντίδραση χωρίς κανένα οικονομικό κόστος για τους κατοίκους της περιοχής που μόνο κέρδος μπορούν να έχουν από τους επισκέπτες. Είναι πιστεύω μία απόφαση τοπικού χαρακτήρα των Δήμων της παραλίμνιας περιοχής και της Περιφέρειας της Δυτικής Μακεδονίας.

 

Το πρόβλημα που ίσως δημιουργηθεί είναι η καθαριότητα στο χώρο των κατασκηνωτών. Καθαριότητα για την οποία θα είναι υπεύθυνοι οι κατασκηνωτές, καθώς επίσης θα είναι υπεύθυνοι και για την αισθητική του χώρου.

 

Για την επιτήρηση αυτή, είναι διατεθειμένα να προσφερθούν οικειοθελώς, μιας και βρίσκονται καθημερινά στη Λίμνη, τα μέλη των Αθλητικών Αλιευτικών Συλλόγων Κοζάνης και Πτολεμαΐδας σε συνεργασία πάντοτε με τις τοπικές αρχές. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τοποθετηθούν κάδοι απορριμμάτων σε διάφορα κεντρικά σημεία περιμετρικά της Λίμνης.

 

Η Λίμνη Πολυφύτου θα πρέπει να είναι το επίκεντρο όλης της περιοχής. Από αρχαιοτάτων χρόνων όπου υπάρχει νερό υπάρχει και ανάπτυξη.


πηγή: http://www.kozan.gr/