Πριν μερικές μέρες είχα τη χαρά και το προνόμιο να βρεθώ στη Μαδρίτη της Ισπανίας όπου κάτι μαγικό συνέβη. Μικροί ψαράδες χαμηλής έντασης από εφτά χώρες του Ατλαντικού (Ηνωμένο Βασίλειο, Ιρλανδία, Ολλανδία, Βέλγιο, Ισπανία, Γαλλία και Πορτογαλία) συναντήθηκαν για να ανταλλάξουν εμπειρίες και καλές πρακτικές, να εντοπίσουν τις κοινές προκλήσεις τους και να βρουν λύσεις και κοινές δράσεις για ένα καλύτερο αύριο.
Για δεκαετίες, οι αλιείς χαμηλής έντασης δεν είχαν φωνή. Παρά το γεγονός ότι αποτελούν την πλειονότητα του αλιευτικού στόλου στηρίζοντας οικονομικά και τις τοπικές κοινωνίες, έχουν το μικρότερο μερίδιο ευθύνης γι' αυτό που συμβαίνει στις θάλασσές μας. Παραγκωνίστηκαν για πολλά χρόνια χωρίς καμία πρόσβαση στις αποφάσεις των πολιτικών που επηρέαζαν άμεσα τη ζωή τους. Και για πολύ καιρό, η κατάσταση δεν φαινόταν να μπορεί να αλλάξει. Πώς να ενώσεις και να ενεργοποιήσεις άλλωστε χιλιάδες μοναχικούς ανθρώπους που έχουν γίνει ένα με τη θάλασσα και παλεύουν καθημερινά με τα κύματα για να ψαρέψουν; Και πώς να τους βάλεις να ασχοληθούν με τις πολιτικές και τα λόμπυ;
Πριν τρία χρόνια αυτό φάνταζε σχεδόν αδύνατο. Ποιος είπε όμως πως με λίγη θέληση και όραμα, ακόμη και τα πιο τρελά όνειρα δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα;
Το όνειρο αυτό ήρθε να το κάνει πραγματικότητα η νεοσύστατη Ευρωπαϊκή οργάνωση των ψαράδων χαμηλής έντασης, LIFE (Low Impact Fishers of Europe), η οποία θέλει να ενώσει τις φωνές των μικρών ψαράδων από όλες τις γωνιές της Ευρώπης στοχεύοντας να αλλάξει έτσι το μέλλον της αλιείας και, μέσω αυτού, το μέλλον των θαλασσών. Ωστόσο, χωρίς την ενεργοποίηση της αλιευτικής κοινότητας στην περιοχή, η LIFE δεν μπορεί να κάνει πολλά για τον Ατλαντικό.
Ο Ατλαντικός είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος ωκεανός της γης και καλύπτει το ένα πέμπτο της επιφάνειάς της. Δεν είναι έκπληξη λοιπόν ότι αποτελεί πηγή ζωής και οικονομικής δραστηριότητας για χιλιάδες ανθρώπους των χωρών που τον περικλείουν για αιώνες. Αποτελείται από τα πιο πολυσύχναστα αλιευτικά πεδία της Ευρώπης τα οποία, όπως ο θρυλικός Άτλας κουβαλούσε τον Ουρανό στην πλάτη του, έτσι κι αυτά κουβαλούν εδώ και δεκαετίες μια επώδυνη ευθύνη: να ικανοποιήσουν την αχόρταγη όρεξη των βιομηχανικών στόλων για όλο και περισσότερο κέρδος. Αυτό δυστυχώς οδηγεί στην υπεραλίευση, τον αποδεκατισμό πολλών ιχθυοπληθυσμών, την καταστροφή του θαλάσσιου πλούτου και την εξαθλίωση χιλιάδων μικρών ψαράδων χαμηλής έντασης.
Ο Ατλαντικός Ωκεανός για να συνεχίσει να τροφοδοτεί αυτούς τους ανθρώπους και τις τοπικές κοινωνίες που εκπροσωπούν, χρειάζεται υγιείς πληθυσμούς ψαριών και αλιείς που ψαρεύουν με υπεύθυνο, βιώσιμο τρόπο και δεν κυνηγούν το γρήγορο κέρδος. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, δεν υπάρχει πια χώρος στον τεράστιο αυτό ωκεανό για βιομηχανικές, καταστρεπτικές αλιευτικές πρακτικές.
Για αυτό και οι μέρες που πέρασα στην Ισπανία ήταν για μένα πηγή έμπνευσης κι ελπίδας. Άκουσα θετικά παραδείγματα από ψαράδες οι οποίοι ορθώνουν το ανάστημά τους στη χώρα τους και δρουν είτε σε πολιτικό επίπεδο είτε σε τοπικό επίπεδο, παίρνοντας πρωτοβουλίες για να ανοίξουν την πρόσβασή τους στην αγορά και να έρθουν πιο κοντά στους καταναλωτές.
Είναι συγκινητικό να συμμετέχεις σε πρωτοβουλίες όπως αυτή που αλλάζουν την ιστορία και τη ροή των πραγμάτων. Όλα αυτά μου δίνουν την ελπίδα ότι δεν πρόκειται απλά για μια ιδέα, αλλά για ένα κίνημα που γίνεται πράξη. Από τα παγωμένα νερά της Βαλτικής λοιπόν, όπου έγινε αντίστοιχη ημερίδα τον περασμένο Αύγουστο, μέχρι τα πιο ζεστά νερά της Μεσογείου όπου θα γίνει η τρίτη και τελευταία για αυτή τη χρονιά συνάντηση, στην Αθήνα. Η επικείμενη συνάντηση θα αποτελέσει μια μεγάλη ευκαιρία για τους Έλληνες μικρούς ψαράδες να συνειδητοποιήσουν ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι κοινά και πως η λύση τους δεν είναι ανέφικτη. Αρκεί να το πιστέψουν και να παλέψουν μαζί για την προστασία του ελληνικού φυσικού μας πλούτου.
πηγή: http://www.greenpeace.org/
πηγή: http://www.greenpeace.org/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου