Το επιβλητικό βουνό της Όχης με τα 1.399 μέτρα του, δεσπόζει στην περιοχή παίζοντας σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση και την προστασία της. Ξερό, άγριο και ανεμοδαρμένο στο νότιο τμήμα του θυμίζει Κυκλάδες. Κατάφυτο, δασωμένο και με πολύ νερό στο βόρειο τμήμα μοιάζει έντονα στο μαγευτικό Πήλιο. Για να περάσει κάποιος αυτό το βουνό ο πιο ασφαλής και σύντομος τρόπος ακόμα και μετά τα μισά του εικοστού αιώνα, πριν ανοιχτούν δρόμοι στη γύρω περιοχή, ήταν ένα φαράγγι στη βορεινή πλευρά του βουνού, το Φαράγγι του Δημοσάρη. Στις μέρες μας ένα τμήμα του χρησιμοποιείται ακόμα από ντόπιους κτηνοτρόφους ενώ παράλληλα αποτελεί πόλο έλξης για ψαγμένους περιπατητές από όλη την Ευρώπη.
Πώς Πάμε ως εκεί;
Ξεκινώντας από Αττική πηγαίνουμε στο λιμάνι της Ραφήνας ή της Αγίας Μαρίνας και παίρνουμε το Ferry για τα λιμάνια του Μαρμαρίου (ταξίδι μιας ώρας) ή των Νέων Στύρων (ταξίδι 45 λεπτών) αντίστοιχα. Το δρομολόγιο Νέα Στύρα - Κάρυστος διαρκεί γύρω στα 40 λεπτά ενώ από το Μαρμάρι στην Κάρυστο χρειάζεστε γύρω στα 10 λεπτά.
Αν έρχεστε από Χαλκίδα, το ταξίδι για Κάρυστο διαρκεί περίπου 2 ώρες. H αρχή του μονοπατιού είναι 12χλμ βόρεια της Καρύστου, εκ των οποίων τα μισά είναι βατός χωματόδρομος. Η διαδρομή είναι περίπου μιας ώρας. To μονοπάτι είναι περίπου 10 χιλιόμετρα, ξεκινά από το Πετροκάναλο στα 950 μέτρα υψόμετρο και καταλήγει στην παραλία Καλλιανών. Η επιστροφή στην Κάρυστο γίνεται μέσω του οδικού δικτύου και απαιτείται άλλη μία ώρα οδήγησης περίπου.
Αν έρχεστε από Χαλκίδα, το ταξίδι για Κάρυστο διαρκεί περίπου 2 ώρες. H αρχή του μονοπατιού είναι 12χλμ βόρεια της Καρύστου, εκ των οποίων τα μισά είναι βατός χωματόδρομος. Η διαδρομή είναι περίπου μιας ώρας. To μονοπάτι είναι περίπου 10 χιλιόμετρα, ξεκινά από το Πετροκάναλο στα 950 μέτρα υψόμετρο και καταλήγει στην παραλία Καλλιανών. Η επιστροφή στην Κάρυστο γίνεται μέσω του οδικού δικτύου και απαιτείται άλλη μία ώρα οδήγησης περίπου.
Η Διαδρομή
Στο πρώτο κομμάτι έχουν τοποθετηθεί πλατιά πέτρινα σκαλιά που κάνουν την κατάβαση πιο εύκολη ενώ μπαίνοντας μες την χαράδρα ο καιρός αμέσως γλυκαίνει κάνοντας σαφές το λόγο για τον οποίο χρησιμοποιούσαν αυτή την οδό. Μπορεί ο αέρας να λυσσομανά παντού αλλά το μονοπάτι στο φαράγγι παραμένει ασφαλές πέρασμα.
Λίγο αργότερα συναντά κανείς το ποτάμι που δίνει κυριολεκτικά έναν άλλο τόνο στη βόλτα του. Ο ήχος των τρεχούμενων νερών σε συνδυασμό με το κελάηδισμα των πουλιών κάνουν τις στιγμές εξαιρετικά χαλαρές και γαλήνιες. Κοιτώντας γύρω οι καταπράσινες πλαγιές γεμίζει όλο το οπτικό σας πεδίο, κρύβοντας ακόμη και τον ουρανό. Μπορείτε να ολοκληρώσετε την πορεία σε περίπου τέσσερις ώρες αλλά σίγουρα αξίζει καλύτερα να μήν βιαστείτε. Φωτογραφίστε, Αναπνεύστε, Μυρίστε, Παρατηρείστε, Χαλαρώστε όσο περισσότερο σας παίρνει. Ζώα, Ήχοι, Φυτά, Νερά, Χρώματα σε αρμονία σε ταξιδεύουν...
Στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής το χωριό των Λενοσαίων. Χτισμένο στον παράδεισο, αλλά ερημωμένο, με τους κατοίκους του να χουν μετακομίσει στις πόλεις. Μισογκρεμισμένα σπίτια, άδεια λιθόστρωτα σοκάκια και μόνο δύο άνθρωποι να ακούγονται σε ολόκληρο χωριό. Σήμερα στους Λενοσσαίους φτάνει το χωμάτινο οδικό δίκτυο και αυτό δίνει στο χωριό ανάσες ζωής. Ενθαρρυντικό είναι πως κάθε χρόνο οι φυσιολάτρες και οι πεζοπόροι που επισκέπτονται το φαράγγι αυξάνονται συνεχώς και ιδιαίτερα την καλοκαιρινή περίοδο. Δεν υπάρχουν πολλά μέρη άλλωστε, που να μπορούν να το ανταγωνιστούν, να σε ταξιδεύουν τόσο βαθιά στο παρελθόν και παράλληλα να σου επιτρέπουν να τελειώσεις την πεζοπορία με βουτιά στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου.
Στο πρώτο κομμάτι έχουν τοποθετηθεί πλατιά πέτρινα σκαλιά που κάνουν την κατάβαση πιο εύκολη ενώ μπαίνοντας μες την χαράδρα ο καιρός αμέσως γλυκαίνει κάνοντας σαφές το λόγο για τον οποίο χρησιμοποιούσαν αυτή την οδό. Μπορεί ο αέρας να λυσσομανά παντού αλλά το μονοπάτι στο φαράγγι παραμένει ασφαλές πέρασμα.
Λίγο αργότερα συναντά κανείς το ποτάμι που δίνει κυριολεκτικά έναν άλλο τόνο στη βόλτα του. Ο ήχος των τρεχούμενων νερών σε συνδυασμό με το κελάηδισμα των πουλιών κάνουν τις στιγμές εξαιρετικά χαλαρές και γαλήνιες. Κοιτώντας γύρω οι καταπράσινες πλαγιές γεμίζει όλο το οπτικό σας πεδίο, κρύβοντας ακόμη και τον ουρανό. Μπορείτε να ολοκληρώσετε την πορεία σε περίπου τέσσερις ώρες αλλά σίγουρα αξίζει καλύτερα να μήν βιαστείτε. Φωτογραφίστε, Αναπνεύστε, Μυρίστε, Παρατηρείστε, Χαλαρώστε όσο περισσότερο σας παίρνει. Ζώα, Ήχοι, Φυτά, Νερά, Χρώματα σε αρμονία σε ταξιδεύουν...
Στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής το χωριό των Λενοσαίων. Χτισμένο στον παράδεισο, αλλά ερημωμένο, με τους κατοίκους του να χουν μετακομίσει στις πόλεις. Μισογκρεμισμένα σπίτια, άδεια λιθόστρωτα σοκάκια και μόνο δύο άνθρωποι να ακούγονται σε ολόκληρο χωριό. Σήμερα στους Λενοσσαίους φτάνει το χωμάτινο οδικό δίκτυο και αυτό δίνει στο χωριό ανάσες ζωής. Ενθαρρυντικό είναι πως κάθε χρόνο οι φυσιολάτρες και οι πεζοπόροι που επισκέπτονται το φαράγγι αυξάνονται συνεχώς και ιδιαίτερα την καλοκαιρινή περίοδο. Δεν υπάρχουν πολλά μέρη άλλωστε, που να μπορούν να το ανταγωνιστούν, να σε ταξιδεύουν τόσο βαθιά στο παρελθόν και παράλληλα να σου επιτρέπουν να τελειώσεις την πεζοπορία με βουτιά στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου.
Ιστορικά
Για χιλιάδες χρόνια το μονοπάτι του φαραγγιού αποτελούσε έναν από τους κυριότερους και πιο ασφαλείς διαδρόμους επικοινωνίας της νότιας Εύβοιας, συνδέοντας την πλευρά του Αιγαίου με τον Καβοντόρο και την Κάρυστο. Το όνομα Δημοσάρης είναι βυζαντινό τοπωνύμιο και σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή προέρχεται από το Δημοσάριος που σημαίνει αυτός που εκμεταλλεύεται δημόσιο κτήμα. Βάση των μελετητών, το λιθόστρωτο είναι μεσαιωνικό ή και πιο παλιό, και εξυπηρετούσε πιθανότατα ακόμα και το μεταλλορυχικό κέντρο που λέγεται ότι υπήρχε στην περιοχή κατά την αρχαϊκή και κλασική περίοδο(800 π.Χ.-323 π.Χ.). Κατά μήκος του φαραγγιού υπάρχει το χωριό Λενοσσαίοι με την κατασκευή της εκκλησίας του (Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου) να χρονολογείται μεταξύ των ετών 1275 και 1285. Τις τελευταίες δεκαετίες, γνωρίζει την εγκατάλειψη, έχοντας στην απογραφή του 2001 είκοσι επτά κατοίκους ενώ σύμφωνα με τους ντόπιους σήμερα κατοικούν μόλις τρεις οικογένειες. Παλαιότερα ήταν κέντρο συνάντησης κατά την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου με μεγάλο πανηγύρι και κάθε είδους συναλλαγές όπως προσλήψεις τσομπάνηδων και αγοροπωλησίες-ενοικιάσεις κτημάτων.
Για χιλιάδες χρόνια το μονοπάτι του φαραγγιού αποτελούσε έναν από τους κυριότερους και πιο ασφαλείς διαδρόμους επικοινωνίας της νότιας Εύβοιας, συνδέοντας την πλευρά του Αιγαίου με τον Καβοντόρο και την Κάρυστο. Το όνομα Δημοσάρης είναι βυζαντινό τοπωνύμιο και σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή προέρχεται από το Δημοσάριος που σημαίνει αυτός που εκμεταλλεύεται δημόσιο κτήμα. Βάση των μελετητών, το λιθόστρωτο είναι μεσαιωνικό ή και πιο παλιό, και εξυπηρετούσε πιθανότατα ακόμα και το μεταλλορυχικό κέντρο που λέγεται ότι υπήρχε στην περιοχή κατά την αρχαϊκή και κλασική περίοδο(800 π.Χ.-323 π.Χ.). Κατά μήκος του φαραγγιού υπάρχει το χωριό Λενοσσαίοι με την κατασκευή της εκκλησίας του (Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου) να χρονολογείται μεταξύ των ετών 1275 και 1285. Τις τελευταίες δεκαετίες, γνωρίζει την εγκατάλειψη, έχοντας στην απογραφή του 2001 είκοσι επτά κατοίκους ενώ σύμφωνα με τους ντόπιους σήμερα κατοικούν μόλις τρεις οικογένειες. Παλαιότερα ήταν κέντρο συνάντησης κατά την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου με μεγάλο πανηγύρι και κάθε είδους συναλλαγές όπως προσλήψεις τσομπάνηδων και αγοροπωλησίες-ενοικιάσεις κτημάτων.
Χλωρίδα - Πανίδα
Το φαράγγι διαθέτει πλούσια δασική και θαμνώδη βλάστηση. Χαρακτηριστικές είναι οι υπεραιωνόβιες καστανιές που αποτελούν μέρος του Καστανολόγγου, Στις όχθες του ποταμιού σχηματίζεται δάσος πλατανιών ενώ ψηλά στο βουνό μπορείτε να αντικρίσετε ίταμους, και δρύες. Σε μεγάλο υψόμετρο ο πιο χαρακτηριστικός θάμνος είναι το ρείκι με τα μωβ και ροζ ανθάκια, ενώ χαμηλότερα κοντά στο νερό οι φτέρες κάνουν αισθητή την παρουσία τους.
Τώρα όσο έχει να κάνει με τα ζωάκια που μπορεί να ακούσεις ή να συναντήσεις υπάρχει μεγάλη ποικιλία.O εντυπωσιακότατος Νεροκότσυφας και ο Μπούφος υπάρχουν αλλά δύσκολα τα βλέπεις. Ψηλά, στην περιοχή πετάει ο φιδαετός, η γερακίνα, ξεφτέρια και πολλά άλλα μεταναστευτικά πουλιά ενώ μέσα στο δάσος ακούγονται πολλά ωδικά πτηνά όπως το αηδόνι, η παπαδίτσα, ο κότσυφας και το σιρλοτσίχλονο. Πλούσιο και σε ερπετά, το φαράγγι με αρκετά είδη φιδιών όπως η σαΐτα, ο λαφίτης, η δεντρογαλιά και η οχιά ενώ αν είστε λιγο τυχεροί, μπορεί να δείτε κοντά στα νερά σαλαμάνδρες (αμφίβιο με κίτρινο και μαύρο χρώμα). Λέγεται για την περιοχή ότι λόγω των άγριων χαρακτηριστικών πως ήταν η τελευταία σε νησί της μεσογείου που είχε πληθυσμό λύκων. Σήμερα η πανίδα της περιοχής έχει και μικρού μεγέθους θηλαστικά όπως αλεπούδες, κουνάβια, νυφίτσες αλλά και πολλά είδη τρωκτικών. O λαγός δυστυχώς απειλείται λόγω του παράνομου κυνηγιού.
Το φαράγγι διαθέτει πλούσια δασική και θαμνώδη βλάστηση. Χαρακτηριστικές είναι οι υπεραιωνόβιες καστανιές που αποτελούν μέρος του Καστανολόγγου, Στις όχθες του ποταμιού σχηματίζεται δάσος πλατανιών ενώ ψηλά στο βουνό μπορείτε να αντικρίσετε ίταμους, και δρύες. Σε μεγάλο υψόμετρο ο πιο χαρακτηριστικός θάμνος είναι το ρείκι με τα μωβ και ροζ ανθάκια, ενώ χαμηλότερα κοντά στο νερό οι φτέρες κάνουν αισθητή την παρουσία τους.
Τώρα όσο έχει να κάνει με τα ζωάκια που μπορεί να ακούσεις ή να συναντήσεις υπάρχει μεγάλη ποικιλία.O εντυπωσιακότατος Νεροκότσυφας και ο Μπούφος υπάρχουν αλλά δύσκολα τα βλέπεις. Ψηλά, στην περιοχή πετάει ο φιδαετός, η γερακίνα, ξεφτέρια και πολλά άλλα μεταναστευτικά πουλιά ενώ μέσα στο δάσος ακούγονται πολλά ωδικά πτηνά όπως το αηδόνι, η παπαδίτσα, ο κότσυφας και το σιρλοτσίχλονο. Πλούσιο και σε ερπετά, το φαράγγι με αρκετά είδη φιδιών όπως η σαΐτα, ο λαφίτης, η δεντρογαλιά και η οχιά ενώ αν είστε λιγο τυχεροί, μπορεί να δείτε κοντά στα νερά σαλαμάνδρες (αμφίβιο με κίτρινο και μαύρο χρώμα). Λέγεται για την περιοχή ότι λόγω των άγριων χαρακτηριστικών πως ήταν η τελευταία σε νησί της μεσογείου που είχε πληθυσμό λύκων. Σήμερα η πανίδα της περιοχής έχει και μικρού μεγέθους θηλαστικά όπως αλεπούδες, κουνάβια, νυφίτσες αλλά και πολλά είδη τρωκτικών. O λαγός δυστυχώς απειλείται λόγω του παράνομου κυνηγιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου