Ανταπόκριση από το πεδίο. Η ιστορία πίσω από μια πτήση

Ανταποκριτής: Δημήτρης Βαβύλης, Ερευνητής Πεδίου

Περιοχή Μετεώρων, Πρόγραμμα LIFE "ΖΩΗ για τον Ασπροπάρη"

Το ξυπνητήρι χτυπά στις 5:30. Πίνω στα γρήγορα δυο τζούρες καφέ, αρπάζω τηλεσκόπιο και φωτογραφική μηχανή και βγαίνω από το σπίτι. Πρώτη στάση στην αυλή για να καλημερίσω και να πάρω μαζί μου τον αγαπητό συνεργάτη Κούκι. Σήμερα δεν είναι ημέρα δουλειάς γι’ αυτόν αλλά τον παίρνω μαζί για παρέα αλλά και για να μην σηκώσει τη γειτονιά στο πόδι με τα γαυγίσματά του (πράγμα που συνηθίζει να κάνει αν φύγω χωρίς αυτόν!).

Σιγά-σιγά παίρνουμε τον δρόμο για τα «κρυφά» Μετέωρα. Η ανατολή του ήλιου μας πετυχαίνει περίπου στο ύψος της ταΐστρας. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά, αλλά είναι ακόμα πολύ νωρίς για κάποιο «πρωινό πουλί». Η «αποστολή» μας σήμερα είναι σχετικά απλή αλλά και συνάμα… αγχωτική. Την προηγούμενη Πέμπτη ο νεοσσός του μοναδικού ζευγαριού Ασπροπάρηδων της περιοχής άφησε τη φωλιά. Για άλλη μία χρονιά δεν ήμουν μάρτυρας αυτής της μαγικής στιγμής του «άλματος πίστης» της πρώτης πτήσης. Οπότε μου αρκεί να φαντάζομαι αυτήν την πρώτη άτσαλη πτήση που κατέληξε σε ένα πλάτωμα κάτω από τη φωλιά. Το νεαρό πουλί είχε μείνει καθηλωμένο σε εκείνο το πλάτωμα για δύο ημέρες και οι γονείς του το τάιζαν εκεί, ενώ το ίδιο έκανε χοροπηδητά πετάγματα, πάντα όμως στον συγκεκριμένο περιορισμένο χώρο. Σήμερα, ήλπιζα να το δω να πετά κανονικά, ακολουθώντας τους γονείς του.

Φτάνουμε με τον Κούκι στο σημείο θέας, τόσο για τη φωλιά όσο και για το πλάτωμα. Στήνω το τηλεσκόπιο, τσεκάρω το πλάτωμα, τη φωλιά, σκανάρω όλο τον βράχο αλλά τίποτα! Ούτε ίχνος τόσο του μικρού, όσο και των ενήλικων πουλιών... Το μυαλό μου πάει κατευθείαν στο κακό. Μπαίνω κατευθείαν στο αυτοκίνητο, ώστε να μπορέσω να δω τον βράχο από άλλη οπτική γωνία, ελπίζοντας ότι γρήγορα θα εντοπίσω όλη την οικογένεια. Φτάνοντας στο επόμενο σημείο θέας και ενώ δεν βλέπω κανένα πουλί το αυτοκίνητο μου βρίσκει με δύναμη σε μια πέτρα! Κοιτάω από κάτω και βλέπω το λάδι να τρέχει «ποτάμι» από το σπασμένο πλέον κάρτερ… Αφήνω το αυτοκίνητο όπως είναι και τρέχω να φτάσω στη βάση της φωλιάς, περιμένοντας να βρω νεκρό τον νεοσσό. Όμως η πραγματικότητα με «προλαβαίνει» και αντικρύζω με χαρά τον νεοσσό να έχει επιστρέψει «περήφανος» στη φωλιά και να με κοιτά όλο περιέργεια. Φεύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ για να μην τον ενοχλήσω. Στο μυαλό μου από τη μία συνεχίζω να φαντάζομαι τις πρώτες πτήσεις του μικρού και από την άλλη σκέφτομαι τις συνέπειες του σπασμένου κάρτερ.

Γυρίζω στο αυτοκίνητο, τσεκάρω τα λάδια που δεν υπήρχαν πλέον μέσα στην μηχανή… Παραδόξως ήρεμος, βγάζω τον Κούκι να τρέξει στο λιβάδι που απλώνεται μπροστά μου, ακουμπάω την πλάτη μου στον κροκαλοπαγή βράχο και καλώ την οδική βοήθεια. Αφού κατάφερα να τους δώσω να καταλάβουν που βρίσκομαι, αρχίζω να χαζεύω τα Βραχοχελίδονα που πετούσαν από πάνω μου. Άξαφνα, τη θέα μου «κρύβει» το ζευγάρι των Ασπροπάρηδων, που αφού με «τσεκάρουν» παίρνουν ύψος με κατεύθυνση προς την ταΐστρα. Για ακόμη μία φορά δεν είδα το μικρό να πετάει…

Περνάει η ώρα, φτάνει και η οδική βοήθεια. Φορτώνουμε το αμάξι και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής. Αφού έχουμε διανύσει αρκετά χιλιόμετρα, βλέπω στα δεξιά μου μια μαύρη σιλουέτα με χρυσά μπαλώματα στους «ώμους» να πετάει πάνω από το δάσος. Επιτέλους ήρθε εκείνη η μαγική στιγμή που είδα τον νεοσσό, που τον γνωρίζω από τότε που ήταν στο αβγό, να πετάει περήφανος στον ουρανό τον Μετεώρων! Ο πρώτος που τα κατάφερε από το 2013! Ένα ρίγος συγκίνησης με διαπερνά. Γι’ αυτήν τη στιγμή άλλωστε πασχίζουμε. Χαρούμενος και με ένα πλατύ χαμόγελο παίρνω και πάλι τον δρόμο, αυτή τη φορά για το συνεργείο…

πηγή: http://www.ornithologiki.gr/