«Γιατί φτιάχτηκε η Φάρμα Δοξάτου» ή πώς θα έπρεπε να είναι η γεωργία στην Ελλάδα!

Καλώς ήλθατε στην Φάρμα Δοξάτου. Είμαι ο Τάσος Καρκαντζέλης, Μηχανικός, σύμβουλος και στέλεχος για 18 χρόνια στον χώρο του τροφίμου.

 

Πίσω μου είναι 400 στρέμματα όμοια με το 80% της αγροτικής γης της Ελλάδος. Μικροί κλήροι, εγκαταλελειμμένα λιβάδια, διαβρωμένες πλαγιές. Κάπως έτσι ήταν και το καπνοχώραφο με το οποίο σπούδασαν οι αδερφές μου.

 

Ήμουν 12 χρονών όταν παρατήσαμε τα καπνά κι ορκίστηκα να διαβάσω όσο χρειάζεται αλλά να μην ξαναπατήσω χώμα. Ακόμη και το οχτάωρο στην μπετονιέρα με τον πατέρα μου, μου φαινόταν διακοπές, μπροστά στις ατελείωτες ώρες του καπνού.

 

Και δυστυχώς σαν και μένα σκέφτονταν όλος ο αγροτικός πληθυσμός της εποχής. Οπότε με την πρώτη ευκαιρία φεύγαν μετανάστες στο εξωτερικό ή στα αστικά κέντρα όταν το 80 άρχισαν οι μαζικοί διορισμοί.

 

Και έτσι η γεωργία μας έχασε τον σημαντικότερο πόρο της. Τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να την εξελίξουν. Για ΠΟΛΛΑ χρόνια αγρότης δεν γινόσουν από επιλογή. «Καταντούσες», όταν δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα άλλο.

 

Και μετά ήρθαν οι επιδοτήσεις και η εκμηχάνιση. Δεν είχε πλέον σημασία τι παρήγαγες, αλλά να δείχνεις ότι καλλιεργείς για να δικαιούσαι την επιδότηση.

 

Δεν είχε σημασία που οι επιδοτήσεις προέβλεπαν και μια τεράστια σειρά θεσμικών αλλαγών στην γεωργία, που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν από ένα υπουργείο επιδοτήσεων. Το πελατειακό μας σύστημα «μοίραζε φράγκα» κι έπαιρνε ψηφαλάκια. Όλοι ήταν ικανοποιημένοι κι η ύπαιθρος έδειχνε ζωντανή.

 

 

Όλα αυτά τα χρόνια ταξιδεύοντας συνεχώς στην Ευρώπη, έβλεπα τις τεράστιες αλλαγές που είχαν κάνει και προσπαθούσα να πείσω τα ξαδέφια μου, ότι υπήρχε κι άλλος τρόπος να αξιοποιήσουν πολύ πιο αποδοτικά το οτι είχαμε 4 μήνες παραπάνω ήλιο απ’ όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Αλλά οι γεωπόνοι - έμποροι είχαν άλλη άποψη. Προτιμούσαν να πλουτίζουν από γερμανικά μηχανήματα, αραβικά πετρέλαια, τούρκικα λιπάσματα και Βούλγαρους εργάτες.

 

Εγώ πλέον σαν ιδιοκτήτης έπαιρνα 120 € ενοίκιο κι ο αγρότης που τα δούλευε στάρια. έπαιρνε άλλα 120 € από την επιδότηση. Τα έξοδά από την παραγωγή του σταριού (ενοίκια, πετρέλαιο, σπόροι, θεριστικά) ίσα ίσα που καλύπτονταν από τα έσοδα.

 

Και μετά ήρθε η κρίση. Κι αρχίσαμε δειλά δειλά να συζητάμε για 1,5 εκατομμυριο κόσμο που πρέπει να φύγει από τις πόλεις. Για να πάνε πού; Στα εγκαταλειμμένα χωριά τους; Και να κάνουν τι; Να δουλέψουν τα ακόμη πιο εγκαταλειμμένα χωράφια τους, με τον τρόπο που ανάγκασε τους γονείς τους να τα εγκαταλείψουν;

 

Τεχνογνωσία δεν υπήρχε, καθώς επί 50 χρόνια τα πανεπιστήμια μας βγάζουν υποψήφιους Δ/Υ, που τους ενδιέφερε το δημοκρατικό 5 για να πάρουν το «χαρτί». Υποδομές και μηχανισμοί αγοράς και παραγωγής, δεν υπήρχαν καθώς όλοι κοιτούσαν μόνο την «επιδότηση».

 

Και φυσικά δεν υπήρχε καμιά θέληση από τους αστούς ν’ αλλάξουν οτιδήποτε. Οπότε πάψαμε οποιαδήποτε κουβέντα για το νέο παραγωγικό μας μοντέλο.

 

Κι έτσι φτάσαμε να εισάγουμε βελγικές ντομάτες στην Κρήτη και να απειλούμαστε με πείνα στην παραμικρή κρίση.

 

Πέρσι λοιπόν μια ομάδα ανθρώπων αποφασίσαμε να αντιδράσουμε και να φτιάξουμε την Φάρμα Δοξάτου σαν ένα έργο επίδειξης του πώς θα έπρεπε να είναι η γεωργία στην Ελλάδα.

 

Αρχίζοντας ανάποδα, η Φάρμα Δοξάτου προσπαθεί να δημιουργήσει ΤΟΠΙΚΑ, όσο μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία της επιτρέπει ο τόπος...


Συνέχεια στο παρακάτω σύνδεσμο:

http://www.dramania.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=25250:giati-ftiahthke-h-farma-doxatoy-h-pos-tha-eprepe-na-einai-h-georgia-sthn-ellada&Itemid=177