Γράμμος δε σημαίνει μόνο «κατάκτηση» των κορυφών του, υπάρχουν και άλλα πολλά σημεία που μπορείς να επισκεφθείς και να σου χαρίσουν ικανοποίηση και ευχαρίστηση. Ένα τέτοιο σημείο είναι οι Δρακόλιμνες Μουτσάλια και η γύρω περιοχή. Ελάτε λοιπόν να τις επισκεφθούμε παρέα…
Λίγο πριν ή λίγο μετά το Επταχώρι Καστοριάς, στην παλιά εθνική οδό Θεσσαλονίκης – Ιωαννίνων, ανάλογα με την αφετηρία σου, ακολουθείς την πορεία προς Χρυσή – Πευκόφυτο. Φυσικά υπάρχουν και άλλοι δρόμοι προσέγγισης. Ωστόσο, αν κινείσαι μέσω της παλιάς εθνικής οδού, μην παραλείψεις να επισκεφθείς το πέτρινο γεφύρι του Επταχωρίου.
Φαίνεται από το δρόμο, είναι μέσα στο χωριό και είναι λειτουργικό και χρήσιμο για την κυκλοφορία εκεί. Επίσης μη χάσεις την επίσκεψη στο πέτρινο γεφύρι του Κουσιουμπλή που είναι πολύ κοντά, αρκεί να παρακάμψεις για ένα περίπου χιλιόμετρο στη διασταύρωση προς Ζούζουλι.
Η ομορφιά του και τα πανέμορφα αγριολούλουδα με το πλήθος των πεταλούδων πάνω τους, ειδικά αν είναι πρωινή ώρα και είναι η εποχή κατάλληλη, θα σε αποζημιώσουν με το παραπάνω. Και αφού «φτιαχτείς» ξεκινάς την πορεία προς τις Δρακόλιμνες.
Δάση καταπράσινα, λιβάδια «φορτωμένα» λουλούδια κι αυτά «φορτωμένα» με πεταλούδες, μοναδικές ορχιδέες και νερά… νερά να κατεβαίνουν από τον Γράμμο, όλα με κατεύθυνση τον Σαραντάπορο, σημαντικό παραπόταμο του Αώου με τον οποίο σμίγουν κάτω προς την Κόνιτσα, συνθέτουν υπέροχες εικόνες.
Μετά το Πευκόφυτο συναντάς την πινακίδα που οδηγεί προς Αρρένες και Αετομηλίτσα, που μαζί με τη Σαμαρίνα των Γρεβενών συναγωνίζονται για την πρώτη θέση στο βάθρο του πιο ψηλά χτισμένου χωριού στην Ελλάδα. Χωματόδρομος τώρα, σε καλή κατάσταση εκτός από ένα δύο σημεία ψηλά, ανεβαίνεις απολαμβάνοντας μια υπέροχη διαδρομή μέσα σε πεύκα και τεράστιες οξιές. Η πάνω Αρρένα δεξιά και απέναντι όπως ανεβαίνει ο δρόμος φαντάζει μεγαλοπρεπής και λίγο πιο χαμηλά να και η κάτω που την κρύβουν ακόμη τα δένδρα. Ματωβαμένες και οι δυο από τον «αδελφοκτόνο». Στην περιοχή αυτή γυρίστηκε και η ταινία «Ψυχή Βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη.
Ανεβαίνοντας λοιπόν, προχωράς μέσα στο καταπληκτικό δάσος οξιάς. Δεν μπορείς να μη θαυμάσεις τα όμορφα, κεντημένα με πανέμορφα αγριολούλουδα αλπικά λιβαδάκια που σε προκαλούν για φωτογράφιση. Πανέμορφες ορχιδέες ορθώνουν το ανάστημά τους για να σπάσουν την «κυριαρχία» του κίτρινου χρώματος. Η εικόνα σε προετοιμάζει γι' αυτές που θα ακολουθήσουν σε λίγο. Φτάνουμε…
Η γαλαζοπράσινη δρακόλιμνη Μουτσάλια απλώνεται μπροστά σου κι εσύ μαγεμένος στέκεσαι και θαυμάζεις… Είναι η κάτω, η πιο μεγάλη, στην «ποδιά» της Κάτω Αρρένας και γύρω γύρω λουλούδια, πολλά λουλούδια… Γεμάτη τρίτωνες. Όλα είναι πανέμορφα. Χώροι για μπάρμπεκιου και ξεκούραση, κρύο νερό, διάθεση και να μην έχεις σου έρχεται, νιώθεις τη γαλήνη του τοπίου, χαλαρώνεις και βγάζεις ατελείωτες φωτογραφίες.
Όμως υπάρχει και η πάνω δρακόλιμνη, η πιο μικρή, ο τροφοδότης της μεγάλης, θα την αφήσουμε παραπονεμένη; Όχι φυσικά. Νάτη λοιπόν κι αυτή, στολισμένη με ακόμη πιο πολλά λουλούδια, σε πιο ανοιχτό μέρος που σου επιτρέπει να βλέπεις και την κάτω Αρρένα. Απολαύστε την.
Μέσα της αντανακλάται το βουνό και τα σύννεφα που αρχίζουν να μαζεύονται. Το έχει η μοίρα μας να μας παιδεύει κάθε τόσο ο καιρός αλλά τι σημασία έχει;
Οι εικόνες μας «γεμίζουν» τόσο πολύ! Να και ο πανέμορφος κρόκος του Γράμμου, εδώ κι αυτός…
Να και η πηγή απ' την οποία πετιέται κυριολεκτικά το νερό που τροφοδοτεί τις δύο λίμνες.
Μια μεγάλη τρύπα που έχει δημιουργηθεί στο κάτω μέρος της μικρής δρακόλιμνης, επιτρέπει στο νερό να φεύγει στην κάτω, με αποτέλεσμα η μικρή να έχει συρρικνωθεί αρκετά. Φοβάμαι μήπως το καλοκαίρι ξεραθεί… Κρίμα. Να κάνουμε κάτι να βουλώσει η τρύπα και όλα να 'ναι όπως παλιά. Η μεγάλη θα τροφοδοτείται απ' την υπερχείλιση της μικρής, έτσι ήταν πριν μερικά χρόνια σύμφωνα με πληροφορίες.
Όλα τέλεια λοιπόν εκτός απ' τον καιρό. Πάλι τα ίδια… Έτσι και βλέπεις μαυρίλα και σύννεφα να μαζεύονται, ετοιμάσου για την επιστροφή. Η πιθανότητα μπόρας είναι μεγάλη, οπότε καλό δρόμο… Πλήρης και ενθουσιασμένος απ΄τις όμορφες εικόνες που αντίκρισες, παίρνεις το δρόμο της επιστροφής. Κι αν χρειαστεί, όπου μπορείς, προσφέρεις τη βοήθειά σου. Στο δύσκολο σημείο κοντά στις δρακόλιμνες όπου το συμβατικό «χώθηκε» στη λάσπη, δίνεις ένα χέρι βοήθειας. Εξάλλου στο βουνό «είμαστε όλοι φίλοι». Κι έτσι τέλος καλό, όλα καλά…
πηγή: http://oladeka.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου